Άτιτλο
Βρέθηκα σε ένα εργοστάσιο, πολύ μεγάλος χώρος, χωρίς παράθυρα στον 7ο όροφο.
Η θέα έξω μαγευτική, ήταν ώρα που έδυε ο ήλιος.
Μέσα πολλοί άνθρωποι κακοντυμένοι με διαφορετικά φαντεζί χρώματα.
Μέσα πολλοί άνθρωποι κακοντυμένοι με διαφορετικά φαντεζί χρώματα.
Ο χώρος γκρι τσιμέντο κι αυτοί να δίνουν χρώμα σκορπώντας χαμόγελα ανέραστα.
Κάποια γιορτή είχαν.
Κάτι γιόρταζαν
Δεν καταλάβαινα πολλά,
πάντως ακούγονταν πολλά
“μπράβο” και “συγχαρητήρια”
αγκαλιές και ξανά από τα ίδια.
Σκέφτηκα για λίγο,
πάρε το κομμάτι σου και δίνε του από ‘δω.
Μόλις σέρβιραν τα γλυκά, τα σκυλιά γαύγιζαν,
αλλά ούτε αυτά φαίνονταν να τούς νοιάζουν πολύ.
Έκο τα “μπράβο”
βροχή κόκκινου σπέρματος.
Αντίλαλοι απανωτοί.
Αντίλαλοι απανωτοί.
Θυμάμαι πώς έτρεξα τη στιγμή ανακοινώσεων.
Κάπου στον 5ο με 4ο όροφο πέταξα το κομμάτι κέικ, έχοντας κλείσει τα αυτιά μου.
Φώναζα.. ν’ ακούω τη φωνή μου.
Κουράστηκα τόσο πού μαρτυρώ πως κοντοστάθηκα θυμωμένη.
Το ένστικτο μου να λέει,
“κάνε την από ‘δω, το νου σου”.
Ήταν η στιγμή που είχαν τελειώσει και κατέβαιναν προς την έξοδο γυμνοί ενθουσιασμένοι, προσπερνώντας με.
Δεν υπήρχα.
Σκιά.
Γι’ αυτούς τα “μπράβο” ήταν
όλα τα αγέννητα παιδιά του μέλλοντος.
Χώμα και σοβάδες έπεφταν, κι οι γυναίκες κραύγαζαν..
Αμήν
Αμήν
Αναστασία Πελεκάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.