Εικόνες μνήμης
Μπήκα στο ΚΤΕΛ.
Επιβίβαση στο λεωφορείο.
Μετά από πολλά χρόνια αποφάσισα να κάνω αυτή τη διαδρομή, ξανά. Επιτέλους, διακοπές. Πίτσα με το μετρό έγραφε κάποτε η ταμπέλα απέναντι, της σημερινής γκαλερί. Η πλατεία που με τετακέ σφήνωσε το αμάξι, ευτυχώς δεν ρίξαμε το συντριβάνι. Να εδώ πιο πάνω χάσαμε τον Χρηστάκη Μασπιές με μασπιέ, είπαν, πάνω στην κόντρα. Ο μόνος ανταγωνισμός ήταν ποιός είχε τη πιο γρήγορη μηχανή, κανείς δεν του είπε πως έπρεπε να φοράει κράνος, κανείς δεν του είπε πως έπρεπε να έχει βιβλιάριο υγείας για να κάνουν γρήγορα στο νοσοκομείο, κάπως έτσι χάσαμε το Χρηστάκη. Νάτο, εκεί στέκει ακόμα το ξενοδοχείο των εφηβικών ατασθαλιών μου και πιο κει τα παλιό σπίτι μου. Εκεί σε εκείνο το σπίτι, δίπλα σε ένα εγκαταλελειμμένο πύργο ήταν και το πιάνο των ονείρων μου, που ποτέ δεν απέκτησα , ακόμα κάτι ξεχαρβαλωμένες μελωδίες αντηχούν στα αυτιά μου.
Το ράδιο του λεωφορείου παίζει ένα τραγούδι που λέει … για κάποιον λόγο έγιναν όλα. Για κάποιον λόγο που δεν έμαθα ποτέ, δεν κλαίω πια, απλά θυμάμαι.
Να εκεί σε εκείνο το τοίχο της περίφραξης του πύργου οι πρώτες μου γραφές διεκδίκησης σε ένα σπιράλ μπλοκάκι. Ναι έχουν δίκιο οι παλιοί συμμαθητές, δεν μιλούσα πολύ, τι να πω άλλωστε, αγαπούσα όμως! Αγαπούσα τη ζωή και γι αυτό πάλεψα, να αυτοκτονήσω τόσες φορές χωρίς καμία επιτυχία. Πιο κάτω εκείνη η στροφή, μια γκρεμός και μια βουνό, το αμάξι στριφογυρίζει, ένα χέρι με κρατά, ακούγετε μια φωνή “μάγκες σκοτωνόμαστε”. Άκυρο βρεθήκαμε να πίνουμε ούζα στη παραλία και να γελάμε με την ατάκα του φοβητσιάρη συνεπιβάτη. Μια νυχτερίδα γαντζώθηκε στο παράθυρο και ταξιδεύει μαζί μας! Είναι τόσο όμορφο αυτό το μικρό πλάσμα, την κοιτάω από απόσταση αναπνοής και τη θαυμάζω ενώ ταυτόχρονα το σκοτάδι της με γοητεύει.
Κοιμήθηκα… πάνω στη μηχανή κοιμήθηκα, ονειρεύτηκα πως ήμουν ακόμα κρεμασμένη, σαν ρόγα από σταφύλι, από τη γέφυρα της Εθνικής και ο Χρηστάκης τερμάτισε πρώτος, στη γιορτή του ενώ εγώ έπαιζα Σούμπερτ στο πιάνο μου! Ένα φρενάρισμα απότομο του οδηγού και το κεφάλι μου χτύπησε με δύναμη στο τζάμι, το ραδιόφωνο του λεωφορείου συνεχίζει να παίζει, τώρα ακούγεται το γνωστό “το καλοκαίρι εκείνο…”
“Όχι όχι εκείνο το φετινό θα είναι καλύτερο” μουρμουρίζω… η διπλανή συνεπιβάτης μου κοιτά με απορία, κουνά το κεφάλι της και ψιθυρίζει…
“και έχουμε τόσο δρόμο ακόμα..”
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.