Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Άβυσσος – Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

Άβυσσος


Κάθε φορά που ένα δάκρυ καυτό κυλάει απ’ τα μάτια μου,
βρέχει τα χείλη μου, διψάω για το φιλί σου.
Τα λόγια σου σκέφτομαι και το κορμί υποτάσσεται στην ηδονή σου.
Μουδιάζει απ’ άκρη σ’ άκρη προσμένοντας ένα χάδι.
Πονάει γλυκά..
Έφτασες αργά, όταν ο ουρανός μου είχε για τα καλά σκοτεινιάσει.
Όταν η Άβυσσος ζητά να γίνουμε Ένα.
Όταν η θάλασσά μου έγινε το πέλαγος μιας λήθης.
Τι είναι έρωτας ;
Το τέρας που τόσο φοβάμαι.
Πονάει ο έρωτας αυτό μόνο θυμάμαι.
Το βλέμμα σου με κέρασε επιδοκιμασία.
Μου χάρισε ένα γλυκό και ντροπαλό χαμόγελο.
Η φωνή σου μου τράνταξε το Είναι.
Τα όνειρά σου σύννεφο ν’ ανέβω πάνω να πετάξω ψηλά στο δικό σου ουρανό! Μα ξέχασες ;
σου είχα πει : ” φοβάμαι τα ύψη εκτός κι αν με κρατήσεις γερά για να μην πέσω “. Δεν με κράτησες….
κι έπεσα.
Μαύρα τα φτερά μου τώρα..
Με τράβηξε η Άβυσσος που τόσο μισούσες.




Ιωάννα Γ. Χρυσάκη

 

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής