ΑΠΟΚΑΡΩΜΑ
Εκεί κατά το καλοκαιρινό απομεσήμερο, η ησυχία αναπαλαιώνει τις αναμνήσεις. Απόλυτος (και επαρκής) λόγος για να υπάρξει η διαπίστωση ότι ο χρόνος χάνεται και φεύγει, το μέλλον (πιστοποιημένα) μοιάζει να ‘ναι ακριβώς ίδιο με το παρελθόν, εκτός των ορίων της φθοράς. Κάτι τέτοιες καλοκαιρινές στιγμές, ο θάνατος προτιμά να βολτάρει στις αυλές και τα ξασπρισμένα παρτέρια. Κάποιο ράθυμο ερπετό φωλιάζει στα ξερά αγριόχορτα. Αν είχε σιδερένιο κορμί, θα σκάρωνε τρομακτικά παιχνίδια σε κιόσκια και νηστευτικές διαδρομές (τις ασχεδίαστες πια). Η έλευση τού δειλινού κάπως γρήγορα, κόβει την ημέρα στα δύο. Η απελπισία μεταβάλλεται σε μέτρια θλίψη. Δεν υπάρχουν πια μανάδες και μυρωδιές για χόρταση και συνέχεια. Αρκείσαι στα βήματα προς την ανηφόρα, πλησίον των μικροχυδαιοτήτων, περασμένων και νεκρών πια. Χαμερπή ψήγματα αναπόλησης, άδεια εντελώς από τρυφερότητα.
Σαν προχωρά λοιπόν το δειλινό, κάμποσα αδέσποτα σκυλιά ερωτοτροπούν δίπλα στα νυχτολούλουδα. Όλοι κι όλα φαίνονται να διψούν σιωπηλά. Είναι το σημείο, όπου το καλοκαίρι αποκτά τη στιγμή μιας προσωπικής αναλαμπής (λογοτεχνικής), ταξίδι, χαρά, αγάπες κατά τον ποιητή. Ακόμα είσαι υγιής και οι ασθένειες δεν ταλαιπωρούν το φθαρμένο σώμα. Το πνεύμα συνθέτει από ματαιοδοξία και από κάποια επίφαση ανωτερότητας. Πλαστή ανωτερότητα, στέκεται απέναντι στη φαυλότητα πολλών, πασπαλισμένη με επισκέψεις σε νεκροταφεία (επίδοση τιμών στους θανούντες συγγενείς), μετοχή σε συνεστιάσεις και εκδηλώσεις, συλλογικές δράσεις και αντιδράσεις, περιβεβλημένες με μικροαστικό λογισμό και σιχαμερά υλικά, γυμναστικές επιδείξεις , παραϊατρικές υποδείξεις, δερματοστιξίες, μπάνια του λαού και μπάνια της ερωτικής ή αντιερωτικής πάλης (ό,τι τύχει). Επενδύονται ετούτα, λόγω θέρους, με λογής πληθυντικά (και θετικά) κατηγορούμενα και ευχολόγια, σε μια προσπάθεια να γίνει ανεκτή και αρεστή η ύπαρξη (στους οφθαλμολάτρες). Ζητείται κατά κάποιον τρόπο και πάνδημα να ομαλοποιηθούν οι χρονικές – γεωγραφικές καμπύλες της ζωής, γιατί μεταβάλλονται αόρατα και αποτελεσματικά σε σιδερένιες κρεμάλες. Αν είσαι ακίνητος, κοιτάζοντας τη θάλασσα ή τα βουνά (αντιλογοτεχνικά και εναντίον της πράξης), οι δήμιοι δεν θα φανούν. Εξασφαλίζεις απ’ τον εαυτό σου λίγη επιείκεια και μία συνέχεια για κάποια- επόμενα- καλοκαίρια.
Και κοντά στο αποκάρωμα της νύχτας, αφού συμπαρατάσσεσαι με τους συγχρωτισμούς απ’ ανάγκη ή αναπάντεχη πίκρα, ξεπροβάλλουν ολίγον τρισάθλιοι και αδημονούντες οι χρυσοί μέτριοι (πλήθος αρειμάνιο). Επανακαθορισμός των πόλων και των στρατοπέδων Απ’ τη μία οι λογοτεχνούντες και οι ανθρωπιστές (περί εαυτού ο ανθρωπισμός και όχι περί αδυνάτου) και απ’ την άλλη οι μνησίκακοι μικροαστοί (φθονεροί οικογενειάρχες). Κατά κάποιον τρόπο μαζεύουν δυνάμεις τις νυχτερινές ώρες, αφού αφήνουν τις εκκρίσεις και τα σαρκία τους θυσία σε πλήξη, χασούρα και ματαιοδοξία. Ρίχνονται προς άγραν περηφάνιας, ερωμένων και εραστών, θαυματοποιών, ό,τι τέλος πάντων δίνει νεύρο για να αντέξουν με κυματιστή χάρη, τις ψηφιακές μεταδόσεις, τις θελκτικές παραλίες και τις ζέστες ευτυχίες που περιμένουν. Ενίοτε η μισανθρωπία εμφιλοχωρεί γερά και στους μη έχοντες ισχυρά φορολογικά και περιουσιακά τεκμήρια , οι μόνοι δικαιολογημένοι. Η δική τους χυδαιότητα απλά δεν σε προβληματίζει, είναι άνευ ηλιοφάνειας και περιορίζεται σε απορριμματοφόρους χώρους, εκ προοιμίου.
Χριστόφορος Τριάντης
Ο Χριστόφορος Τριάντης είναι εκπαιδευτικός και γράφει!
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.