Η Βάγια Μπαλή γεννήθηκε στην Αθήνα το 1983.
Σπούδασε στο Τμήμα Βιβλιοθηκονομίας και Συστημάτων Πληροφόρησης των ΤΕΙ Αθήνας και εργάστηκε για διάφορες δημόσιες και ιδιωτικές βιβλιοθήκες – μεταξύ αυτών, του νοσοκομείου ΚΑΤ, του Ινστιτούτου Γεωλογικών και Μεταλλευτικών Ερευνών, του Ινστιτούτου Γεωπονικών Επιστημών, του 51ου Δημοτικού Σχολείου Αθηνών, του Μάριου Πλωρίτη, κ.ά.
Επί σειρά ετών ασχολείται με τη συγγραφή ποιημάτων, πεζών κειμένων και άρθρων, πολλά από τα οποία έχουν φιλοξενηθεί σε λογοτεχνικά περιοδικά και blogs. Έχει διακριθεί σε ποιητικούς διαγωνισμούς. Ποιήματά της έχουν χρησιμοποιηθεί σε έργα της μουσικού Άννας Στερεοπούλου.
Το 2017 κυκλοφόρησε η ποιητική της συλλογή Ο χρόνος βέλος (εκδόσεις Αρισταρέτη). Το Απλώς έτυχε είναι το πρώτο της μυθιστόρημα.
Φίλοι ενωμένοι σαν μια γροθιά, που όμως κρύβουν πολύ καλά τα μυστικά τους. Φοράνε μάσκες και πορεύονται με αυτές, για να μη φανερωθεί ο σκοτεινός, αληθινός τους εαυτός.
Φιλίες χτισμένες σε θεμέλια σαθρά. Φιλίες που προσπαθούν να γαντζωθούν σε ψήγματα ανθρωπιάς και πασχίζουν να επιβιώσουν. Φιλίες με κοινό παρονομαστή το ψέμα.
Τέτοια ύβρις προς τη φιλία ποια κατάληξη μπορεί να έχει; Θα επέλθει κάθαρση; Ή θα πάρει τα ηνία η Νέμεσις;
Παραθέτω ένα μικρό απόσπασμα αποκλειστικό, που με χαρά μας παραχώρησε η συγγραφέας!
Ο Διογένης ο μουλωχτός, έτσι τον έλεγαν από παιδί. Μόνο η Ξένια τον δικαιολογούσε πάντα. Ήταν ο κολλητός της, ο συμμαθητής της όλα τα σχολικά χρόνια και αργότερα ο πιο στενός της φίλος. Κι εκείνη πάντα δίπλα του, βράχος σε όλα, από τη βοήθεια που του προσέφερε στο σχολείο μέχρι τις δικαιολογίες που έβρισκε για να μην μπλέκει σε καβγάδες. Γιατί από παιδί είχε ένα κακό χούι ο Διογένης: έκλεβε ό,τι έβρισκε. Η Ξένια τον είχε ξελασπώσει πολλές φορές και πάντα μέσα της τον δικαιολογούσε, αφού δεν ήταν λίγα αυτά που είχε περάσει από μικρός.
Ο πατέρας του ήταν σεσημασμένος κακοποιός, χρόνια στις φυλακές, και η μάνα του βυθισμένη σε έναν άλλο κόσμο, τον κόσμο των παραισθήσεων και της πλήρους εξάρτησης από ναρκωτικές ουσίες. Σημασία δεν έδινε στον μοναχογιό της και συχνά δεν ενδιαφερόταν ούτε καν για το αν είχε να φάει. Η Ξένια, στην ουσία, τον είχε πάρει υπό την προστασία της. Αυτή και η οικογένεια της μεριμνούσαν για το καθημερινό κολατσιό του στο σχολείο και τον καλούσαν στο σπιτικό τους για ένα πιάτο ζεστό φαΐ, ώστε να νιώθει κι εκείνος μέλος μιας οικογένειας. Στο τέλος πάντα του έδιναν ένα ταπεράκι με φαγητό για τη μητέρα του, αφού τη λυπούνταν κι εκείνη. Ο Διογένης όμως προτιμούσε να το κρύβει και να το τρώει ο ίδιος μόλις πονούσε το στομαχάκι του από την πείνα.
Τη μάνα του δεν τη λυπόταν καθόλου. Τη θεωρούσε υπαίτια για το γεγονός ότι δεν ζούσε ανέμελα, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του, και η ζωή του μέσα στο σπίτι είχε καταντήσει εφιάλτης. Η αδιαφορία της απέναντί του τον πείσμωνε περισσότερο και τον έκανε να τη μισεί. Όταν δεν είχε χρήματα για τη δόση της και την έβλεπε να υποφέρει και να καταρρέει σωματικά, χαιρόταν. Με το παιδικό του μυαλουδάκι νόμιζε πως έτσι δεν θα μπορούσε να σηκωθεί και να πάει να ξαναβρεί την άσπρη σκόνη που τη μετέφερε σε έναν άλλο κόσμο. Προτιμούσε να τη βλέπει να ουρλιάζει από τον πόνο παρά να είναι βυθισμένη στις παραισθήσεις της, ανίκανη να τον αναγνωρίσει. Ποτέ δεν άκουσε έναν γλυκό λόγο από το στόμα της, μονάχα βρισιές και χυδαία λόγια άλλοτε για τον πατέρα του και άλλοτε για τον ίδιο, το περιττό βάρος που την τσάκιζε, όπως του έλεγε πολύ συχνά. Της φώναζε κατάμουτρα πως ήθελε να πεθάνει για να ηρεμήσει επιτέλους. Ωστόσο, βαθιά μέσα του σιγόκαιγε η ελπίδα να τη δει έστω και για ένα μικρό διάστημα να είναι καλά, χωρίς εξάρτηση από τις ουσίες που την τρέλαιναν. Ποτέ όμως δεν είδε κάτι τέτοιο, κι έτσι έπαψε από νωρίς να πιστεύει στα όνειρα και στις ευτυχείς καταλήξεις.
Η παρουσίαση θα γίνει το Σάββατο 15 Δεκεμβρίου στις 20:00
στο καφέ ΕΝΑΣΤΡΟΝ Σόλωνος 101 Αθήνα
Το βιβλίο παρουσιάζουν
Ειρήνη Βαρβάρα Λαγουβάρδου
Στέλλα Σουραφή
Σοφία Κοντογεώργου
