ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ:
ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ MARC BOLAN – CHILDREN OF THE REVOLUTION
ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020
Γράφει ο Σταμάτης Γαλάνης
«FREIHEIT WIRD AUS MUT GEMACHT»
«Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΘΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΕΙ ΜΕΣΩ ΤΟΥ ΘΑΡΡΟΥΣ»
(Πανό ανάμεσα στο πλήθος στην πρόσφατη οδική διαμαρτυρία ενάντια των μέτρων για τον Κορονοιό, στην Γερμανία – 01.08.2020)
«Τι απέγινε (βρε παιδιά) το όνειρο της νεολαίας;» φώναζε γεμάτος αγωνία, μέσα στο τραγούδι «TEENAGE DREAM» ο μεγάλος στιχουργός, συνθέτης και τραγουδιστής MARC BOLAN, εν έτη 1972. Μια ερώτηση, ολοένα και πιο επίκαιρη σήμερα. Ποιο είναι άραγε αυτό το «όνειρο»; Που πήγε; Που είναι άραγε η νεολαία του; Που την χάνεις άραγε, που την βρίσκεις; Στα καφέ, στις πλατείες, στα γήπεδα; Δεν ξέρω, την έχω λίγο χάσει! Ίσως και να μην συναναστρέφομαι πλέον με αυτές τις τρυφερές ηλικίες. Ίσως και να μην έχω κάνει ειρήνη ακόμα με το γεγονός ότι απέχω από τον όρο, και όσες φιλότιμες προσπάθειες να κάνω, μάλλον έχω τραβήξει για την άλλη πλευρά. Το σώμα σίγουρα δεν ακολουθεί όπως κάποτε. Το μυαλό και η ρομαντική ιδέα όμως, είναι μια άλλη ιστορία. Μεγάλωσα μέσα σε μια κοιμισμένη «νεολαία». Η νεολαία των αλλαγών. Των υπολογιστών, των κινητών, των ηλεκτρονικών επαναστάσεων. Της ιδιωτικής τηλεόρασης. Είναι αλήθεια. Ένας νέος κόσμος απλώθηκε μπροστά μου. Έφυγα για το εξωτερικό με μια βαλίτσα στο χέρι και 10 βινύλια μουσικής. Δεν είχα καν σκεφτεί να αποκτήσω κινητό τηλέφωνο, και η επικοινωνία με την μανούλα μου θα γινόταν μια – δυο φορές την εβδομάδα από ένα σταθερό τηλέφωνο (η και τηλεφωνικό θάλαμο). Δύο χρόνια μετά, αυτό ακουγόταν ανήκουστο, ακόμα και για εκείνα τα χρόνια. Και έτσι, αρκετά ραγδαία, εγώ και οι συνομήλικοι βρεθήκαμε σε αυτό το ευλογημένο και συνάμα καταραμένο μεταίχμιο. Ο κόσμος άλλαζε μαζί με τους κυρίους Gates, Zuckerberg, Parker και Jobs. Το ATARI αντικαταστάθηκε από το SEGA, και 3-4 χρόνια μετά και αυτό από το PLAYSTATION! Ύστερα, οι νέοι υπερσύγχρονοι υπολογιστές δεν άργησαν να τα κατεδαφίσουν όλα. Τι Pentium 1, τι 2, τι 3 και ούτω καθεξής! Είχαμε όλοι πάθει την πλάκα μας! Αφήσαμε τα εφηβικά όνειρα και τα διαβάσματα, πιάσαμε όλοι τα control – και δώσ’του οι μάχες, τα ποδόσφαιρα, οι σφαγές! Μαζί με τις ηλεκτρονικές κονσόλες άλλαξαν και χιλιάδες πράγματα ακόμα. Τα cd και τα i-pod εξοστράκισαν τα βινύλια, τα mp3 αργότερα τα cd, οι METALLICA μήνησαν τον NAPSTER κλπ. Συνδρομητικές τηλεοράσεις και προγράμματα. FILMNET, CONNEX και ύστερα NOVA-TV. Ένα τεράστιο SUPERNOVA μας χτύπησε νομίζω! Απορώ πραγματικά που είμαστε όρθιοι. Μέσα στα χρόνια που ακολούθησαν, συνειδητοποίησα ότι όσο αυτές οι ελκυστικές τεχνολογίες κάλπαζαν, άλλο τόσο το όνειρο και η ιδέα ενός καλύτερου ή