Δεν σε φιλώ – Κωτσιοπούλου Τίνα

Δεν σε φιλώ!

Δεν μπορούσα με τίποτα να πείσω τον εαυτό μου να καθήσει να το γράψει αυτό το γράμμα,αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Όταν πήρα την απόφαση αυτή,η στάση σου ήταν εντελώς αρνητική.Δεν θα ξεχάσω ποτέ την ειρωνεία στο βλέμμα σου,ούτε τα επιχειρήματα που χρησιμοποίησες για να με πείσεις να αλλάξω γνώμη.Είχαμε μια κοινή πορεία ζωής για δέκα ολόκληρα χρόνια που τελικά δεν είχαν καταφέρει να ενώσουν καμία πτυχή της ζωής μας.Τα σκέφτομαι συχνά αυτά που σου γράφω τώρα και αυτά που θα διαβάσεις παρακάτω.Θα αναρωτιέσαι βέβαια γιατί δεν μίλησα εκείνο το απόγευμα.Δεν μίλησα.Δεν ήμουν προετοιμασμένη για την ανταπόκρισή σου.Ήξερα πως θα ήσουν λίγο επιφυλακτικός μα όχι τόσο κυνικός.Γνώριζα πως κουραζόσουν πολύ τότε και πάλευες για το όνομα σου όμως εγώ ένοιωθα κουρασμένη.Έψαχνα να βρώ την ουσία της προσφοράς μου μα στο τέλος της ημέρας όλα έμεναν ανέκφραστα.Είχα επιτύχει στις διαγνώσεις μου,ναι.Είχα αρκετούς συνεπείς ασθενείς μα η δική μου θεραπεία σκάλωνε στην αποδοχή της δικής τους αρρώστιας.Δεν ήταν όλοι πραγματικά ασθενείς.Εκεί ξεκίνησε και η αντιμαχία μας.Εσύ τα έβλεπες όλα με έναν ανατριχιαστικό μαθηματικό ρεαλισμό.Ο πόνος ήταν μια εξίσωση.Το φάρμακο η λύση της και μέχρι εκεί.Ο άνθρωπος ήταν ο άγνωστος Χ και άγνωστος Χ παρέμενε.
Ήμουν πάντα η καλή μαθήτρια και εσύ ο καλός μαθητής.Έγινα μια μέτρια φοιτήτρια και εσύ ένας αριστούχος φοιτητής.
Γνωριστήκαμε σε εκείνη την εκδρομή της ιατρικής και τα φτιάξαμε μεθυσμένοι.Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί νηφάλιοι υποστηρίξαμε τη μέθη.Η εμπιστοσύνη της συνήθειας μας πήγαινε πολύ.Δύο γοητευτικά όντα για τον περίγυρο.Δύο σκιές που έπαιζαν στους τοίχους του σπιτιού μας.
Είμαι σίγουρη πως κουνάς το κεφάλι και χασμουριέσαι διαβάζοντας το γράμμα μου,με το άλλο χέρι δε μάλλον ψάχνεις το κινητό σου.Θα μπορούσα να σου στείλω και μέιλ αλλά σκέφτηκα πως μπορεί ήδη να με έχεις βάλει στην ανεπιθύμητη λίστα.Τέλος πάντων,η ζωή στην Αφρική δεν είναι όπως η ζωή στην Κηφισιά.Εσύ το είχες αποφασίσει να νοικιάσουμε στην Κηφισιά.Εμένα ο Νέος Κόσμος πάντα μου άρεσε.’Ισως μου έδειχνε το μέλλον μου.Παιδιά δεν ήθελες,σκυλί δεν είχαμε και έτσι μείναμε να κοιτάζουμε το άλσος.
Τα ηλιοβασιλέματα στην Αιθιοπία είναι εφηβικής διάστασης.Ο πόνος είναι πραγματικός και ο θάνατος υπερτερεί της ζωής.Είμαι τόσο ευτυχισμένη.Δεν με ενδιαφέρει αν θα προσβληθώ απο οποιαδήποτε αρρώστια.Μπορεί όταν διαβάζεις αυτές τις λέξεις να μην υπάρχω πια ,θέλω όμως να ξέρεις πως δεν κατάφερες ποτέ να με κάνεις ευτυχισμένη.Ακόμα και την τελευταία ευκαιρία την κλώτσησες όταν ούρλιαζες επί ώρες ακούγοντας την απόφαση μου.Μια σου λέξη και μπορεί και να σε είχα ερωτευτεί.Ίσως και να ερχόμουν εδώ για έξι μήνες, να γύριζα πίσω και να αρχίζαμε ξανά.Όμως τίποτα.Λυπάμαι που η πληρότητα σου περιορίζεται στα 250 τετραγωνικά της Κηφισιάς,στα αυτοκίνητα και τα πανάκριβα κοστούμια σου.
Τα χειροποίητα κουκλάκια μου ανέρχονται στα εκατό και αυτή η αγάπη στα μάτια τους,αυτή η έλλειψη αμφισβήτησης με οδηγεί μέρα με την ημέρα στον ορισμό της ευτυχίας.Μένω πραγματικά σε έναν νέο κόσμο χωρίς σύνορα.Χωρίς τα επιβεβλημένα αόρατα σύνορα.
Είμαι μια γιατρός χωρίς τα σύνορά σου.
Ήταν ο τελευταίος χρόνος που σου αφιέρωσα.Δεν ξέρω αν θα τα διαβάσεις όλα αυτά,ούτε αν θα τα καταλάβεις όλα.
Εγώ πάντως άδειασα.
Σε λυπάμαι και δε σε φιλώ,
Η θεραπευμένη.