Δημήτρης Τριαναφυλλόπουλος – 2 Ποιήματα
Ερωτοποιός
με την κοιλιά ακάλυπτη
και με μια κλίνη
στην πλάτη μου ραμμένη.
Με βλέπουν γυναίκες και με ρωτούν πάντα σχεδόν
την ίδια όλες ερώτηση
“Μας παίρνεις στην πλάτη σου γλυκέ εραστή;”
Πολύ θα το ήθελα αυτό αλλά φοβάμαι
μήπως και σπάσουν τα ράμματα και πέσει το κρεβάτι,
χαθεί η κλίνη μου
και ποιος τον ύπνο και τον έρωτα,
το θάνατο επάνω της θα απολαμβάνει;
*
Κάνετε στην άκρη,
ο πόνος να ανοιχτεί.
Κλειστά μου μάτια άρρωστα,
πάντα φοβάμαι για το κορμί
αυτό το άγνωστο κορμί
που περιφέρεται στο ίδιο μου το σώμα.
Με ποιον τρόπο απόψε θα πονέσω,
με των ματιών σου μήπως
το μαχαίρι θα με τρυπήσεις
ή με το χέρι σου απαλά
τη σάρκα μου
ξανά θα την βαφτίσεις;
Από την αυτοέκδοση (συνεργασία με την Τζένη Σπηλιοπούλου)
Ωραία Πτώση, 1993
(εκτός εμπορίου)
Ο Δημήτρης Τριανταφυλλόπουλος γεννήθηκε για να οδηγηθεί σε σίγουρο θάνατο.
Σε αντίδραση της μη αντιστρέψιμης κατάστασης άρχισε να δημιουργεί ανελλιπώς απ’ όσο μπορεί να θυμηθεί τον εαυτό του.