Δαίμονας ή δράκος
Είναι και εκείνες οι κολοστιγμές που λες δεν μπορεί, θα περάσει. Θα γυρίσει.Θα έρθουν αλλιώς τα πράγματα. Παίρνεις βαθιά ανάσα, κλείνεις την μύτη και βουτάς, φυσικά όχι σε γαλανά νερά, μα θολά βρώμικα, τόσο βρώμικα που καλά – καλά δεν το πιστεύεις. Συνεχίζεις ξανά και ξανά, ανάσες… κλείσιμο μύτης, βουτιά. Βαθιά στη κόλαση. Δαίμονες σε πιάνουν από το χέρι και γελάνε. Βλέπεις φως. Χαρά, χαμόγελο, γέλια σαρκαστικά πίσω σου. Όραμα ήταν. Η πραγματικότητα σε ξεπερνά. Έρχεται ο γνωστός και ίσως αγαπημένος δαίμονας σου. Ψάχνει την άκρη σου. Να εδώ φωνάζεις είναι. Γέλια από την αρχή. Πόνος ξανά. Κλείσε τη μύτη. Μα πως , πως… δεν αντέχω. Αφήνομαι. Δεν αντέχω λυγίζω. Αυτό ήταν. Αφήνεις τα χέρια στο πλάι και τραβάς για τον βυθό. Δεν θα γυρίσει λες τελείωσε. Δεν κλείνεις τη μύτη πια ούτε τα μάτια. Ένα χέρι από το πουθενά έρχεται και σε πιάνει. Εδώ , έλα εδώ, θα βάλω δράκο να σκοτώσει τους δαίμονες σου. Για ποιόν τα λες. Για σένα. Για μένα; Ποιος είσαι; Γιατί να το κάνεις, εγώ είμαι έτοιμη πια, τους αγάπησα αυτούς τους δαίμονες, κουράστηκα να τους πολεμάω, δεν θέλω πια. Δεν μπορώ. Ο φίλος όμως έχει αντίρρηση, δεν σε αφήνει. Σε κρατάει πια δυνατά από το χέρι, κλείνει εκείνος την μύτη σου, κουνά εκείνος τα δικά του πόδια. Τα μάτια σου ξεθολώνουν, ο πόνος υποχωρεί. Φοβάσαι να τον εμπιστευτείς. Θα πάθω τα ίδια λες. Έχεις όμως πια αφεθεί, δε έχεις δυνάμεις. Κάποιοι σου φωνάζουν παραιτήσου, κάποιοι σε θέλουν εκεί κάτω, σηκώνεις και πάλι το κεφάλι. Βγάζεις ξανά δόντια, τα νύχια σου φυτρώνουν απ’ την αρχή. Βλέπεις γύρω σου το νερό δεν είναι πια εκεί, το φως απλώνεται. Μόνο που αυτή τη φορά δεν ξέρεις και πάλι αν αυτό είναι πραγματικότητα ή απλά ένα όραμα πριν το απόλυτο σκοτάδι. Ένα όμως σε κρατά η ελπίδα πως μπορεί να είναι πραγματικότητα. Ανασαίνεις, κοιτάς δίπλα σου, είναι και πάλι εκεί, δαίμονας ή δράκος ίσως δεν μάθεις ποτέ…..
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.