ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
Η δημιουργία είναι σαν ένα διάφανο σπίτι. Οι τοίχοι του είναι στερεωμένοι με πνοές ανέμων, μύθων και ιστοριών (παλαιών ημερών). Στις κόγχες υπάρχουν ζωγραφιές. Παριστάνονται: όνειρα, χθόνια χρώματα κι έναστρες νύχτες που γεννούν σκιάσεις και αχνοφωτίζουν τη ρυμοτομία.
Άχρονοι σκελετοί λέξεων είναι «ατάκτως ερριμμένοι» στην αυλή. Ολύμπια αγάλματα και μυθικά σύμβολα βρήκαν τον δρόμο τους και έφτασαν στο σπίτι για μετοχή στα υψηλά: προσευχές και απαγγελίες. Μια ωραία συντροφιά για τον ιδιοκτήτη.
Στην κεντρική είσοδο είναι χαραγμένα γράμματα, λάμψεις για τα βαθιά μεσάνυχτα και τις μυστικές ώρες. Στα δωμάτια υπάρχουν καθρέφτες για ν’ αποκρυσταλλώνονται οι ιδέες και οι επιθυμίες. Στους διάδρομους, απαγορεύονται αυστηρά : τα μετριοπαθή αποτυπώματα, οι σημάνσεις λογαριασμών, οι επιδείξεις αριθμών και ματαιοτήτων. Στην οροφή, οι ήλιοι καθορίζουν τις σκέψεις, την απραξία και την ανάπαυση.
Κι όλα τα στηρίγματα και οι κολόνες, είναι σαν φανέρωση (κι επιφάνια) για πρόσωπα και χαρακτήρες. Η σκόνη, όση έχει επικαθίσει προπατορικά, αφαιρεί την ασφάλεια των προβλέψεων και κρατά φυλαγμένη την έκπληξη μπροστά στο αφανέρωτο και το μέλλον.
Σκεπή του σπιτιού είναι η πραγματικότητα και πιο κάτω, στο δάπεδο, υπάρχει ένας αντικόσμος. Το χώμα πάνω στο οποίο στηρίζεται το σπίτι, προσφέρεται στον ιδιόκτητη (κατ’ αποκλειστικότητα),για να σκάβει βαθιά και να βρίσκει τα κομμάτια της κρυμμένης ανθρωπότητας. Τα λάθη (λίγα ή πολλά, δεν έχουν σημασία) επιτρέπονται, σαν μαγιά για κάτι πέρα απ’ το σύνηθες, το απατηλό και την κατασκευασμένη αστοχία.
Χριστόφορος Τριάντης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.