Σεξισμός, κουλτούρα του βιασμού, πατριαρχικά στερεότυπα…ακόμα μερικοί όροι που θεωρούμε ο,τι καταπολεμούνται επαρκώς σήμερα αλλά παραμένουν όροι ζωής μας, κλονίζοντας την αυτοεικόνα μας συθέμελα. Πράγματι αποτελούν συχνά αντικείμενο συζήτησης, σε κουβέντες επιδερμικές ωστόσο, που κανείς δεν παραδέχεται ούτε την άγνοιά του, ούτε το πόσες φορές έχει γίνει θύτης. Σπανιότερα όμως μιλάμε για τον εσωτερικευμένο μισογυνισμό, φαινόμενο που βιώνεται απο κάθε γυναίκα μεν, σε λίγες περιπτώσεις γίνεται αντιληπτό δε.
Ως εσωτερικευμένος μισογυνισμός ορίζεται η πεποίθηση που έχουν οι γυναίκες μιας κοινωνίας αφενός οτι τα στερεότυπα, τα προτυπα και οι ρόλοι που προωθεί η κοινωνία αναφορικά με τη γυναικεία συμπεριφορά είναι απαραίτητο να ακολουθούνται από κάθε γυναίκα, αφετέρου ότι στην περίπτωση που η στάση και οι επιλογές μιας γυναίκας δεν θεωρούνται “αρμόζουσες” θα δεχτεί την κατάκριση των υπολοίπων.Το μήνυμα το σεξισμού αντικατοπτρίζεται σε εξωτερική καταπίεση δηλαδή μηνύματα και συμπεριφορές που έρχονται σε ‘μας μέσω θεσμών και ατόμων και σε εσωτερική καταπίεση, δηλαδή εσωτερίκευση και πίστη των στερεοτύπων, καθώς και παραπληροφόρηση από τη σεξιστική κουλτούρα για το να είσαι γυναίκαι και όσα αυτό συνεπάγεται.
Από μικρή ηλικία καλλιεργείται ένα κλίμα ανταγωνισμού ανάμεσα στα κορίτσια, μια ανάγκη αυτοεπιβεβαίωσης μέσω της σύγκρισης και ασκείται συνεχής πίεση να ξεπερνούν τις συνομήλικές τους.Κι έτσι φτάνουμε στο σημείο περιορισμένης έκφρασης και δαιμονοποίησης της θηλυκότητας ακόμη και από τις ίδιες τις γυναίκες. Η συνέπεια της εσωτερίκευσης του ρόλου της γυναίκας όπως η πατριαρχία τον θέλει είναι μια τεράσια δεξαμενή αυτο-μίσους, προκαλώντας δυσφορία στο ρόλο αυτό και ακραία άρνησή του λόγω αμυντικής διάθεσης και παράλληλα αίσθημα κενότητας και ανησυχίας για τη διαρκή επιβεβαίωση του φύλου. Η αντίληψη αυτή καρφωμένη στην κορυφή της γυναικείας συνείδησης, δηλητηριάζει την ίδια τη γυναίκα, την καθιστά αποξενωμένη απ΄τον εαυτό της αλλά και από τις άλλες γυναίκες, δένοντάς τη πιο πολύ με τον εσωτερικό της καταπιεστή.
