Αντίτυπα
Οι κάμερες σφυροκοπούν
τα γόνατα μου.
Πως να σε κρατήσω επάνω μου;
Ένα μάτι από πάνω μου, με εκθέτει
στον άπληστο παλιομοδίτικο ψίθυρο.
Η ανηφόρα που διαβαίνω,
είναι κρυφή.
Δεν μπορείς να τη δεις,
μήτε να νιώσεις τον ιδρώτα
που τρέχει στο πρόσωπο μου.
Μάτια παντού, παρακολουθούν
κάθε κίνηση μου.
Μα δε βλέπουν.
Απλά υπάρχουν παντού.
Δε βλέπουν.
Όχι δε βλέπουν μήτε μ’ αγγίζουν.
Η ψυχή δε φανερώνεται
σε όγκους σκουπιδιών.
Οι κάμερες σφυροκοπούν
τα πλευρά μου.
Κι αυτές οι μαριονέτες,
με κοιτούν με μάτια δακρυσμένα,
σα να ζητούν να διώξω,
σχοινιά και αλυσίδες από πάνω τους.
Καμιά παράγραφος,
καμιά τελεία δε θα μας
προετοιμάσει απ’ τον ταύρο.
Το γρασίδι πράσινο παχύ,
θα μεγαλώνει.
Κι όλο θα με κρύβει.
Άσε τον ταύρο να παραμονεύει.
Κι αν με βρεί,
μη τον διώξεις.
Κρύβω ένα λύκο μέσα μου,
κάτω απ’ τη γέγυρα του στήθους.
Αντίσταση παρκαρισμένη
σε μαρτυρικά σκαλοπάτια.
Επιφάνεια.
Ανέραστη επιφάνεια
μπροστά στις κάμερες,
στα μάτια και στα ξυπόλυτα πόδια,
που ποτέ δε με φτάνουν.
Άδικα τρέχετε.
Η τελεία γίνεται μπότα
που σπρώχνει
τους όγκους σκουπιδιών,
όταν τα μάτια κλείνουν
κι οι κάμερες καίγονται,
απ’ την πνοή μου.
Κρατήστε
μια στείρα ελπίδα,
για αντίτυπο.
Αναστασία Πελεκάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.