δικαιότερου κόσμου, έφθινε. Όσο παρασυρόμασταν στην ομορφιά των pixel και την ταχύτητα της Panafon-vodafone 2G (τότε) τεχνολογίας, άλλο τόσο ξεθώριαζε η ιδέα της παρέας, της συντροφικότητας, της συζήτησης ενώ παράλληλα ενισχυόταν η απομόνωση. Και έτσι, είναι μοιραίο. Ο κόσμος μας σταμάτησε στο παράθυρο του σπιτιού μας. Έγινε «διαδικτυακό» χωριό. Ο θάνατος έχασε την τραγική σημασία του (άλλωστε, τα βιντεοπαιχνίδια τον μεταμόρφωσαν σε κάτι φυσιολογικό). Το περιβάλλον καταστρεφόταν, αλλά όχι στην γειτονιά μας. Κάπου πολύ μακριά. Σε ένα άλλο γαλαξία, μακριά, πολύ μακριά από εδώ. Το ίδιο και οι αυθεντικοί ήρωες μας. Αντικαταστάθηκαν από τους Batman, Superman και τα λοιπά. Η ιδέα του «υπεράνθρωπου» πλέον ενισχύθηκε. Πολλά, αν όχι όλα, μπορούν να γίνουν πλέον μέσω από ένα κουμπί. Μια κάρτα, ένα νούμερο. Και κάπως έτσι, φτάσαμε στο «υπέροχο» σήμερα.
Δεν μπορώ να πω ότι αυτό τον μήνα ήθελα να γράψω κάτι από τα ίδια. Ακόμα και εγώ, ενάντια στην μόνιμα επαναστατική μου φύση, χρειάζομαι διάλλειμα. Ναι, είναι και καλοκαίρι. Είναι Αύγουστος. Είναι μια μοναδική ευκαιρία για λίγη πληρωμένη ξεκούραση, για λίγη ανεμελιά, και όπως λέει και ένα άλλο τραγουδάκι «λίγη ζωή ακόμα…». Οι εξελίξεις ωστόσο ήταν αδύνατον να με αφήσουν στην ησυχία μου. Το θερμό κλίμα στο Αιγαίο, η καταστρατήγιση των μέσων ενημέρωσης, η συνοχή τους στο μήνυμα που έχουν βαλθεί να περάσουν, μου έφερε το αίμα στο κεφάλι! Τώρα είναι οι ώρα να γράψουμε όσα άλλοι δεν γράφουν. Οι όσα κάποιοι άλλοι αποφεύγουν να γράψουν! Δεν θα σταθώ λοιπόν σε όσα ξέρουμε, σε όσα μας δείχνουν, και βίαια μας ταίζουν! Αυτά είναι πλέον γνωστά και απλά τα καταγράφω. Το έργο CORONA VIRUS – Part 2 ξεκινά. Κάτι σαν πολυαναμενόμενο sequel του ROCKY μου μοιάζει. Το σκηνικό είναι πανέτοιμο. Το ποίμνιο είναι ταραγμένο. Ο φόβος έχει επικρατήσει σχεδόν παντού. Εικόνες ανθρώπων με μάσκα στο αυτοκίνητο τους, στην βεράντα, στην παραλία, μέσα στο νερό, στις εκκλησίες και τα παγκάκια. Μόλις ξεκίνησε το επαναλανσάρισμα της υποχρεωτικής χρήσης μάσκας. Οι πολιτικοί μας δίνουν το πρώτο παράδειγμα, στέκονται επιταγμένοι μπροστά στο φακό. Ας την βάλουμε πάλι παντού! Σε όλους τους δημόσιους και ιδιωτικούς χώρους. Σε χώρους λατρείας, φυσικά. Τα κρούσματα ανέβηκαν, όπως και αναμέναμε! Αγγίζουν κόκκινο. Κανείς φυσικά δεν εξηγεί τίποτα. Ούτε για τις μάσκες δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε. Κάνουν η δεν κάνουν κακό; Έχουν chips ή δεν έχουν; Οι θάνατοι φυσικά σε Βραζιλία και Αμερική πολλαπλασιάστηκαν! Τα κανάλια συνεχίζουν να παίζουν σε πρώτο θέμα οτιδήποτε συνδέεται με την πανδημία. «Βάλτε μάσκες», «ατομική ευθύνη», «πλήθος από ανεγκέφαλους» κλπ. Όλα δείχνουν ότι οδηγούμαστε στο 2ο lockdown, αυτή την φορά όχι ολιστικό. Προχωράμε σε σταδιακά «κλεισίματα». Περιοχών, επιχειρήσεων, εμπορικών. Τους λόγους του γνωρίζουμε και τους είχαμε προβλέψει.
