Δημιουργώντας την καταιγίδα…
Εδώ και χρόνια αλλά πιο πολύ το τελευταίο διάστημα ακούω συνέχεια τη φράση ‘’η ηρεμία πριν την καταιγίδα’’. Σίγουρα η περίοδος που περνάμε είναι δύσκολη για αρκετούς από εμάς. Όλοι μας έχουμε βιώσει βιώνουμε ή ενδεχομένως και να βιώσουμε διάφορες καταστάσεις που μας απελπίζουν, μας προκαλούν άγχος, ή που μας ξεβολεύουν αν και τα δύο τελευταία θα μπορούσαν να είναι στην ίδια κατηγορία. Το γιατί θα αναλυθεί παρακάτω. Αναρωτήθηκα λοιπόν τι προσφέρει αυτή η φράση, ποιο είναι το πραγματικό της νόημα και τι τελικά συμβαίνει όταν τη χρησιμοποιούμε; Αμέσως ασυνείδητα, κοίταξα τον ουρανό. Κανένα ίχνος από σύννεφα και ένας ήλιος να καίει. Το θερμόμετρο να δείχνει αρκετά ψηλά για την εποχή.
Η δεύτερη σκέψη που έκανα αφορούσε στο ότι ακόμα και όταν υπάρχει καταιγίδα, αμέσως μετά επικρατεί πλήρης ηρεμία. Ακριβώς σαν αυτήν που υπήρχε στον μεσημεριανό καταγάλανο ουρανό. Και ενώ είχα χαθεί και ταξίδευα σε αυτή την υπέροχη μέρα κοιτάζοντας τα πουλιά που πετούσαν, άκουσα παιδικές φωνές. Γύρισα το βλέμμα μου προς τα εκεί που ακούγονταν οι φωνές και είδα δυο παιδιά που έπαιζαν με μια μπάλα ποδοσφαίρου. Και κάτι σαν αυτό που αποκαλούμε εσωτερική φωνή με έβαλε στη διαδικασία να τα παρατηρήσω. Η παρατήρηση, μου προκάλεσε ομολογώ ένταση. Ήταν τόσο χαρούμενα! Δεν τα ένοιαζε τίποτα. Απλά είχαν αφεθεί στη μαγεία και στο παιχνίδι. Σκέφτηκα λοιπόν πότε ήταν η τελευταία φορά που έβλεπα τα πράγματα έτσι. Οι στιγμές ήταν όταν ήμουν στην ηλικία τους, ή όταν σαν φοιτητής κοινωνιολογίας και ερωτευμένος πια, είχα χορέψει στη βροχή αγκαλιά με μια κοπέλα. Τότε που δεν ήξερα καν να χορεύω. Αυτά δεν νοιάζονται καν για την καταιγίδα εάν θα έλθει και πότε. Το μόνο που βιώνουν είναι το εδώ και τώρα στην πλήρη έκφραση του. Ξαφνικά άρχισαν να γελάνε. Και για λίγο είχα ξεχάσει ποια ήταν η αρχική μου σκέψη. Είχα γίνει κι εγώ ένα με αυτά και δε σκεφτόμουν εάν θα έλθει κάποια στιγμή καμιά μπόρα να ταράξει λίγο την ηρεμία που επικρατούσε.
Η καταιγίδα είναι ένα φυσικό φαινόμενο. Ένα φαινόμενο που ναι μπορεί και να τρομάξει. Μπορεί και να μας ξυπνήσει μνήμες, από γεγονότα που θέλαμε να ξεχάσουμε. Να μας ξυπνήσει το ένστικτο της επιβίωσης. Να αρχίσουμε να τρέχουμε πανικόβλητοι να σωθούμε. Το ίδιο συμβαίνει και συμβολικά, όταν μια δύσκολη κατάσταση έρχεται στη ζωή μας. Μας πιάνει πανικός, το σώμα μας τρέμει, μπορεί και να βάλουμε τις φωνές. Αισθανόμαστε μόνοι και εγκαταλελειμμένοι. Είμαστε για να χρησιμοποιήσω μια άλλη γνωστή φράση ‘’στο έλεος του Θεού.’’ Κρυώνουμε και καμιά φορά τα δάκρυα πέφτουν σαν βροχή στο πρόσωπο μας. Είναι οι στιγμές που έρχονται για να μας θυμίσουν ότι είναι η ώρα να βγούμε λίγο από την επικείμενη ζώνη ασφάλειας μας. Εκείνη την ώρα βλέπουμε μόνο την καταιγίδα μέσα μας και όχι αυτό που πρόκειται να έλθει μετά. Άλλες πάλι στιγμές τα πάντα είναι τόσο γαλήνια μέσα μας. Ίσως γιατί αποφασίσαμε να αφήσουμε πίσω το χθες και να ζήσουμε λίγο το τώρα. Αισθανόμαστε ο ένας την παρουσία του άλλου/ης ακόμα κι αν είναι χιλιόμετρα μακριά μας. Είναι οι στιγμές που βρισκόμαστε στο κέντρο μας. Οι στιγμές που γνωρίζουμε ποιοι είμαστε. Είναι αυτές οι στιγμές που ορισμένοι αποκαλούν και Beta state-Η κατάσταση B συμβαίνει όταν κάποιος βρίσκεται σε διαλογισμό και περάσει και από τα κύματα Θήτα. Εκεί βρίσκεται σε κατάσταση φώτισης με βάση τους μοναχούς στο Θιβέτ που ασκούν τον Γνωστό σε όλους διαλογισμό ενσυνειδητότητας.- Εκεί λοιπόν δεν μας ενδιαφέρει εάν θα έλθει η καταιγίδα. Και ίσως τελικά και να μη χρειάζεται να έλθει. Ωστόσο θυμόμαστε πάντα τους γονείς ή το περιβάλλον το οποίο συνδεόμασταν σαν μικρά παιδιά να μας λένε αυτή τη φράση. Και η διαστρέβλωση καλά κρατεί….
