ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ – SUPERTRAMP – CRISIS? WHAT CRISIS?

ΔΙΣΚΟΣ ΤΟΥ ΜΗΝΑ: CRISIS? WHAT CRISIS?

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ: SUPERTRAMP

ΚΥΚΛΟΦΟΡΙΑ: 1975

ΙΟΥΛΙΟΣ 2020

Γράφει ο Σταμάτης Γαλάνης

«Mary, oh tell me what I’m living for,

cause I feel like I’m tossed in the river,

oh’ have you a son to deliver…»

(Supertramp – A Soapboax Opera, 1975)

Κρίση; Ποια κρίση; Βλέπει κανείς καμιά κρίση τριγύρω; Ο κυβερνητικός μοντερνισμός ισχυροποιήθηκε. Ο προοδευτισμός επίσης καλά κρατεί. Το μεγαλύτερο δώρο της μοντέρνας επιστήμης στον άνθρωπο, το διαδίκτυο, μας έχει όλους πλέον συνδεδεμένους και καλωδιωμένους! Μοιραζόμαστε χαρούμενοι άρθρα, κείμενα, ιδέες, πληροφορίες! Τέχνη, μουσική, λογοτεχνία! Tο «Free WiFi» και το 5G είναι εδώ! Σε ένα «έξυπνο» κινητό, καρφιτσωμένο διαρκώς στο χέρι. Κάποιοι προοδευτικοί λένε ότι αυτό το κομμάτι πλαστικό είναι ο «καλύτερος τους φίλος»! «Βγάζει και μοιράζεται όμορφες φωτογραφίες» λένε, «παίζουν παιχνίδια όταν βαριούνται» λένε, «Τους μετράει την πίεση, τα βήματα της μέρας, την λειτουργία της καρδιάς» λένε, «επικοινωνούν εύκολα, δωρεάν και ελεύθερα» λένε, «πληρώνουν τους λογαριασμούς τους με ένα ‘κλικ’» λένε, «ξυπνάνε με αυτό, κοιμούνται με αυτό» λένε, «ακούν δωρεάν μουσική», λένε, «φλερτάρουν», λένε! «Παίρνουν και τηλέφωνο», λένε! Όλα γίνονται με ένα καινούργιο application, και πρόκειται για μια διαρκής ονειρώδης συγκίνηση! Δεν τους αδικώ. Είναι ο καλύτερος φίλος του μοναχικού – μελαγχολικού σύγχρονου ανθρώπου. Της απόλυτης μοναξιάς και πνευματικής εξαθλίωσης που απλώνεται νεοταξικά τριγύρω. Ας κοιτάξουμε τα τρένα. Οι άνθρωποι πλέον δεν κοιτιούνται μεταξύ τους. Όλοι χωμένοι μέσα στην μικρή οθόνη! Στα πεζοδρόμια επίσης. Πέφτει ο ένας πάνω στον άλλο! Χωμένοι στην οθόνη. Στα αυτοκίνητα και τους δρόμους, δυστυχώς! Προσπέραση από αριστερά με ένα κινητό στο χέρι. Συνδέεται με το αυτοκίνητο, ακούει μουσική από το Spotify, τύμπανα και μπάσα στην διαπασών! Ύστερα το βλέμμα φεύγει στιγμιαία από τον ορίζοντα της λεωφόρου στην μικρή οθόνη. Πρέπει να χαρεί τα likes του, πρέπει να ‘τσεκάρει’ τα mails του. Πρέπει να δει τα notifications του! Έχει πολλά, και ένα είναι σίγουρο, αυτά θα συνεχίσουν να γίνονται περισσότερα!