Συχνά ακούμε τη φράση “Εγώ δεν είμαι σαν τις άλλες”, πράγμα που λέγεται από γυναίκες σε μια χορωδία, χωρίς να αναγνωρίζεται ποτέ η αντίφαση. Είναι ξεκάθαρη η περιφρόνηση, ακόμα και μια μορφή μίσους για τις άλλες γυναίκες. Αν λοιπόν καμία δεν είναι σαν τις άλλες, τότε πώς γίνεται να υπάρχουν “Οι άλλες” ; Ουσιαστικά, το πραγματικό νόημα της φρασης αυτής είναι: δεν ενσαρκώνω την εικόνα των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης σχετικά με τη γυναικεία φύση. Η μαζική κουλτούρα μας θέλει όλες αβαθείς, διατεθειμένες να μαχαιρώσουμε πισώπλατα, εμμονικές με την εφάνιση, χωρίς καμία άλλη σκέψη στο κεφάλι μας πέρα από χαριτωμένα αγόρια και εθιστικά ψώνια.Ο μύθος των «Άλλων Κοριτσιών» μας αφήνει με ορδές γυναικών που περήφανα δηλώνουν πως όλοι οι φίλοι τους είναι άντρες, γιατί εκείνες δεν αντέχουν τα κοριτσίστικα μελοδράματα, γιατί φυσικά, τα Άλλα Κορίτσια είναι υπερβολικά μελοδραματικά. Είναι μοναχικό και απομονωτικό το να πιστεύεις πως όλα τα Άλλα Κορίτσια είναι ρηχά και αντιπαθητικά.Εάν έχεις ποτέ σου ενστερνιστεί την ιδέα ότι είσαι το καμάρι του φύλου σου, αναλογίσου πως το να πιστεύεις ότι αξίζεις περισσότερο από τα Άλλα Κορίτσια σημαίνει πως πιστεύεις ότι οι γυναίκες είναι εγγενώς άχρηστες. Αν νομίζεις πως το να είσαι συμπονετική, έξυπνη και «πολύπλοκη» σε διαφοροποιεί από τα Άλλα Κορίτσια, σκέψου πως υποστηρίζεις πως οι γυναίκες είναι από τη φύση τους ρηχές. Αν θεωρείς πως το να είσαι παθιασμένη με τα αθλήματα, τη μουσική, τη λογοτεχνία, ή οτιδήποτε άλλο μπορεί να υπάρχει στον πλανήτη και αγαπάς σε κάνει διαφορετική από τα Άλλα Κορίτσια, σκέψου πως αυτό που λες στην πραγματικότητα είναι πως οι γυναίκες είναι βαρετές και αδιάφορες.
Μα αυτή η προβολή της θηλυκότητας είναι ψέμα και επείγει να το αναγνωρίσουμε και να το κατακρίνουμε, αντί να αποδεχτούμε αυτή την κρίση ως αλήθεια, για τις άλλες γυναίκες μόνο πάντα, όχι βέβαια για εμάς.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να είσαι γυναίκα, όσοι και γυναίκες σε αυτό τον κόσμο.
Είναι απείρως ευκολότερο να αποδεχτούμε τους ρόλους που έδωσε στη γυναίκα η κοινωνία, ακολουθώντας την “αρσενική άποψη” και επομένως υποβαθμίζοντας τη φύση μας στις άλλες γυναίκες,στους άντρες, στον εαυτό μας. Ομως, η επίθεση σε άλλες γυναίκες και ο χαρακτηρισμός τους ως πρόβλημα δεν μας φέρνει πιο κοντά στην επίλυση. Μετατοπίζοντας τις ευθύνες και δημιουργώντας αποδιοπομπαίους τράγους συγκαλύπτουμε τη ρίζα του προβλήματος των σεξιστικών αντιλήψεων και θεσμών.
Μόλις αγκαλιάσουμε την ιδέα ότι άλλες γυναίκες δεν είναι οι φυσικοί εχθροί, οι σχέσεις με αυτές βελτιώνονται δραστικά και έτσι πετυχαίνουμε και την εμπιστοσύνη στον εαυτό μας. Θα μπορούσαμε να επικεντρωιούμε στην προσωπική ανάπτυξη. Είναι μια προοπτική που οδηγεί σε υπέροχες, γυναικείες φιλίες .Και είναι σημαντικές, γιατί κανείς δεν θέλει να σπάσει μόνος την πατριαρχία.
Ας έχουμε τη διάθεση να ακούσουμε τις φωνες του εσωτερικού μισογυνισμού που κρύβεται μέσα μας, το θάρρος να παραδεχτούμε οτι πέφτουμε στην παγίδα του και την αποφασιστικότητα ν τους απορρίψουμε. Ας υποστηρίξουμε κι ας γιορτάσουμε κάθε γυναίκα κάθε φορά που ενεργεί ως δυναμικό, παιχνιδιάρικο, αυθεντικό, πλήρως ζωντανό ανθρώπινο ον.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.