Δε βλέπεις
Δε βλέπεις
τα λουλούδια που χρωματίζουν τη μέρα σου
κι αφήνεις τα αγκάθια να τρυπούν την ψυχή σου
δε βλέπεις
το γαλάζιο ορίζοντα που απλώνεται γύρω σου
και τυφλός στο σκοτάδι βαδίζεις
δε βλέπεις
της ύπαρξής σου το νόημα
της αλήθειας τα αιμάτινα χείλη
της Φύσης το ανεπαίσθητο άγγισμα
το κάλεσμα της θνητής σου υπόστασης
τον ατέλειωτο, σύντομο δρόμο
τις κοιλάδες τις άγονες
τα βουνά από μίσος εντός σου.
Δε βλέπεις
παρωπίδες θαμπώνουν την όραση
ανεξίτηλα δάκρυα καίνε
της αγάπης τα ρόδινα μάγουλα
δε βλέπεις
τον παράδεισο μέσα σου
και στην πύρινη κόλαση αφήνεσαι
στου χειμώνα τις πέτρινες νύχτες
να χαθείς στο κενό
πριν ανθίσεις.
Ντίνος Ι. Γλαρός
Γεννήθηκα το 1972 στους Φούρνους Κορσεών, όπου μεγάλωσα και τελείωσα το λύκειο. Από το 1991 διαμένω μόνιμα στον Πειραιά. Η ενασχόλησή μου με τη γραφή, προς το παρόν δεν έχει εκδοθεί σε έντυπη μορφή και το κύριο μέρος της είναι συγκεντρωμένο σε τρεις ποιητικές συλλογές, μία γενική και δύο θεματικές : ΣΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΝ ΑΚΡΗ ( ποιήματα 1997-2017 ) / ΟΥΡΆ ΑΠΟ ΠΑΓΩΝΙ ( ποιήματα για παιδιά ) / ΜΕ ΤΩΝ ΛΕΞΩΝ ΤΣΙ ΜΑΤΙΣΈΣ ( μαντινάδες )
Καλά να είμαστε και έπεται συνέχεια …..