Αναντίλεκτος
Με μία υποχρεωτική αναστροφή
επανέρχεσαι σ’ ενάντια επιφάνεια,
όπου, περιστοιχιζόμενος από δαίμονες και θεούς,
ζωοδοτείσαι από την μεταβολή που o ίδιος μετέχεις.
Και όπως η λέαινα
που καλεί τους σκύμνους της προ του φόβου του λέοντος,
εγκλωβίζεσαι σ’ εχθρικό αδιέξοδο.
Καταδικασμένος στων επανόδων τη φθορά
καταβροχθίζεις τα σπλάχνα σου,
αδυνατώντας ν’ αποτρέψεις τα επακόλουθα.
Σώπασε…
Ήταν τη νύχτα
που ικανοποιώντας την οργή τους ξεσπούσαν καταιγισμοί,
τ’ άλογα αποτινάσσοντας τα χαλινάρια αλληλοτρώγονταν
και τα τρωκτικά καταβροχθίζαν το σώμα σου.
Τώρα σκοτώνεις τα υπόλοιπα χρόνια σου…
Πότε θα πάψεις πλαστούς κόσμους να επινοείς;
Μιχάλης Παπανατσίδης
Από τη συλλογή ”Άπτερος πτήσις” Εκδόσεις Ζαχαράκη
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.