Ο Βασίλης Γεργατσούλης είναι Δάσκαλος, Φιλόλογος, Λαογράφος (μελετητής του λαϊκού πολιτισμού και της λαϊκής αφήγησης), Λογοτέχνης.
Το παρακάτω απόσπασμα είναι από το νέο του βιβλίο “Πέντε κραυγές”, εκδόσεις 24 Γράμματα
Δε θέλαμε να ξεσπιτωθούμε από τα Τρίκαλα. Η ανάγκη μας έφερε εδώ. Η ανάγκη και η ελπίδα. Πιστέψαμε πως αν αλλάζαμε τόπο κατοικίας, θα αλλάζαμε και ζωή. Μα τι είναι η ζωή να την αλλάξουμε; Ρούχο είναι, να το πετάξουμε από πάνω μας και να φορέσουμε άλλο; Τη ζωή μας την κουβαλάμε μαζί μας όπου πάμε. Το ήξερα, μα δεν ήθελα να το παραδεχτώ. Στον άνθρωπο αρέσει να ελπίζει. Χωρίς ελπίδα η ζωή μας θα ήταν ένα σωστό βασανιστήριο.
Ήρθαμε στην Αττική για να ξεκόψει ο Γιώργης από τα χασίσια και από τους αλήτες που του τα προμήθευαν. Μα πού! Εδώ τα πράγματα έγιναν χειρότερα. Μια βδομάδα ήταν αρκετή να δικτυωθεί και να γνωρίσει όλα τα βαποράκια της πόλης. Μα γιατί η αστυνομία δεν κάνει κάτι, να συλλάβει όλους αυτούς τους εμπόρους να σωθούν τα παιδιά του κόσμου; Μέρα με τη μέρα η κατάσταση χειροτερεύει. Τώρα ο Γιώργης πέρασε και στα βαριά ναρκωτικά, στις σύριγγες και στα χάπια. Τα χέρια του είναι κατατρυπημένα. Ντύνεται πια, ακόμα και τα καλοκαίρια, με μακρυμάνικες μπλούζες και πουκάμισα για να μη φαίνονται οι πληγές στα μπράτσα του. Συχνά φέρνει ένα σωρό αλήτες και ναρκομανείς στον κήπο μας και τρυπούν τα σώματά τους πίσω από τα δέντρα.
Φύγαμε απ’ τα Τρίκαλα και ήρθαμε εδώ και για τον Μηνά, για να κόψει το αλκοολίκι. Έπρεπε να μπει σε πρόγραμμα απεξάρτησης. Δεν ήθελε. Εγώ τον ανάγκασα. Για λίγο καιρό έσφιξε τα δόντια και προσπάθησε να κόψει την κακιά συνήθεια. Μα κουράστηκε γρήγορα. Άρχισε να πίνει στα κρυφά. Εμένα με ξεγέλασε –μια ζωή αγαθή ήμουν–, όχι όμως τους γιατρούς του. Εκείνοι με ειδοποίησαν να τον παρακολουθώ γιατί κατάλαβαν πως έπινε στα κρυφά. Πρόσεξα πως έμπαινε συχνά στην τουαλέτα. Έψαξα. Είχε κρύψει ένα μπουκάλι με ουίσκι πίσω απ’ το πλυντήριο. Το βρήκα σχεδόν άδειο. Καβγαδίσαμε γερά. Άρχισε να κλαίει. Τελευταία έχει γίνει πολύ ευαίσθητος και κλαίει συχνά. Μου φώναξε πως δεν μπορεί να κόψει το ποτό. Είπε πως δεν του αρέσει να κοροϊδεύει ούτε τους γιατρούς του ούτε εμένα. Μου δήλωσε πως θα συνεχίσει να πίνει στα φανερά. Μετά από αυτό το περιστατικό δεν ξαναπήγε στο κέντρο απεξάρτησης.
Ένα μυθιστόρημα βασισμένο σε αληθινά γεγονότα.
Πέντε μέλη μιας οικογένειας , πέντε κραυγές!
Το μυθιστόρημα «Πέντε κραυγές» έλαβε Έπαινο στον 36ο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών.
Η παρουσίαση του βιβλίου Δευτέρα 3/12/2018, στις 19:00 στην αίθουσα εκδηλώσεων του Δημαρχείου Νίκαιας (Π. Τσαλδάρη 10, Νίκαια).
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.