Στην πρύμνη από τ’ όμορφο σκαρί
ξεγλίστρησαν και γράψαν μονομιάς,
τ’ όνομά τους
εφτά αστέρια μαζεμένα.
Ταξιδεύεις κυρά.
Δίκαια τ’ αγαπάς.
§
Του καπετάνιου με τη βλοσυρή ματιά
και την μελένια αγκαλιά
γοργόνα έγινες αγαπημένη.
Και τι σε περιμένει…
Κύμα και δάκρυα το ίδιο αλμυρά.
§
Στης θάλασσας τα μονοπάτια μας άναψες κεριά.
Και μεις σ’ αγαπήσαμε βαθιά.
Μα σε λαβώνουνε πικρά
όλες οι ίδιες ομορφιές
που φτιάχνεις με απλοχεριά.
§
Ανέντιμο το δίκαιο που αναζητάς,
όταν το ψάχνεις, δεν υπάρχει πουθενά.
Στης θάλασσας την γνώση, την αρχέγονη,
που προδοσία δεν γνωρίζει,
το κύμα της, το σκίρτημά της ησυχάζει
απ’ τις σταγόνες της χαράς,
της ευτυχίας σου το δάκρυ.
§
Στην πρύμνη απ’ τ’ όμορφο σκαρί
συμμάχησαν και γράψαν μονομιάς,
η θάλασσα και οι άνεμοι όλοι μαζεμένοι,
στίγμα κατακόκκινο και φωτεινό
ηλιόλουστη, ηλιοφώτιστη αγάπη.
§
Για να μπορείς πάντα, όταν περνάς,
στα μονοπάτια μας τα θαλασσινά,
ν’ ανάβεις όσα θες κεριά.
Μπέλλου Ελένη
Γράφω από μικρή, γράφω συνέχεια..
Άλλες φορές τα κρατάω και τα φυλάω, άλλες φορές όχι.
Το γράψιμο για μένα είναι ανάγκη, είναι λύτρωση. Είναι αγάπη…..