Είχα μια φοβία παλιότερα, όχι και τόσο παλιότερα, μη φανταστείς- πως κάτι θα συμβεί ή κάτι θα προκαλέσω και θα μείνω μόνη μου. Και το να είσαι μόνος σου, εντάξει, το μαθαίνεις, το απομυθοποιείς, γίνεται και γοητευτικό, είναι κι ωφέλιμο ορισμένες φορές. Μα το να νιώθεις μόνος σου, αυτό, δεν παλεύεται, σωστά μας τα έλεγε για ακόμα μια φορά η Γώγου.
Μπορώ να σου πω με βεβαιότητα μια λίστα ανθρώπων που αυτές τις μέρες νιώθουν μόνοι. Μόνοι απέναντι σε μια καθημερινότητα γεμάτη κανόνες, έρμαια στα λογύδρια των ιθυνόντων που παρελαύνουν στα κανάλια, μαριονέτα σε κάθε σχόλιο, σε κάθε δήλωση, σε κάθε απόφαση, σε κάθε σπασμωδική κίνηση και στο μακρύ και το κοντό που με παρρησία εκφράζει ο οποιοσδήποτε.
Στις ειδήσεις έδειξαν φωτογραφίες από νοσοκομείο του Βόλου, φιγούραραν στα μάτια μου μπροστά σακούλες με νεκρούς στοιβαγμένες, πίεσα το κόκκινο κουμπί του τηλεχειριστηρίου κατευθείαν, όσο αναρωτιόμουν πού ακριβώς αποσκοπεί η παρέλαση αυτής της φρίκης που ο δημοσιογράφος ψυχρά αποκάλεσε ρεπορτάζ. Καταλαβαίνω μεν πως ίσως θέλουν να ταρακουνήσουν αυτούς που ακόμα αψήφιστα την όλη κατάσταση έχουν πάρει, αλλά σε ανθρώπους ψυχικά κουρελιασμένους, χωρίς ιδιαίτερα αποθέματα αντοχής, δεν μπορώ να διανοηθώ πως κάτι προσφέρει. Σκέφτομαι και την φίλη μου εκείνη που εύκολα μπροστά στις ασθένειες πάθαινε ταχυκαρδία κι όλα στένευαν και την έπνιγαν, πόσο μπορεί να τη σόκαρε μια εικόνα τέτοια. Δεν καταλαβαίνω, εγώ το μόνο που ένιωσα είναι ανακούφιση που προσωπικά καταφέρνω να διαχειρίζομαι επαρκώς το άγχος και δεν οδηγούμε σε κρίσεις πανικού. Μα επιμένω, για εκείνους που επηρεάζονται και ακροβατούν μεταξύ ηρεμίας και πανικού, τέτοιες εικόνες ανεξίτηλα μπορεί να τους σημαδέψουν και μια έκρηξη μέσα τους να πυροδοτήσουν.
Οι κόρες των ματιών μου βρέθηκαν να διαγράφουν κύκλους απηυδησμένα, τα δάχτυλά μου βαρέθηκαν ρυθμικά να πάλλονται στο ξύλο του τραπεζιού. Το ταβάνι μου με σιχάθηκε, ο καναπές ενοχλείται από το βαθούλωμα που αφήνουν τα μπούτια μου.
Δεν είναι εύκολο. Γιατί φύτεψαν μέσα μας το φόβο. Το φόβο ότι θα μείνουμε μόνοι. Κι ήδη νιώθουμε μόνοι.
Πες μου κι εσύ αγαπητέ μου ίνφλουενσερ, με πόση θετικότητα θ’ αντιμετώπιζες την καραντίνα, εν είχες μια στοίβα απλήρωτων λογιαρισμών χαιρέκακα να σου γνέφει απ’ το ράφι και σκεφτόσουν το κόστος θέρμανσης του σπιτιού. Πόσο πετυχημένα χάσταγκ θα μας έτριβες στη μάπα, αν με φθαρμένα καλτσοπάπουτσα τριγυρνούσες όλη μέρα κι όχι με τη νέα συλλογή loynge wear 40 ευρώ το κομμάτι, χωρίς το χώρο και το χρόνο για γιόγκα στο σαλόνι, χωρίς τα βιολογικά σου προϊόντα, το γάλα αμυγδάλου, την κινόα και το σμούθι σου;
Κι όλοι εμείς να παρατηρούμε. Να βλέπουμε τις μέρες να κυλάν κι όλα τα άλλα να σέρνονται. Δε θέλουμε να νιώθουμε μόνοι. Οχι, δεν θα ξεμείνουμε μόνοι. κανείς δε θέλει να είναι κολλημένος στη μίρλα. Μα μίρλα και μοναξιά εξαναγκαστική πάνε χέρι χέρι τελευταία. Να δείτε εμείς θα φταίμε για την καταστροφή των δέντρων του Αμαζονίου με τόσο χαρτί που έχουμε ξοδέψει για τα κλάματα και τα ποιήματα.
Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει πως χρόνια τώρα κρατάμε την τρίχα και πετάμε το ζυμάρι.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.