Στο μεταξύ, στο βασίλειο της Δανιμαρκίας κάτι σάπιο υπάρχει! Τα δελτία ειδήσεων συνεχίζουν να επικοινωνούν τον πληρωμένο φόβο μας. «50+ κρούσματα Κορωνοιού και σήμερα»! Δεν λέει να τελειώσει ο εφιάλτης του αόρατου εχθρού! Μην βγάλετε την μάσκα – να συνεχίσετε να την φοράτε ακόμα και στο αυτοκίνητο σας, μην πιστεύετε στις θεωρίες συνωμοσίας και στις πανούργες σκευωρίες των οπισθοδρομικών!  Μην χαιρετάτε με τα χέρια. Χαιρετάτε με τους αγκώνες! Εκεί, δεν υπάρχει ιός. Μην πηγαίνετε στα θέατρα, τα γήπεδα και τους κινηματογράφους! Πάρτε καλύτερα μια οικονομική πτήση της Alitalia. Στα 50.000 πόδια από την Γη, κανένας ιός δεν επιβιώνει! Ο ιός είναι ακόμα εδώ, και όπως αρκετοί «ανθρωπιστές- γιατροί» θέλουν να πιστεύουν και να μας προετοιμάζουν, θα επιστρέψει δριμύτερος και εφιαλτικότερος τον Οκτώβριο! Πάρτε λάδι! Μην συνωστίζεστε, μην συγκεντρώνεστε! Μην το ρισκάρετε, μην το συζητάτε, μην σκέφτεστε! Σσσσσς! ΣΙΩΠΗ!

Και τώρα που ανέφερα την μαγική λέξη «συγκέντρωση», επεκτείνω την έντρομη σκέψη μου στο νέο ‘φιλελεύθερο’ νομοσχέδιο που πρόσφερε η προοδευτική κυβέρνηση Μητσοτάκη. Φυσικά, το αίμα νερό δεν γίνεται, και το DNA δεν αλλάζει! Όπως ο πατέρας του άνοιξε περίτρανα τον δρόμο για μια «κοινή» τότε ονομασία της Μακεδονίας με τα Σκόπια (μεταξύ άλλων εγκλημάτων – όπως πλέον κατέγραψε η ιστορία) έτσι και ο κανακάρης του «σώζει» πάλι τον πληθυσμό από τον εαυτό του, και ανοίγει (ή μάλλον καλύτερα, κλείνει) τους δρόμους σε μια ελεύθερη ελεγχόμενη δημοκρατία! Εκδηλώσεις και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας μονάχα με την συγκατάθεση της κυβέρνησης, λοιπόν. Αν δεν παρθεί άδεια, τότε η συγκέντρωση χρίζεται παράνομη και ταυτόχρονα όσοι συμμετέχουν αντιμετωπίζουν ποινή φυλάκισης έως ένα έτος! Αναρωτιέμαι λοιπόν, αν αυτή η απόφαση δεν είναι φασισμός, τότε τι πραγματικά είναι; Τρέμουν τα κόκαλα των αγωνιστών, τρέμουν τα κόκαλα όλων των εξεγερθέντων λαών. Δεν θυμάται άραγε κανείς ότι δεν υπάρχει διαμαρτυρία που να μπορεί να εκνομικεύεται; Και συνεχίζω, πως είναι δυνατόν να ψηφίζω υπαλλήλους για να υπηρετούν (τάχα αυτό) τα συμφέροντα του τόπου και των ανθρώπων του, και ταυτόχρονα οι ίδιοι υπάλληλοι να εκνομικεύουν την ελευθερία της άποψης και του λόγου μου; Τα συνθήματα του παρελθόντος «Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφότητα» δεν χτίστηκαν πάνω σε νομιμοποιήσεις. Χτίστηκαν πίσω από τα οδοφράγματα, ένωσαν τον εργάτη, τον αστό, τον καταπιεσμένο. Δημιουργήθηκαν ενάντια στην αριστοκρατία και την εξουσία των ολίγων του κεφαλαίου. Έφεραν λάβαρα, κόκκινες και τρικολόρ σημαίες, και έβαλαν την Βαστίλη στον χάρτη της μητέρας όλων των επαναστάσεων. Μην παρεξηγηθώ! Δεν είμαι υποστηρικτής της «μεγάλης Κομμούνας» του 1848, ούτε υποστηρικτής των Μαρξιστικών ιδεωδών. Απλά ταυτίζομαι με την ελευθερία μου να δηλώνω και να υποστηρίζω την άποψη μου. Προφανώς, επικροτώ την ελευθερία των άλλων να δηλώνουν τις δικές τους, και ανέχομαι την διαφορετικότητα ως δικαίωμα. Αυτό άλλωστε σημαίνει «Ισότητα». Να θυμίσω ωστόσο σε αυτό το σημείο, ότι και ο Λουδοβίκος Στ’ πριν πέσει από τον θρόνο του, και απαγχονιστεί λίγες ημέρες αργότερα, έσυρε τον στρατό και αιματοκύλησε τους δρόμους. Ας το έχει στο μυαλό του ο δικός μας μοντέρνος Λουδοβίκος με τα γουρλωτά μάτια.

