Αιώνια αγάπη
Σκοτάδι κι όνειρο όλη η ζωή μου.
Άδεια σεντόνια μαύρα, ένα περιστέρι,
πετά και δίπλα μου ξυπνά ένα κοράκι.
Στην ψυχή απλώνεται αργά αργά σαράκι.
Όνειρα της νιότης μου εξορισμένα,
μάταια και ξορκισμένα
απ΄της καλής μου μοίρας το κρυφό μονοπάτι.
Παραπατώ, μεθύσι γλυκό, αγάπη μου σε ψάχνω.
Γελούν οι δαίμονες και με χλευάζουν,
Θεό δεν ήθελες ; με εξουσιάζουν.
Στην υγειά του Έντγκαρ Άλαν Πόε..!
Χορό στήνουν σαν μαινάδες, το μένος τους κερνάνε.
Αγάπη ξέπνοη, ορφανή, μονάκριβη, μου τρως το “Είναι “.
Να σε διώξω δεν αντέχω, δεν μπορώ να σου πω “φύγε ” !
Μα εσύ έφυγες ανυπόφορα, ανελέητα με εγκατέλειψες εδώ.
Κάπου θα σε ξαναβρώ. Όλα θολά, γυρίζουν, τι γλυκιά η ζάλη.
Παγωμένο μα τόσο ζωντανό, τόσο που οι άλλοι ποτέ τους δεν θα καταλάβουν ότι τώρα άρχισα να ζω, με βρίσκουν.
Το άχαρο κρεβάτι έγινε η σωτήρια λέμβος να περάσω απέναντι.
Τα κατάφερα μηδένισα το πριν και πάλι απ΄την Αρχή.
Αγάπη μου ξύπνα ! ήρθα..
στο νεκροκρέβατο μου κοίτα έβαλαν ξανά τα άνθη λεμονιάς που τόσο αγαπούσες,
είμαι τώρα θεός και εσύ σαν να μην έφυγες ποτέ από κοντά μου.
Κοίτα σαν άνθη λεμονιάς άνθισαν ξανά τα όνειρά μου
Για πάντα…μαζί.
Στον Έντγκαρ Άλαν Πόε
Ιωάννα Γ. Χρυσάκη