Καθώς γράφω αυτές τις γραμμές δάκρυα γεμίζουν το πρόσωπο μου, γιατί την απάντηση για τη χρησιμότητα η όχι μιας φράσης που μου μάθανε και μένα, την πήρα από δυο μικρά αθώα παιδιά. Δυο παιδιά που ίσως με το μυαλό τους να είχαν καταφέρει αυτό που δεν καταφέρνουμε εμείς με τόσα χρόνια μελέτης, βουτηγμένοι στα βιβλία αυτοβοήθειας, μέσα στο άγχος της καθημερινότητας, μιας καθημερινότητας που μας έμαθε κάθε φορά που μπαίνουμε σε κατάσταση γαλήνης, ή που χαιρόμαστε, που γελάμε, ή έστω χαμογελάμε μας έχει βομβαρδίσει με φράσεις όπως: ‘’Τι γελάς μωρέ; Αυγά σου καθαρίζουν;’’ ‘’Σε καλό να μας βγει’’ και φυσικά τη φράση ‘’είναι η ηρεμία πριν την καταιγίδα’’ και έτσι εντελώς αυτόματα, επειδή έχουμε ακόμα την ικανότητα να δημιουργούμε κόσμους ολόκληρους με το νου μας, να μπαίνουμε σε μια κατάσταση και να βγαίνουμε όσο γρήγορα μπήκαμε, Να δημιουργούμε μόνοι μας τις καταιγίδες που μας προκαλούν όλα αυτά τα συναισθήματα τα ‘’μη λειτουργικά πάντα’’ –Γιατί όλα τα συναισθήματα είναι λειτουργικά αλλά όχι σε όλες τις περιστάσεις-.
Στον υπολογιστή όπως πάντα πριν γράψω ένα άρθρο παίζουν διάφορα τραγούδια ειδικά για την περίσταση. Και καθώς το άρθρο αυτό πλησιάζει στο τέλος του, ακούω τη φωνή του Παύλου να μου λέει ‘’έχε το νου σου στο παιδί’’. Χαμογελάω γιατί τώρα πια ξέρω. Δεν χρειάζεται καν να μπούμε στην καταιγίδα, δεν χρειάζεται καν να ταραχτούμε ή ακόμα και να έλθει, μπορεί να έλθει για να μας βγάλει από τη ζώνη ασφάλειας μας, να μας ξεπλύνει από πράγματα που δε χρειαζόμαστε άλλο να κουβαλάμε, να ξυπνήσει το παιδί που κοιμάται μέσα μας, για να βγει να παίξει, κοιτώντας τα χρώματα του ουρανίου τόξου που ακολουθεί μετά σαν υπόσχεση ότι όλα μπορούν να αλλάξουν και ότι όλα για καλό γίνονται τελικά. Καληνύχτα λοιπόν Αθήνα, Πειραιά, Θεσσαλονίκη, Γιάννενα, καληνύχτα και σε σένα…όπου κι αν βρίσκεσαι…με το σώμα ή τη σκέψη σου…
Και μέχρι το επόμενο άρθρο, ελπίζω να βραχείς, να ξεπλυθείς από ότι σε βαραίνει, ώσπου να γίνεις ένα με το ουράνιο τόξο!
Με τιμή και αγάπη στο άπειρο δυναμικό μέσα σου!
Αθανάσιος Βύνιας
