Αφουγκράσου
Γιατί είναι αλλιώς;
Καραντίνα νούμερο δύο.
Άκουσα από πολλούς φίλους, γνωστούς και αγνώστους. Αυτή καραντίνα είναι αλλιώς. Είναι πιο δύσκολη. Είναι πιο ζόρικη. Μας τσακίζει. Ψάχνω μέσα μου ξανά. Ναι! Είναι αλλιώς για όλους. Δεν ξέρω γιατί, ας απαντήσουν οι ειδικοί. Όμως βλέπω γύρω μου κάποια πράγματα να γίνονται αλλιώς.
Ένα ΚΥΡΙΟΣ, ναι με κεφαλαία γράμματα, έκανε την παρακάτω ανάρτηση
«Αγαπημένοι μου φίλοι, μιας και δουλεύω στην πιτσαρία, έχω την άδεια να κυκλοφορώ καθημερινά ως τη μία τα ξημερώματα. Από τις 2μμ που τελειώνει η τηλε-δουλειά μου στο σχολείο ως τις 7μμ που ξεκινάω δουλειά στην πιτσαρία, αλλά και μετά τα μεσάνυχτα που τελειώνω και για μια ακόμα ώρα, μπορώ να βοηθήσω σε μεταφορά τροφίμων και φαρμάκων όποιον έχει ανάγκη (φυσικά χωρίς χρήματα). Αν γνωρίζετε κάποιον που δυσκολεύεται μέσα στην καραντίνα και δεν έχει κάποιον δικό του να τον εξυπηρετήσει σε τέτοιου είδους μικροθελήματα, αν επίσης γνωρίζετε κάποιον που να χρειάζεται μια μερίδα φαγητό καθημερινά και δεν τα φέρνει βόλτα, ενημερώστε με άμεσα ή δώστε του το τηλέφωνό μου *** Μπορείτε ελεύθερα να το κοινοποιήσετε όπου θέλετε»
Το διάβασα και ανέπνευσα. Στην προηγούμενη καραντίνα έλεγα, όχι μόνο εγώ, πως είναι μια καλή ευκαιρία να κάτσουμε σπίτι, να δούμε τα παιδιά μας, να βρούμε τον άνθρωπο μέσα μας, την αλληλεγγύη, το μοίρασμα, το νοιάξιμο, να ακουμπήσουμε τον εαυτό μας στην καρέκλα απέναντι και να χαρούμε κάνοντας πράγματα που δεν προλαβαίναμε να κάνουμε κυνηγώντας τόσα χρόνια την ουρά μας. Τι άλλαξε;
Η γνώση της άγνοιας θα τολμούσα να πω.
«Η Αθήνα τη νύχτα εν μέσω καραντίνας, μια πόλη βουβή και όμορφη!»
Το διάβασα σε έναν ειδησεογραφικό ιστότοπο.
Όμορφη Ναι είναι!
Βουβή όχι!
Ακούω συνεχώς κραυγές απελπισίας.
Ο άστεγος που έμεινε χωρίς συσσίτιο, από όπου και αν το λάμβανε. Από την εκκλησία, τις κλείσανε δεν τους αφήνουν να μαγειρεύουν πια, εθελοντικές ομάδες βλέπεις ο συνωστισμός απαγορεύεται, ατομικό εθελοντισμό, με ποια έρμη δικαιολογία να πας; Ο νόμος κύριοι επιτρέπει να ταΐσουμε τα αδεσποτάκια εντός του νόμου μας, αν ταΐζεις εκτός συνόρων άστα να πεινάσουν. Ξέχασε εγκληματικά ο υπεύθυνος τους ανθρώπους που ζουν στους σκοτεινούς δρόμους αυτής της πόλης! Μα ναι που να τους δει από εκεί ψηλά που στέκει;
Έφτιαξαν περιπάτους δίχως ΜΕΘ.
Μάθαν τα παιδιά να υπακούν στις προσταγές για αποστασιοποίηση και μάσκες και τώρα τους στερούν για μια ακόμα φορά το δικαίωμα στην κοινωνικοποίηση.
Αν δεν αφουγκραστούμε τώρα τον πόνο σημαίνει είμαστε ήδη νεκροί!
Η πόλη σιγοβράζει και η χώρα ολόκληρη.
Ο κόσμος αργοπεθαίνει.
Η πόλη βουβή…
Όχι δεν είναι! Από μέρες ακούω την διπλανή να κλαίει γιατί εκείνη απολύθηκε από το πρώτο κύμα του αόρατου εχθρού και ο άντρας την μπήκε σε αναστολή τώρα, ξανά, τι να μαγειρέψει; Στο δίπλα δωμάτιο τα παιδιά της μαλώνουν για το ποιο από τα δύο θα μπει από την ταμπλέτα αύριο στο μάθημα.
