Άδειασμα
Τι στιγμές είχαμε μαζί ε;
Πού και πώς συναντηθήκαμε, και πως καταλήξαμε.
Θα μου λείψεις κι ας επιμένεις πως δεν με πιστεύεις
Θα μου λείψουν τα πρωινά περνούσαμε μαζί, θα μου λείψει το όμορφο σου σπίτι, και θα μου λείψει που έβλεπα φώς το πρωί
Πόσο ενοχλητική ήσουν τα πρωινά, με ξύπναγες με φωνές και χοροπηδηχτές αγκαλιές
Μου είχες έτοιμο καφέ, παρ’ όλο που ποτέ δεν θυμόσουν πόσες κουταλιές ζάχαρης βάζω.
Ξύπναγες πάντα πιο νωρίς για να πάς απ’τον φούρνο να πάρεις τυρόπιτες και κρουασάν και μου φώναζες να φάω, ακόμα κι αν γνώριζες ότι δεν τρώω πρωινό.
Δεν νομίζω να μετανιώνω για το κενό στο στομάχι μου.
Για να σε παρηγορήσω, σου φωνάζω πόσο κενές θα’ ταν οι ζωές μας αν δεν είχαμε στιγμές σαν αυτές που προσμωνούμε μια ακόμα ώρα, μια ακόμα μέρα, μήνες, να περάσουμε μαζί η μπορεί και να παρηγορώ εμένα
Θα μου λείψουν οι χαζοτσακωμοί μας για εμάς και το τι έχουμε
εσύ, να μου λες πως με θες
και εμένα να μην με αγγίζει
πόσο φοβάμαι που δεν με αγγίζει.
Φοβάμαι πως πολύ πιθανό να μην ήθελες εμένα
Δεν με γνώριζες εμένα
Γνώρισες μόνο το προσωπείο που χρησιμοποιώ για να επιβιώνω στα καθημερινά μου καθήκοντα
Ή τουλάχιστον μέχρι εκεί νομίζω σε άφησα να με γνωρίσεις
Και όταν σε ρώτησα γιατί, σου πήρε χρόνο να μου απαντήσεις
Το ότι ταιριάζουν οι αισθητικές μας σού ’πα δεν είναι αρκετά καλή απάντηση στο γιατί με θες, ούτε το ότι είμαι διασκεδαστικός
Με θες για εμένα η για εσένα;
ανασφάλειες
μου έλεγες πως θες να είμαστε μαζί μα φοβάμαι πως δεν θες να είσαι μαζί μου, μονάχα να με κατακτήσεις, και κατά βάθος την βρίσκεις με το ότι δεν μπορείς. Βλέπεις συχνά μπερδεύει ο κόσμος την σχέση με την κτήση , και εγώ δεν θέλω να με κτήμα σου ούτε και εσύ δικό μου. Και ίσως ο έρωτας και η αγάπη να είναι μια μικρογραφία του σκοπού της ζωής σου, ίσως αυτός που κυνηγάς να κατακτήσεις να είναι ο ίδιος σου ο εαυτός, ή ίσως εγώ να είμαι πολύ φθηνός και πολύ δειλός στην τελική. Ίσως να προσπαθώ να βρω εγώ έναν μπούσουλα απ’ την αγάπη σου για να μιμηθώ, και ίσως αυτή να είναι η δική μου μικρογραφία.
Ίσως και απ΄την άλλη, ο έρωτας και η αγάπη να είναι η προσωποποίηση του εγωισμού και να έχει να κάνει μόνο με εμάς και την αβάσταχτη ανάγκη να ξεσκίσουμε την ίδια μας την σάρκα στην προσπάθεια να ξεφύγουμε από την μοναξιά που μας κυνηγάει μπας και γίνουμε ένα με τον άλλον.
Και εσύ βιάζεσαι να ξεσκίσουμε τις σάρκες μας
Ίσως επειδή δεν σ’ αρέσει η ζωή σου να βρήκες ενδιαφέρον την δικιά μου και να γοητεύτηκες από αυτήν και να θες να γίνεις κομμάτι της, και να σε βγάζω απ’ την πλήξη σου και να σε κάνω να νιώθεις πιο όμορφα με τον εαυτό σου σε σχέση με πριν, και ίσως να σ’ αρέσει που είμαι ‘’καλλιτέχνης’’ και να με έχεις να με δείχνεις σαν μία σου κατάκτηση στον κοινωνικό σου περίγυρο και τέλος πάντων εγώ που ξέρω γιατί με θες, και γιατί να με νοιάζει και τόσο όταν σε εμένα τον ίδιο δεν αρκείς; Και κουράστηκα με αυτό το παιχνίδι και δεν ξέρω γιατί βρίσκω τόσες δικαιολογίες για να μην με θες, και σε θέλω, αλλά μπορώ να σου δώσω μόνο λίγη από την σάρκα του χεριού μου ή των πλευρών μου
Γιατί νομίζω φυλάω όλη μου την σάρκα για κάποια που δεν έχω ακόμα γνωρίσει, ή για κάποια που ποτέ της δεν θα την ζητήσει.
Κουράστηκα να είμαι μόνος, αλλά κουράστηκα να είμαι και ο κακός.
Απ’ την άλλη τώρα τελευταία
με ’πείσαν να πιστεύω ότι ο τρόπος που χειρίζομαι το δέρμα μου είναι προβληματικός
και εγώ άρχισα να τους πιστεύω.
Και με αυτό δεν ξέρω τι να κάνω:
Αν πρέπει να το δίνω λίγο λίγο
Ή να το δίνω ολόκληρο.
Φοβάμαι μην χάσω εμένα στην προσπάθεια μου να βρω εσένα
Και φοβάμαι μην αδειάσω μια μέρα στην προσπάθεια μου για να γεμίσω.
Και μισώ όλο και πιο πολύ τις αμερικανιές που μας έβαλαν στο κεφάλι.
Ανδρέας Βοτίκας
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.