Αν όλη η ζωή μας ήταν αληθινή, θα ήταν ακόμα πιο φρικτή η κατάσταση αλλά νομίζω πως αυτός ο φελλός του διαδικτύου κρατά το νερό στη μπανιέρα, τον αέρα στο σαλόνι, τα πράγματα στη θέση τους. Τράβα το φελλό, κι ας ξέρεις πως τότε δε θα ‘χουμε δικαιολογία πια.
Αλλά όσο γράφουμε αυτές τις λέξεις και κάποιοι άλλοι τις διαβάζουν έχουμε ακόμα τρόπο να γλιτώνουμε. Τρόπο να βρίσκουμε ο ένας τον άλλο στον ύπνο, τρόπο να δραπετεύουμε απο τα ξώβεργα που μας συνθλίβουν τα φτερά.
Αυτή την ώρα, που κάθομαι εδώ πλήρως απαθής, πλήρως ακίνητη, πλήρως σκλαβωμένη, θα τη μετανιώσω πικρά αργότερα. Λένε ότι όταν παθαίνεις κρίση πανικού, έστω και μια φορά να γίνει, κάθε επόμενη φορά που βιώνεις τα αντίστοιχα συμπτώματα, όπως την αύξηση των καρδιακών παλμών, ο οργανισμός πανικοβαλλεται γιατί τα χει συνδέσει με μια κατάσταση επίπονη, φοβάται και τα απορρίπτει. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και σε κάθε ερωτική μας ιστορία. Τρως μια πικράδα μικρή και άνευ σημασίας, ξυπνάνε όλες οι θαμμενες σου απογοητεύσεις, ακόμα και για τον Κωστάκη που δε σε ήθελε και παντρεύτηκε τη Μαιρούλα στη δευτερα δημοτικου και βάζεις φρένο και ξεροκαταπίνεις, βουλώνεις κάθε δίοδο συναισθημάτων, γράφεις και με μεγάλα κόκκινα γράμματα ΤΕΛΟΣ και νομίζεις τη σκαπούλαρες.
Από φόβο. Όλα από φόβο. Αγαπάμε από φόβο μη μείνουμε μόνοι. Ξε-αγαπάμε από φόβο μη μείνουμε τελευταίοι και φανούμε βλάκες. Ζούμε από φόβο να πεθάνουμε και πεθαίνουμε από φόβο να ζήσουμε. Κι εγώ κλείνω αυτό το κείμενο από φόβο μη μελαγχολησω.
Ρωτάω, πώς μπορώ να κόψω αυτόν τον ομφάλιο λώρο που με κρατά στην ηλεκτρονική μου κανονικότητα, ενώ ο έξω κόσμος πεθαίνει, κι έχουμε μείνει στη μέση του σαλονιού εγώ, το πτώμα σου, και το λάπτοπ.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.