Ποιήτρια είναι το μόνο βιογραφικό για την Αγγελική Ντέλια
Μια αερογέφυρα στήνω, για να σώσω την υποψία της παιδικότητάς μου, απ’ την επέλαση της μεγάλης φωτιάς…
Γέρασα τη στιγμή που γεννήθηκα, όμως ψάχνω ανάμεσα στην αλήθεια και το κρύο ψέμα μια ξερολιθιά για ν’ ακουμπήσω πάνω της το αιώνιο βάρος μου…
-Κατά κανόνα, η πέτρα είχε από πάντα τη δύναμη της αντίστασης στην βίαιη κρούση των ανέμων…
Με μια τριχιά, μ’ ένα υφαντήρι, μια μεταξωτή κλωστή απ’ το κουκούλι του χρόνου ίσως…
Και να καταφέρω με γήινες προσευχές να σώσω το ”θαύμα”…
”Θάμα” το λέγανε οι γέροντες που σέρνανε με κόκκινα πολεμικά άτια τα κομμένα δέντρα βαθιά πολύ, στο πυκνό δάσος της ”ανθρώπινης” ψυχής μου…
-Αχ, οι γοεροί ήχοι του κλάματος των μαδημένων κορμιών τους δεν μ’ αφήνουνε ακόμη και σε τούτα τα τσαλαπατημένα βράδια για να κοιμηθώ…
Δεν υπάρχουνε φλόγες δυνατότερες απ’ τις φλόγες της νύχτας…
Σαν καίγεσαι και δεν υπάρχει πουθενά μια δροσερή φεγγαραχτίδα να σε γλιτώσει από τούτο το λιωμένο σίδερο…
Σε σημαδεύει σαν σφαχτό και μόνο προς βρώση…
Κι όχι σαν ”σφάγιο” για μια θεϊκή λύτρωση, εξιλέωση ανθρώπινη για τον υποκινούμενο ”πόλεμο”…
Όμως…
Κι εγώ ξανά με μέταλλο, με βέλος ασημένιο τρυπώ την καρδιά της…
Όχι για να πληγωθεί ή να ματώσει…
Αλλά για να ανακαλύψω την πηγή της αφθαρσία μου απ’ τη φθορά της…
Υφαίνοντας με γνήσιο ”νήμα” μια αερογέφυρα που θα με οδηγήσει από τα δυο σκοτεινά και πρωτόγεννα ακριανά της…
Στο μέσον του δρόμου της…
Όπου το πιο πλούσιο φεγγαρόφως θα τυλίξει το δέρμα μου, ανυψώνοντας κάθε μία σκιά μου, κάθε λεπτομέρεια της ρυτιδιασμένης υφής μου…
Σε κοσμογονία πλήθους μετεωριτών που κινούνται φλεγόμενοι καθέτως…
Επιζητώντας να συγκρουστούν στην κοιλάδα των νεογνών αντιφάσεων των ματωμένων επερχόμενων γηρατειών…
-Ασύνδετες διδάσκονται ψευδώς, οι παραισθήσεις! Α.Ν
Η Παρουσίαση του βιβλίου θα γίνει Τετάρτη 19/12 στο Καφενείο 111
επί της Ερμού 111 Μοναστηράκι . Θα σας περιμένουμε στις 6.00 σε μια φιλική συνάντηση.
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.