Θα σταθώ ωστόσο σε όσα πολλοί δεν γνωρίζουν, και το σύστημα δεν επιθυμεί πολλοί να γνωρίζουν. Έχω πει εδώ και καιρό (κάποια κείμενα μου πιο πίσω στον χρόνο) ότι η «άλλη πλευρά», η πλευρά του σκεπτικισμού, της αντίδρασης, της ερώτησης και της αναζήτησης έχει αρχίσει να χτίζεται και να ενώνεται. Αρχίζουν νέοι σχηματισμοί, αρκετοί χώροι συσπειρώνονται και πολλοί καινούργιοι φορείς σχηματίζονται. Οι φωνές πλέον ενώνονται και οργανώνονται, και έχουν βρει εναλλακτικά μέσα να επιδρούν και αλληλοεπιδρούν, αφού το σύστημα, τα ΜΜΕ αδιαφορούν, υπονομεύουν ή και ειρωνεύονται την παρουσία τους. Μέσα σε λίγο καιρό, οι ίδιες δυνάμεις που αντιτάσσονταν στα μνημόνια της φτώχιας πριν από κάποια χρόνια, οι ίδιες δυνάμεις που σκέπτονταν ενάντια στα δεινά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης, της εξαθλίωσης του λαού, της καταδυνάστευσης των προσωπικών δικαιωμάτων και ελευθεριών, έχουν αρχίσει πλέον να βρίσκουν κοινό έδαφος. Εδώ όμως είναι η ρίζα του κακού. Η αντίθετη άποψη ενοχλεί. Πονάει, προβληματίζει. Αμέσως γίνεται ο εχθρός της «κανονικότητας». Και έτσι σήμερα ακούσαμε και το μεγάλο ΝΕΟ! Βγαίνει υπουργός να μας πει ότι «όποιος μιλάει συνωμοτικά ή πρεσβεύει ή διαδίδει θεωρίες συνομωσίας, τότε θα αντιμετωπίσει τον εισαγγελέα!» Το ακούσατε; ΑΚΟΥΣΑΤΕ ΚΑΛΑ βρε; Δηλαδή κύριε υπουργέ (δεν αναφέρω όνομα για ευνόητους λόγους) θέλετε να μας πείτε ότι αν και εφόσον πιστεύουμε κάτι άλλο από αυτό που εσείς πιστεύετε, ή διαδίδετε, ή υποστηρίζετε είναι θεωρία συνομωσίας; Και αν τελικά (κατά την γνώμη σας) είναι, θα αντιμετωπίσουμε την δικαιοσύνη, επειδή πιστεύουμε κάτι διαφορετικό από αυτό που εσείς πιστεύετε αλλά δεν μας πείθετε (από την ανικανότητα των στελεχών σας) να πιστέψουμε; Συγνώμη κύριε υπουργέ, αλλά θα σας έλεγα ότι αυτό που μας είπατε είναι πέρα για πέρα αντισυνταγματικό, και συνομωτικό ως προς τις ατομικές μας ελευθερίες και τα ατομικά μας δικαιώματα και θα πρέπει τουλάχιστον να ανακαλέσετε. Πριν όμως το κάνετε, καλύτερα να διαβάζετε τα μνημόνια (που δεν τα διαβάζετε, και υπογράφετε) και μετά από αυτά, καλό θα ήταν να διαβάσετε το Σύνταγμα που με την ψήφο του λαού, υποστηρίζετε ότι υπηρετείτε. Η δήλωση αυτή έρχεται απόλυτα αντίθετη με το Σύνταγμα μας. Από κάτω παραθέτω την παράγραφο που μάλλον πολλοί πολιτικοί και συνάνθρωποι ενδεχομένως να έχουν ξεχάσει.
