Δε θα ξαναλείψεις από τα όνειρα τους
Εντάξει.. πέτυχε η κηδεία.
Δε θα με ξαναρωτήσεις.
Πολύς κόσμος.
Πολύ κλάμα.
Και κάτι αξιομνημόνευτο θα το καταλάβεις εσύ…
Κανείς δε γελούσε…
Όλα βαίνουν καλώς
πάντα έλεγες.
Βέβαια τίποτα δεν πήγαινε καλά.
Μόνο τα παιδιά ήταν άριστα, αλλά πως να τα σπουδάσεις που δεν είχες ούτε να τα ταισεις καλά καλά…
Κι άφηνες ένα χαμόγελο το πρωί στα μάγουλα τους να το κάνεις το βράδυ φιλί ..αν προλάβαινες πριν κοιμηθούν να ‘χεις γυρίσει… γιατί πάντα δεν προλάβαινες, κοιμόντουσαν πριν σου διηγηθούν τα όνειρα τους.
Κι ήθελες τόσο να τα ακούς, να τα γνωρίζεις, να τους τα πραγματοποιήσεις όπως τα ονειρεύονται.
Πέτυχε η κηδεία.
Δε θα με ξαναρωτήσεις.
Πολύς κόσμος.
Πολύ κλάμα.
Ο καφές γλυκός ήταν όπως τον έπινες, μα άφησε μια πίκρα απρόσμενη στα χείλη, σαν φαρμάκι κύλισε στην καρδιά.
Όταν γύρισες το βράδυ για πρώτη σου φορά νωρίς, έδωσες το φιλί που χρώσταγες στα παιδιά σου.
Δεν σε είδαν
μα το ‘νιωσαν.
Σαν αεράκι φύσηξες πάνω στα μάγουλα τους μέσα στον ύπνο τους κι έμεινες εκεί.
Αχ στα όνειρα τους για πάντα.
Δε θα ξαναλείψεις
Όχι πια, από τα όνειρα τους.
Πέτυχε η κηδεία φίλε μου.
Δε θα με ξαναρωτήσεις…
Όλα βαίνουν καλώς πια.. μόνο εσύ λείπεις..
Σοφία Τανακίδου