Σε μια άκρη αυτής της πόλης κάποιος πενθεί χωρίς να έχει αποχαιρετήσει τον νεκρό, χωρίς να δώσει τον τελευταίο ασπασμό, χωρίς να έχει έναν ώμο να ακουμπήσει τον πόνο του.
Τα βράδια ακούω τις ανάσες που προσπαθούν να πάρουν εκείνοι οι πόσοι είπαμε; Οι 336 διασωληνωμένοι. Αν δεν σε έχουν διασωληνώσει δεν ξέρεις τι είναι η αίσθηση του να μην μπορείς να πάρεις ανάσα! Να είσαι στο πρώτο στάδιο της ύπνωσης χωρίς να γνωρίζεις αν θα γυρίσεις σπίτι σου ή θα περάσεις στην άλλη μεριά! Μόνος, χωρίς την παρηγοριά ενός χεριού να σου ζεσταίνει τη ψυχή και να σου πάρει τον φόβο λέγοντας σου πως «όλα θα πάνε καλά, μη φοβάσαι!»
Ο γιατρός και η νοσηλεύτρια ανέλαβαν και αυτό το χρέος. Διάβασα ότι κάποια που ο άντρας της ήταν στην ΜΕΘ έδινε καθημερινά ένα γράμμα στον γιατρό να του το διαβάσει. Εκείνος το έκανε!
Από την προηγούμενη καραντίνα μέχρι αυτή τα πράγματα άλλαξαν.
“-Ήταν πιο εύκολα στον πρώτο εγκλεισμό”. Το ακούω από πολλούς να το λένε. Γιατί άραγε; Μήπως γιατί πιστεύαμε πως νοιώθαμε όλοι το ίδιο ή γιατί πιστεύαμε πως όταν αυτό τελειώσει και όλα θα είναι όπως πριν; Τίποτε όμως δεν ήταν όπως πριν. Δεν εξαφανίστηκε ο εχθρός δια μαγείας. Όμως επιτρέψαμε να μας σπάσουν σε κομμάτια!
Στους μασκοφόρους και στους αρνητές της μάσκας.
Στους φοβισμένους και τους άλλους, πως τους είπε να δεις ο πρωθυπουργός μας…. “Τους ψεκασμένους” (συγχαρητήρια!)
Στους “πάμε να βγούμε στους δρόμους” και στους “μένω σπίτι”.
Στους παίρνω το αμάξι και πάω βόλτα στη θάλασσα και στους άλλους αυτούς που δεν μπορούν να πάνε μια βόλτα με τα πόδια στις «επικίνδυνες» περιοχές.
Σε αυτούς που ζορίζονται στο σπίτι με την οικογένεια τους και στους άλλους που μόνοι τους αντιπαλεύουν την μοναξιά.
Σε αυτούς που μαγειρεύουν γκουρμέ πιάτα όλη μέρα και σε αυτούς που δεν έχουν να φάνε.
Απέναντι μας ένα κράτος που δεν έχει ευθύνη και ένας λαός που αυτός φταίει για όλα!
Φταίνε οι νέοι που βγήκαν να διασκεδάσουν, δεν φταίει το πάστωμα στα ΜΜΜ.
Φταις εσύ που πήγες στην γιαγιά σου να την δεις, δεν φταίει που περίμενες αγκαλιά με άλλους εκατό στον ΕΦΚΑ για να της φτιάξεις τα χαρτιά για τα φάρμακα.
Η πόλη βουβή…
Ποια πόλη είναι βουβή;
Δεν ακούς τα παιδιά που σταμάτησαν να παίζουν;
Δεν ακούς τους γέροντες που σταμάτησαν να ελπίζουν;
Δεν βλέπεις πως οι γύρω σου επαναστατούν κραυγάζοντας “Εγώ έχω δίκιο!” αδιαφορώντας για το δίκιο του άλλου;
Παράτα μας ρε φίλε κατάπιε το ΕΓΩ σου επιτέλους!
Κουράστηκα να διαβάζω τα υπέρ και τα κατά της κατάστασης.
Είδα αναρτήσεις στα social με απαίτηση να ανοίξουν κάποια μαγαζιά. Διεκδίκησε εσύ τα δικαιώματα τους, ξεκινώντας από την ίδια σου την οικογένεια φιλαράκο πρώτα και ανοίγοντας τον κύκλο μέρα την μέρα.
Σεβάσου τον φόβο του διπλανού σου, σεβάσου το συναίσθημα της μοναξιάς του. Αφουγκράσου την έκκληση για βοήθεια, ζήτα εσύ βοήθεια αν την χρειάζεσαι και αν μπορείς φρόντισε να προσφέρεις. Όχι πολλά, δεν χρειάζονται πολλά. Λίγο από τον χρόνο σου. Ένα πιάτο φαΐ, ίσως η ζεστασιά του να ζεστάνει μια ψυχή εκεί έξω.
Ε ψιτ ξέρεις;
Οι άθλιοι των Αθηνών είναι εκεί έξω!
Όμορφη πόλη ορφανή και πεινασμένη η Αθήνα!
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.