Άρθρο 14. Περί Ελευθερίας του Τύπου
- Kαθένας μπορεί να εκφράζει και να διαδίδει προφορικά, γραπτά και δια του τύπου τους στοχασμούς του τηρώντας τους νόμους του Kράτους.
- O τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται.
Ανέφερα λίγο πιο πάνω, ότι πλέον έχουν σχηματιστεί και υπάρχουν δύο πλευρές. Ο σκεπτικισμός, η αντίσταση και η αναζήτηση της αλήθειας αρχίζουν να δυναμώνουν. Είναι ξεκάθαρο, και αυτό αγαπητοί μου φέρει ένα άρωμα ελπίδας. Από κάτω λοιπόν παραθέτω κάποιες από τις δυνάμεις που αναπτύσσονται, τις οποίες και μπορεί ο καθένας να ψάξει ενδελεχώς, και αν ενδιαφέρεται να ενώσει τα πιστεύω και τις δράσεις του με αυτές. Δεν πρόκειται να αναφέρω φυσικά τι πρεσβεύει η κάθε ομάδα, και φυσικά δεν θέτω τον εαυτό μου υποστηρικτή ή ακόλουθο καμιάς. Ενημερώνω για την ύπαρξη τους, εφραίνομαι από την δημιουργία τους, και παρακολουθώ πολύ στενά το έργο τους.
- ΟΜΟΛΟΓΗΤΕΣ – ΘΕΜΑΤΟΦΥΛΑΚΕΣ του ΑΡΘΡΟΥ 120 ΤΟΥ ΣΥΝΤΑΓΜΑΤΟΣ. Υπάρχουν σχετικές σελίδες στο Facebook. Πολλά βίντεο-μανιφέστα των πιστεύω και του οράματος τους. Μέλη τους μιλούν σε προσωπικές σελίδες στο YouTube.
- Ο χώρος της ΑΝΑΖΗΤΗΣΗΣ ακμάζει ξανά. Κύριοι φορείς του, ο Χρήστος Κασταμονίτης με την εκπομπή του ΑΝΟΠΑΙΑ ΑΤΡΑΠΟΣ και φυσικά το κανάλι του σε YouTube και οι ιστοσελίδες του, φέρουν την στήριξη δεκάδων χιλιάδων ακολούθων. Ακολουθεί μεταξύ πολλών άλλων ο Πρόδρομος Κοφσανίτης, επίσης με κανάλι στο YouTube, και σχετικές εκπομπές από το FB και τις ιστοσελίδες του.
- Σχηματισμός νέου (εθνικιστικού όπως το αποκαλεί) κόμματος από τον Ηλία Κασιδιάρη με όνομα ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ. Αποτραβιέται από το παρελθόν της Χρυσής Αυγής και ήδη μετράει δεκάδες χιλιάδες καταγεγραμμένους.
- Ο χώρος αντίδρασης και σκεπτικισμού στο διαδίκτυο και το Facebook. Τα εν λόγω μέσα έχουν γεμίσει (κοντεύουν βασικά να εκραγούν) από σελίδες με χαρακτήρα φιλοπατρίας, εθνικιστικού φρονήματος και αντίδρασης στα δρώμενα των τελευταίων ετών κλπ. Ενδεικτικά καθώς είναι εκατοντάδες αναφέρω την «ΚΙΝΗΣΗ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ – Η ΕΛΛΑΔΑ ΨΗΛΑ», «ΑΦΥΠΝΙΣΗ ΑΝΤΙ ΝΕΟ-ΤΑΞΙΚΩΝ», «ΟΜΑΔΑ ΑΦΥΠΝΙΣΜΕΝΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ», «ΕΝΑ ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΟ ΕΛΛΗΝΕΣ ΕΝΩΜΕΝΟΙ». Όλες οι αναφερόμενες ομάδες απαριθμούν χιλιάδες ακόλουθους, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πολλά.