Κρίση, ποια κρίση; Βλέπει κανείς καμία κρίση; «Υπερήφανη ημέρα ήταν για την πολυπολιτισμική μας πρωτεύουσα, καθώς παρά τις επίμονες ρατσιστικές κραυγές, εγκαινιάστηκε το πρώτο τζαμί στην Ελλάδα», έγραφε ακριβώς πριν ένα χρόνο ο δημοσιογράφος Κ. Ζαφειρόπουλος, στο άρθρο του «Επιτέλους η Αθήνα απέκτησε Τζαμί» (08.06.2019 – efsyn). Αναρωτιέμαι αν θα νιώθει το ίδιο υπερήφανος όταν ένα χρόνο μετά η γείτονας χώρα, μετατρέπει με απόφαση του συμβουλίου επικρατείας και την υπογραφή του ονειροπαρμένου Σουλτάνου της, την Αγία Σοφιά, από πολυπολιτισμικό μουσείο (για τον κόσμο) και από Ναό-σύμβολο της Ορθοδοξίας (για τους Χριστιανούς) σε Τζαμί. Και ο παραλληλισμός των ιδεών δεν μπορεί να αποφευχθεί. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση μας αποδέχεται και φιλοξενεί (εκατομμύρια πλέον) νόμιμους ή παράνομους μετανάστες στην χώρα μας δημιουργώντας μαζικά κέντρα συγκέντρωσης ψυχών (τα οποία και δεν μπορεί να ελέγξει!) η γείτονας χώρα τους απελαύνει με κάθε τρόπο. Θαλασσόπνιχτους η σε κονσέρβα. Την ίδια ώρα που η Αθήνα ανοίγει τα πρώτα της Τζαμιά, η γείτονας χώρα κλείνει ή μετατρέπει σε χώρο μουσουλμανικής προσευχής την πιο φημισμένη εκκλησία του κόσμου. Την ίδια ώρα που η χώρα μας ψηφίζει νομοσχέδια για «νόμιμες» συγκεντρώσεις, η γείτονας χώρα πανηγυρίζει για την απαξίωση του Κεμαλικού διατάγματος του 1935. Η αντίληψη της νεοτερικότητας εδώ είναι διαφορετική. Πάντοτε η Δύση ήταν η πρόοδος, και πάντοτε η Ανατολή ήταν η παράδοση. Η χώρα μας βρισκόταν στην μέση. Που είναι ωστόσο η αγανάκτηση του Έλληνα; Που είναι η διαμαρτυρία του για τα κακώς κείμενα; Που είναι άραγε η «Ευρώπη των Λαών»; Ας κάνουμε μια βόλτα με το αυτοκίνητο στο κέντρο της πρωτεύουσας, και εκεί θα πάρουμε απάντηση. Ας φτάσουμε στην πλατεία Βάθης και ας προχωρήσουμε από την Αχαρνών ως την εθνική οδό. Εκεί, θα διαπιστώσουμε την αλήθεια που τα κανάλια και οι κυβερνήσεις αυτονόητα αποφεύγουν να πουν. Την αλήθεια που μόνο οι δρόμοι και οι διαμαρτυρίες μπορούν να κλάγξουν! Η εικόνα μιλάει από μόνη της. Δεν πρόκειται λοιπόν για καμιά ρατσιστική διάθεση. Πρόκειται για μια αλλοτρίωση των ηθών και της δικής μας παράδοσης. Για μια επεκτατική πολυπολιτισμική διάθεση που έχει στόχο να αποδυναμώσει το εθνικό στοιχείο της ταυτότητας των Ελλήνων πολιτών. Και όσο αυτή η ταυτότητα θα ξεθωριάζει, άλλο τόσο η γείτονας χώρα θα ενδυναμώνει τα επεκτατικά της