“…αντε ΚΑΛΕΣ ΓΙΟΡΤΕΣ!
Η γιορτή του Αγίου Νικολάου ήταν πάντα για μένα κάτι σαν αφετηρία για την έναρξη των Χριστουγέννων…
Ο Πειραιάς σήμερα γιορτάζει τον undercover πολιούχο της (προφανώς ο Άγιος Σπυρίδωνας είχε πιο δυνατό βύσμα στην κατάκτηση της θέσης πολιούχου στον Πειραιά…αλλά οκ, είναι κοινό μυστικό για μας τους Πειραιώτες σε ποιον δίνουμε πρωτιά…)
Οδηγώντας για το γραφείο το πρωί, έκανα μια μικρή παράκαμψη για να δω την εκκλησία του Αγίου Νικολάου…εντάξει δεν είναι εκκλησία, ναός είναι και μάλιστα το λες και δωρικού τύπου …χαμογελάω στη σκέψη του ευφάνταστου αρχιτέκτονα που βρήκε τον τρόπο να στεγάσει τον χριστιανό ορθόδοξο Ποσειδώνα του! … και ο κόσμος ήταν ήδη αρκετός…τους αναγνωρίζεις από μακρυά τους ναυτικούς…το σουλούπι, τα ρούχα, οι φόρμες εργασίας, το αυστηρό το ύφος που υποχωρεί μόλις ανταμώσουν τον φίλο τους που κάποτε είχαν μαζί μπαρκάρει… ο ναυτικός πιστεύει δεν πιστεύει ένα κεράκι στον άγιο Νικόλα θα το ανάψει … για τους φίλους που ταξιδεύουν, για όσους φύγανε, για τις αμαρτίες τους (ξέρουν αυτοί χαχα), για να έχει «καλές θάλασσες» (άραγε εύχονται σε άλλα μέρη του κόσμου στους ναυτικούς τους έτσι;»), …δεν έχει να κάνει με το πόσο χριστιανός είσαι , είναι βαθύτερη η ανάγκη… τυχαίο άραγε που στο Πειραιά οι ναυτιλιακές δεν δουλεύουν σήμερα? Όχι μόνο των ελληνικών συμφερόντων…
Σαν παιδί με μπαμπά ναυτικό δεν μπορώ να μην σκεφτώ την αγωνία στις οικογένειες τους …βασικά τα παιδάκια ήμασταν λιγάκι οπορτούνες…αρκούσε το δωράκι, που θα έβρισκε τρόπο να το στείλει και ήμασταν μια χαρά…αλλά ήταν και κάποιες γιορτές που σε «τσίμπαγε» η απώλεια…και εκεί είχες μαμά «βράχο»…α ναι είχαμε και κάτι παντελώς πειρατικό το «σι μπι» και ανάμεσα σε κάτι περίεργες ραδιοσυχνότητες επικοινωνούσαμε μαζί του, όποτε το επέτρεπε το «σήμα» …
Ξεχνάς μεγαλώνοντας… μέχρι που βρέθηκα στο αεροδρόμιο πρόσφατα να περιμένω φίλους αγαπημένους…από συνήθεια στεκόμουν ακριβώς μπροστά στη πόρτα (ναι σ εκείνο το σημείο που ενοχλείς αλλά εσύ δεν το καταλαβαίνεις …γιατί εκεί είχες συνήθεια να στέκεσαι και να περιμένεις τον μπαμπά σου, και επειδή ήσουν μικρή σε άφηναν οι φύλακες να πας και παραμέσα και συνωμοτικά έκανες βηματάκια μπροστά και κανείς δεν έλεγε τπτ αλλά σου χαμογελούσαν)…εκεί λοιπόν που στεκόμουν άκουσα μια φωνούλα πίσω μου που έμοιαζε δική μου «μα πότε θα βγεί ο μπαμπάς? Που είναι?» … γυρνώντας να κοιτάξω είδα ένα κοριτσάκι της τότε ηλικίας μου με την ίδια αγωνία… η μαμά του μου χαμογέλασε και έκανα δυο βήματα πίσω παραδίδοντας τη θέση…εμείς ξέραμε!!!
Έχω πολλούς συγγενείς και φίλους ναυτικούς και οι ιστορίες τους είναι αν μην τι άλλο ιδιαίτερες…(ίσως σε κάποιο άλλο ποστ χαχα)
Δεν μπορώ να σκεφτώ ελληνική οικογένεια χωρίς ένα «Νικόλα» και ό,τι συμβολίζει το όνομα…
Να χαιρόμαστε λοιπόν τους Νικολήδες μας, τις Νικολέτες μας, τους ναυτικούς μας, τις οικογένειες τους, τους θαλασσινούς μας, τους ξενιτεμένους μας , τους αγαπημένους μας, όσους είναι μακρυά , όσους ταξιδεύουν, …και όπως λέει και ξάδερφος ναυτικός αγαπημένος «και τα κορίτσια στο λιμάνι…ναυτεργάτριες είναι κ αυτές», δίκιο έχει, οι άγιοι δεν κάνουν διακρίσεις…
Καλές γιορτές σε όλους , με υγεία…και αγάπη (κάνει θαύματα)!!!
PS …αρνούμαι προς το παρόν το «it is the most wonderful time of the year» και κηρύσσω την έναρξη των εορτών λίγο πιο πασαλιμανιώτικα με τον «Νίκο τον τρελλάκια» του Δελλιά, χιλιοτραγουδισμένο από την ξακουστή τετράς – ε ναι του Πειραιά- λιμάνι γαρ
Έφη Λιακοπούλου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.