Με αυτή την απλή σύντομη αναφορά αγαπητοί μου αναγνώστες θα γυρίσω στους στίχους του MARC BOLAN, ο οποίος δεν ήταν ούτε ακτιβιστής, ούτε πολιτικός ή κοινωνικός επαναστάστης. Ήταν απλά ένας μοναδικός μουσικός ποιητής όπου πρόσφερε πολλά στην μουσική επανάσταση της γενιάς του. Γράφει λοιπόν, και σας καλώ να τραγουδήσουμε μαζί à
«But you won’t fool, the children of the Revolution, NO you won’t fool the children of the Revolution…» (Children of the Revolution, Marc Bolan, 1973)
Κανένας δεν θα κοροιδέψει τα παιδιά της επανάστασης. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να το κάνει. Για την ελευθερία όλων μας, και όλων των λαών κατά επέκταση, έχει χυθεί άπειρο αθώο αίμα. Για το Σύνταγμα μας αγωνίστηκαν και πρόσφεραν την ζωή τους αρκετοί συμπολίτες μας. ΟΧΙ λοιπόν! Ο κόπος, η θυσία και το όραμα τους δεν θα πάει χαμένο. Κανένας δεν έχει το δικαίωμα να «κλέβει» από την ελευθερία του άλλου. Κανείς δεν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει ιός ή παγκόσμια πανδημία. Κανείς όμως δεν μας έχει πείσει για τι είδους πανδημία είναι αυτή. Κανείς δεν μας έχει πείσει γιατί έπρεπε να κλείσουν όλα. Κανείς δεν μας έχει πείσει για το πόσους θανάτους έχουμε, και πόσοι από αυτούς ήταν πραγματικά από τον ίδιο τον ιό και όχι από υποκείμενα νοσήματα. Κανείς δεν μας έχει πείσει (και ειδικά οι τελευταίες εξελίξεις για τις «νόμιμες διαδηλώσεις» και για την «φίμωση περί συνωμοσιών») για το που θα πάει όλο αυτό το controlling που εφαρμόζει η κυβέρνηση. Και φυσικά, κανείς δεν μας έχει πείσει περι εμβολίων και πολλών ακόμα (καθώς και οι ίδιοι οι γιατροί έχουν σχηματίσει διαφορετικά στρατόπεδα σκέψης και εφαρμογής).
Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει σκέψη και αντίδραση; Ποιος είπε ότι δεν υπάρχει πλέον το «όνειρο της νεολαίας;»
Οι χώρες του κόσμου έχουν αρχίσει ένα αγώνα διαμαρτυρίας και αντίστασης ενάντια στα συστήματα τους, και στα νέα μέτρα τα οποία και στερούν τις προσωπικές τους ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα. Αναρωτιέμαι αν είδατε και εσείς στις ειδήσεις ή τα ΜΜΕ την τεράστια διαμαρτυρία που έγινε στις 01/08 στην Γερμανία. Υπάρχουν αρκετά βίντεο στο YouTube. Εδώ στην χώρα μας, φυσικά δεν μου είναι καθόλου περίεργο που αποσιωπήθηκε. Κάποιες ημέρες πριν είχε γίνει επίσης μεγάλη πορεία διαμαρτυρίας στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επίσης καμιά αναφορά από τον τύπο. Και φυσικά είχαμε τεράστιες διαδηλώσεις στην Αμερική (ο Trump στηρίζει, και είναι βέβαιο ότι θα θεμελιώσει την προ-εκλογική εκστρατεία του πάνω στην μάχη ενάντια στην Νέα Τάξη και ο καθεστημένο), την Ολλανδία και στην γείτονα Ιταλία, όπου και το εθνικιστικό κίνημα ατομικών ελευθεριών έχει ήδη προβεί σε πολλές δράσεις και ενημερώσεις του κοινού.
