Κάτι μέρες σαν την σημερινή μου αρέσει πολύ να κυκλοφορώ με ΜΜΜ .
Παίζω εκείνο το παιχνίδι που έπαιζα μικρή. Βλέπω γύρω-γύρω και φτιάχνω ιστορίες. Να όπως η κυρία απέναντί μου. Μένει στην Κηφισιά. Την συνοδεύει η αλλοδαπή κυρία. Πάνε επίσκεψη υποχρέωσης. Έχει πάρει τα γλυκά της από γνωστό ζαχαροπλαστείο της περιοχής της. Στο κουτί από την φίρμα του καταλαβαίνω από που. Φορώντας τα “καλά” της ξεκίνησε για κάπου στο κέντρο. Κρατάει ψηλά το κεφάλι. Φοράει ακριβό σταυρό στο στήθος και ενημερώνει την κυρία δίπλα της πως δεν θα κάτσουν πολύ ώρα. Ίσα-ίσα να μην πουν πως δεν πήγε. Η άλλη έγνεψε καταφατικά και χασμουρήθηκε με απελπισμένο βλέμμα..
– Να ξέρεις ότι τα σπίτια μας τα νοικιάζουμε πιο ακριβά αυτά που είναι κοντά στους σταθμούς των τρένων.
-Γιατί; ρωτά η συνοδός.
-Γιατί μερικά βράδια κάποιο τρένο ξεφεύγει από τις ράγες και μπαίνει στα λυπημένα παιδικά δωμάτια σφυρίζοντας αδιάκοπα…αδιάκοπα…
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.