σχέδια. Και άλλο τόσο η μητέρα ΕΕ με τους προοδευτικούς θεσμούς της θα συνεχίζει να αλλοτριώνει τον εθνικό χαρακτήρα των υπηκόων της, και να στοιβάζει τα (υποτιθέμενα ή όχι) θύματα των πολέμων στα ακροσύνορα της. (Ας θυμηθούμε ή ψάξουμε τι έχει γίνει στην Μεγάλη Βρετανία από το 1980 και μετά, και πόσες βρετανικές πόλεις έχουν μετατραπεί σήμερα σε μουσουλμανικά προτεκτοράτα – Ακόμα και την πτώση της ΕΣΣΔ ύστερα από τα GLASNOST / PERESTROICA  προς τον τότε Δυτικό κόσμο). Το πρόβλημα λοιπόν δεν έγκειται στην ανάγνωση της κατάστασης. Έγκειται κυρίως στην αποχαύνωση της κοινωνίας και στην ποτισμένη πλέον αντίληψη της ορθής δυτικής προοδευτικής συμπόρευσης. Το πρόβλημα είναι η διαρκής συρρίκνωση της εθνικής και λαϊκής κυριαρχίας. Το πρόβλημα διογκώνεται όταν ο λαός έχει τόσο φόβο μέσα του για το επίκαιρο, που τρέμει να εξωτερικεύσει τα «πιστεύω» του. Έτσι, αντί για «ξενοφοβία», πλέον διαπιστώνουμε «Ελληνοφοβία» στην συνείδηση του «μέσου» – υπνωτισμένου – Έλληνα! Πλέον, ο εθνικόφρων γίνεται άμεσα «ακροδεξιός» (έννοια, που επίσης γεννήθηκε από τις μέρες της Γαλλικής επανάστασης) Ο εθνικιστής γίνεται αμέσως ρατσιστής! Όμως, προς απάντηση λοιπόν όσων ομοίως και ανομίως σκέπτονται, αλλά και του σημείου περί «ρατσιστικών κραυγών» στο άρθρο που προανέφερα, θα υπογραμμίσω ξανά ότι ο ρατσισμός και ο εθνικισμός είναι δύο εντελώς διαφορετικές έννοιες! Η μία επικίνδυνη και αντώνυμη του ανθρωπισμού, η άλλη αυταπόδεικτη της ανθρώπινης φύσεως. Και για όσους επιχειρήσουν να κινδυνολογήσουν, θα χρησιμοποιήσω τα λόγια ενός παλιού πολιτικού, του Χ. Σαρτζετάκη, ως ορισμό. «ο εθνικισμός προέρχεται από την λέξη έθνος, είναι κάτι το βαθιά ανθρώπινο, είναι κάτι το κατ’εξοχήν δημοκρατικό, και θεωρείται κάτι βαθιά ιερό». Ας έχουμε ως ασπίδα αυτό το σχόλιο, και ας σταματήσουμε να παίζουμε με τις λέξεις και τον φόβο που αυτές μπορούν να προκαλέσουν. Και ας κοιτάξουμε την αλήθεια των δρόμων στα μάτια! Η πατρίδα μας, δεν είναι Τουρκία. Έχει ιδανικά, ιστορία, θρησκεία και δημοκρατία. Σέβεται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν κατεδαφίζει, μονάχα δημιουργεί. Αυτό έκανε με τον πολιτισμό της μέσα στους αιώνες. Η κυβέρνηση της, ή μάλλον οι σκοτεινοί άρχοντες που κυβερνούν αυτόν τον τόπο θέλουν να μας κάνουν να πιστέψουμε το αντίθετο. Κάποιοι αρκετοί, νέο-φιλελεύθεροι ευρωλάγνοι συμφεροντολόγοι επίσης. Δεν θα το επιτρέψουμε.

