Αυστηρώς προσωπικό- Κατερίνα Δήμτσα

Ξύπνημα σε ξένο σπίτι, χωρίς λάπτοπ,χωρίς ιδέες, χωρίς χρόνο, χωρίς καβάτζα κείμενο. Δε θα προλάβω. Ας πάρω απόφαση οτι δε θα ανεβάσω κείμενο σήμερα.

 

Δε θέλω να ακουστώ πολύ εγώ. Αλλά.

 

Ξέρεις, χωρίς έρωτα, και κυρίως χωρίς έρωτα απογοητευμένο,  μισητό και διεφθαρμένο δεν θα έρθει η επανάσταση. Δες για παράδειγμα τι διαβάζει η μέση γυναίκα: λυπηρές ιστορίες για έρωτες που μετά από χρόνια επανενώθηκαν, αναζητά το συλλογικό φαντασιακό της μάνας και της πλύστρας και της μαγείρισσας και της καθαρίστριας μια λύση στο αδιέξοδο της ύπαρξής του. 

 

Α, λέξεις. Λέξεις προσβλητικές, όλες από και προς τη γυναίκα, πάντα εμείς ποτέ εσείς, τι να ναι ο φεμινισμός άραγε, μια ουτοπία, μια διαδρομή, μια ματιά σου μόνο φτάνει να καταλάβω τι είναι ο σεξισμός, όπως με βλέπεις να ανεμίζω τα  μαλλιά μου ανάμεσα σε άντρες, όπως τα λύνω από τον κότσο. Και έτσι στα μάτια σου, αποκτώ αξία, για τα  μαλλιά μου, για τα περίτεχνα λόγια μου, για τα μπούτια μου και κυρίως για το πώς με βλέπουν οι άλλοι ενώ εγώ βρίσκομαι κακογραμμένη σε τραγούδια, κακοτυλιγμένη σε πακέτα προφυλακτικών,  κάτω από το δέντρο, τα κουζινικά για μένα, ο σιδηρόδρομος πάει αλλού, σφυρίζω και δεν μπορώ να φτάσω εκεί που με θες. 

 

Φοβάμαι τη μέρα που θ’ αγαπηθούμε και δε θα χωράμε μέσα στους τοίχους γιατί δε βρέθηκε κανείς να μας μάθει τη ζωή σε τροχόσπιτο. γιατί χρειαζόμαστε ένα παράθυρο να δείχνει πάντα το ίδιο κι όλο νομίζουμε πως μια σταθερότητα στο μάτι, θα κάνει την ηθική που μας εγκατέλειψε να γυρίσει για να μπει τάξη στο μέσα μας.Μα  δε βρίσκεται κανείς να πει πως τρέμει τα μόνιμα σημάδια στα ταβάνια και  τις οροφές που αλλοιώνονται. Αγαπιόμαστε ως εκεί που αντέχουν οι τοίχοι. Ούτε τετραγωνικό παραπέρα.

 

Είναι στιγμές που το ξεχνάς κι άλλες που σου χτυπά την πόρτα, ας πούμε σήμερα στο τρένο, ο απέναντί μου στη τετράδα των θέσεων.Είναι εκεί.
Δε μιλάμε.Δε με ενοχλεί. Ίσως μόνο με συντροφεύει στη μοναξιά μέχρι την επόμενη στάση, χωρίς να περιμένει κάτι.
Ωραία ξένος.

 

Αν έφτιαχνα το τρέιλερ της ζωής μου, θα ήταν κατάμεστο από ανθρώπους που ζήτησαν τη γνώμη μου, κι αυτό, θα ήταν μια χρήσιμη δόξα. Αν έβλεπες την ταινία, θα βαριόσουν αφόρητα απ’ όλους αυτούς που αποζητούσαν μία γνώμη δεύτερη, σύμφωνη με τη δική τους. Αν την έβλεπες, θα μιλούσαμε για  φιάσκο. Ίσως ανταλλάσσαμε και γνώμες απ’ το τηλέφωνο. Ίσως παίρναμε καμιά καλή κριτική συμφωνώντας στο πόσο μαλάκες πιαστήκαμε από τρέιλερ.

 

 

Δε θα προλάβω. Ας πάρω απόφαση ότι δε θα ανεβάσω κείμενο σήμερα.