Το ερώτημα πλέον δεν είναι αν υπάρχουν ομάδες ή χώροι που συσπειρώνονται και είναι έτοιμες για τον αγώνα. Το ερώτημα πλέον είναι αν θα ενωθούν πραγματικά μεταξύ τους. Αν θα βρουν κοινό χώρο, όραμα και αν παραμερίσουν τις διαφορές τους μπροστά στο κοινό συμφέρον. Αν αυτό γίνει, αν η διχόνοια μετατραπεί σε ομόνοια, τότε θα έχουμε να μιλάμε για μια εξαιρετική ευκαιρία. Μια ευκαιρία που θα πρεσβεύει αυτό που πολλοί, αν όχι όλοι ονειρευόμαστε. Ένα κόσμο όπου η ελευθερία και η ισότητα θα είναι το δικαίωμα όλων. Λέγοντας αυτό, θα επιστρέψω στον επίλογο μου, με ένα ακόμα τραγούδι του MARC BOLAN. «LIFE’S AN ELEVATOR» – «Η ζωη λοιπόν, είναι ένας ανελκυστήρας! Πάει πάνω και κάτω διαρκώς» Οι σημερινοί 30ρηδες – 40ρηδες είναι τα παιδιά που βρέθηκαν στο μεταίχμιο των συγκλονιστικών αλλαγών που ανέφερα στον πρόλογο μου. Η «κοιμισμένη γενιά» όπως την αποκάλεσα. Σήμερα, αυτή κυρίως η γενιά έχει την ευκαιρία να δείξει ότι ήταν και είναι κάτι παραπάνω από «χαμένη ψήφος». Ότι είχε κάτι να πει. Και τώρα είναι η ώρα να το πει και να το γράψει! Αυτή η γενιά, μπορεί πραγματικά να γίνει η γενιά της επανάστασης. Όχι μιας αιματηρής επανάστασης, αλλά μιας κοινωνικής, μιας φιλελεύθερης και συνάμα συντηρητικής επανάστασης εθνικού ενωτισμού και φρονήματος. Να ενώσει τον κόσμο, να γεφυρώσει τις απόψεις. Να βγει στους δρόμους και να πάρει μαζί της την ελπίδα για το μέλλον, τα νέα παιδιά που έχω χάσει. Να τους βοηθήσει να βρουν «το όνειρο της νεολαίας». Και αυτό δεν είναι φίλοι μου τίποτε άλλο, από ένα ελεύθερο και δίκαιο κόσμο.
Ένα κόσμο, που θα μπορώ να δω ξανά το πρόσωπο σου. Το χαμόγελο σου. Που δεν θα φοβάμαι να σε αγγίξω, να σε νιώσω, να σε φιλήσω. Που θα μπορώ να πω την αλήθεια μου, αλλά και την κουταμάρα μου βρε αδερφέ, διότι το σύνταγμα που αγαπώ και αφιερώνομαι μου το επιτρέπει. Ένα κόσμο που θα μπορώ να βγώ στους δρόμους να εκδηλώσω ελεύθερα και συνετά τις απόψεις μου.
ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΑΔΕΡΦΙΑ – ΚΑΛΕΣ ΒΟΥΤΙΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΘΑΛΑΣΣΑ. ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ!
ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΓΑΛΑΝΗΣ – ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 2020.
Το κείμενο το αφιερώνω στην κόρη μου. Είναι ευθύνη μου. Κάποια στιγμή στο μέλλον πιστεύω ότι θα καταλάβει.
Ο Σταμάτης Γαλάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έχει σπουδάσει Ευρωπαικές σπουδές και Career Management στο πανεπιστήμιο του CENTRAL LANCASHIRE και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς Σχέσεις από το πανεπιστήμιο του LANCANSTER. Έχει εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία, αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα, και παράλληλα συνθέτει μουσική. Σχετικά με την μουσική, ενίοτε κυκλοφορεί αποσπάσματα από τις παραγωγές του στο διαδίκτυο και έχει δημιουργήσει δικό κανάλι στο YouTube. Παράλληλα μελοποιεί ποίηματα ομότεχνων συναδέλφων και συμμετέχει σε δικά του μουσικά σχήματα. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ», από το οποίο επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ». Μια συλλογή που απαρτίστηκε από σκέψεις, ποιήματα και έμμετρες διηγήσεις από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών κειμένων, που προσπαθούν να εκθέσουν τα συναισθήματα της επιστροφής του στην Ελλάδα όπου βρίσκεται στην θύελλα της οικονομικής κρίσεως. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματα του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως το «POLISPOST». Τον Μάρτιο του 2019, τα πρώτα δύο έργα του πέρασαν από την αρμόδια κριτική επιτροπή και έγινε μέλος της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του, στην οποία συνεχίζει την συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο. Τέλος, συμμετείχε πρόσφατα στα ανθολόγια «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη» (2019) και «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud». (2020) Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με τιμητική διάκριση για την συμμετοχή του στους 34ους Δελφικούς αγώνες ποίησης της ΠΕΛ, και τελευταία με το βραβείο ποίησης «ΕΛΙΚΩΝ», από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, τον Νοέμβριο του 2019. Η «Ατέρμονη Σχάση», ήταν μεταξύ των βραβευμένων βιβλίων του 2019, από τον ΕΠΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 2015 και έχει μία κόρη.