« Woke up cryin’ with the break of dawn, and,
I looked up and the sky,
The air was still, yet all the leaves were falling,
Can you tell me why?

Well, I just don’t know the reason,
I don’t know what to say,
It just seems a normal day,
And, I’ve got to live my own life,
I just can’t spare the time,
But, you’ve got strange things on your mind…»

Με αυτά τα στιχάκια φωνάζουν μελωδικά οι SUPERTRAMP στο τραγούδι «JUST A NORMAL DAY». Το επίκεντρο του νοήματος του είναι φυσικά η κατάθλιψη αυτών που κοιτούν με ενδιαφέρον τις καταστάσεις του κόσμου τριγύρω μας. Βγαίνεις στους δρόμους, πηγαίνεις στην εργασία σου. Πίεση, τρέξιμο και άγχος. Φόβος που επικρατεί. Όλα γίνονται γρήγορα, μανιφέστα και νέες εμπορικές ιδέες. Δεν προλαβαίνεις δα να κρυφτείς, πόσο μάλλον να σκεφτείς. Ο «υπερκαταναλωτισμός φέρει ολοένα και περισσότερες υποχρεώσεις», είχε πει ο David Icke. Τα δάση καίγονται, η μόλυνση επεκτείνεται. Οι πάγοι λιώνουν και η στάθμη των θαλασσών ανεβαίνει. Από την άλλη, όλοι χρειάζονται να ζήσουν την ζωή τους σε ένα καλύτερο πλαίσιο. Όπως είπαμε, με νέους υπολογιστές και ένα κινητό στο χέρι. Ωστόσο, και οι ίδιοι κατανοούν μέσα στην μοναχικότητα τους, ορισμένες φορές, ότι το πλαίσιο στενεύει! Το πλαίσιο θέλει να φοράς μάσκα. Να φοβάσαι το ταξίδι. Να πάρεις εμβόλια και rfid chips για να επιβιώσεις στις κυβερνήσεις του ίδιου του πλαισίου που διάλεξες! Το βράδυ τα κανάλια σε καθησυχάζουν! Η σωτηρία σου είναι κοντά! Και ευτυχώς, «ήταν μια φυσιολογική ημέρα».

«Φτωχό μου παιδί»! Είναι μήπως ο πλούτος που σου λείπει; H μήπως είναι οι γεμάτοι από ειρηνικές διαμαρτυρίες δρόμοι; Μήπως η φύση και ένας περίπατος στο δάσος; Μήπως ένα βιβλίο, μια αγκαλιά και ένα παγκάκι με θέα την θάλασσα; Τι από όλα αυτά κοστίζουν και πόσο άραγε δύσκολο είναι να τα κάνεις; “Είμαι ένα φτωχό παιδί, αλλά μπορώ και εγώ να είμαι ευτυχισμένος, φτάνει να νιώθω ελεύθερος», λέει το στιχάκι μέσα στο «POOR BOY». Νομίζω ότι αυτά που δεν χρειάζονται χρήματα για να αποκτηθούν, είναι και τα αναγκαία. Αν κάνετε πραγματικά τον κόπο να ακούσετε αυτόν τον υπέροχο δίσκο (που σημειώνω ότι κυκλοφόρησε το 1975) θα ακούσετε ακόμα ένα σπουδαίο τραγούδι που περιγράφει περίτρανα την κρίση που όλοι βιώνουμε. «A SOAPBOX OPERA». Από την μουσική και μόνο, καταλαβαίνει κανείς το αδιέξοδο που περιγράφει ο καλλιτέχνης. Τα φύλλα ξεράθηκαν. Μπαίνουμε σε ένα ανώμαλο καλοκαίρι. Την μία ζέστη, την άλλη βροχές. Ο πλανήτης μας δεν ξέρει πλέον πώς να μας φερθεί. Και εμείς, τα υπερήφανα μαμούνια πάνω του, «ζούμε σε μια σαπουνόπερα!» «Ακούω ότι θέλω να ακούω, αλλά χρειάζομαι σε κάτι να πιστέψω!» φωνάζει το τραγούδι. Σωστά; Μάλλον. Αν νιώθει κανείς έτσι, τότε εγώ του λέω ποιητικά να πιστέψει στους δρόμους. Να πιστέψει ότι η καταιγίδα που επί χρόνια ετοιμάζει το σύστημα, έχει καταφθάσει. Δυστυχώς ωστόσο, μόλις ξεκίνησε. Η κρίση έχει δρόμο μπροστά της, και έχουμε πολλά ακόμα να δούμε! Στις ειδήσεις, στα «έξυπνα» κινητά μας, που τόσο αγαπάμε. Όμως οφείλω να πω ότι υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει μια σχετική εθνική αφύπνιση. Νέα πατριωτικά κινήματα δημιουργούνται. Υπάρχουν πνευματικοί χώροι και άνθρωποι που ξεκινούν να σκέφτονται, να αλληλεπιδρούν και να ενώνονται. Να πιστεύουν σε ότι αντιπροσωπεύει η Αγιά Σοφιά. Να πιστεύουν ακόμα στον ρομαντισμό και το μακροχρόνιο αποτέλεσμα των επαναστάσεων! Να είναι έτοιμοι να βρεθούν στους δρόμους. Να μοιράζονται αγκαλιές, και όχι απλά emails. Να μην μελαγχολούν και να μην απομονώνονται. Μαζί με την κάθε καταιγίδα, έρχεται και η ελπίδα της ομορφιάς του τοπίου μετά από αυτή. Πάντα έτσι ήταν, και προοδευτικά ή όχι, πάντα έτσι θα είναι. Ας έρθει λοιπόν. Εμείς θα έχουμε αγάπη, θάρρος και αδιάβροχο.

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ – ΚΑΛΟ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ! ΕΚΤΙΜΗΣΤΕ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΗΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΣΑΣ. ΕΙΝΑΙ ΑΚΟΜΑ ΔΩΡΕΑΝ.

Σταμάτης Γαλάνης

Ο Σταμάτης Γαλάνης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1982. Έχει σπουδάσει Ευρωπαικές σπουδές και Career Management στο πανεπιστήμιο του CENTRAL LANCASHIRE και κατέχει μεταπτυχιακό τίτλο στις Διεθνείς Σχέσεις από το πανεπιστήμιο του LANCANSTER. Έχει εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία, αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Ταυτόχρονα, από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα, και παράλληλα συνθέτει μουσική. Σχετικά με την μουσική, ενίοτε κυκλοφορεί αποσπάσματα από τις παραγωγές του στο διαδίκτυο και έχει δημιουργήσει δικό κανάλι στο YouTube. Παράλληλα μελοποιεί ποίηματα ομότεχνων συναδέλφων και συμμετέχει σε δικά του μουσικά σχήματα. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την «ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΗ ΓΡΑΦΗ», από το οποίο επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΑΤΛΑΝΤΙΔΑ». Μια συλλογή που απαρτίστηκε από σκέψεις, ποιήματα και έμμετρες διηγήσεις από τα ταξίδια του στο εξωτερικό. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο «ΤΟ ΑΥΡΙΟ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΡΓΑ». Μια συλλογή ποιημάτων και μικρών πεζών κειμένων, που προσπαθούν να εκθέσουν τα συναισθήματα της επιστροφής του στην Ελλάδα όπου βρίσκεται στην θύελλα της οικονομικής κρίσεως. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό «ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ» και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματα του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά, όπως το «POLISPOST». Τον Μάρτιο του 2019, τα πρώτα δύο έργα του πέρασαν από την αρμόδια κριτική επιτροπή και έγινε μέλος της ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΑΣ ΕΝΩΣΗΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΩΝ. Η «ΑΤΕΡΜΟΝΗ ΣΧΑΣΗ» είναι η τρίτη ποιητική συλλογή του, στην οποία συνεχίζει την συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο. Τέλος, συμμετείχε πρόσφατα στα ανθολόγια «Συνομιλώντας με τον Τάσο Λειβαδίτη» (2019) και «Συνομιλώντας με τον Arthur Rimbaud». (2020) Έχει τιμηθεί με διάφορα βραβεία από λογοτεχνικούς διαγωνισμούς, με τιμητική διάκριση για την συμμετοχή του στους 34^ους Δελφικούς αγώνες ποίησης της ΠΕΛ, και τελευταία με το βραβείο ποίησης «ΕΛΙΚΩΝ», από το λογοτεχνικό περιοδικό ΚΕΦΑΛΟΣ, τον Νοέμβριο του 2019. Η «Ατέρμονη Σχάση», ήταν μεταξύ των βραβευμένων βιβλίων του 2019, από τον ΕΠΟΚ. Είναι παντρεμένος από το 2015 και έχει μία κόρη.