Κάποτε ήθελα ένα αγόρι, “ήθελα” όπως το συνεπάγεται η έξαψη της εφηβείας, αγόρι που δεν έβρισκα τον τρόπο να εντυπωσιάσω κι έσπαγα το κεφάλι μου και το κουμπί του repeat σ’ένα συγκεκριμένο τραγούδι, το οποίο έπαιζε συχνά πυκνά στην κιθάρα του . Κι έτσι κάπου ανάμεσα στις δεκάδες ακροάσεις, γεννήθηκε η απόλυτη ιδέα κατάκτησης: να συνοδεύσω το επόμενο δημόσιο παίξιμό του τραγουδώντας ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Στο οποίο παίξιμο τελικά δεν παρευρέθηκα ποτέ, οπότε η ιδέα ξεχάστηκε, όπως και το αγόρι μετά από κάμποσο καιρό κι ένα τηλέφωνο που δε χτύπησε.
Κάπου δύο χρόνια μετά, κατάλαβα πως, εν αντιθέσει με μένα, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ δεν είχε ξεχάσει την υπόσχεσή μου. Βρέθηκε άλλο αγόρι να το μουρμουρίζει γρατζουνώντας την κιθάρα του. Και μια βραδιά σ’έναν διαγωνισμό καραόκε βρήκα τη χαμένη ευκαιρία να το τραγουδήσω ενώπιον του, στάζοντας στις νότες όλη την ερωτική μου τρυφερότητα.
Μην τα πολυλογώ, καμιά ώρα αργότερα πάλι αποδείχτηκε πως η ερμηνεία μου δεν τα κατάφερε κι άφησε εμένα σύξυλη και το αγόρι να φύγει αγκαζέ με την (ως τότε ανύπαρκτη για εμάς) κοπέλα του.
Μου μοιάζει πως όλοι μας παλεύουμε για να κρατάμε θαμμένη τη θλίψη μας. Θεωρούμε είναι πολύ σημαντικό να μη θλίβεσαι μέσα σε μια εποχή που όλοι είναι θλιμμένοι. Μας έπεισαν πως κανείς δεν μπορεί πραγματικά να σε νοιαστεί, απλά παίρνει στα χέρια του τη μεζούρα της θλίψης και σα να σου παίρνει μέτρα για το φέρετρο σε ζυγίζει- τόσο πόνεσες εσύ/ τόσο αγάπησα εγώ/ τόσα λεφτά παίρνουν οι γονείς μου/ τόσα βγάζω απ’ τη δουλειά/ τόσο καλλιτέχνης είμαι εγώ κι άλλο τόσο εσύ, άντε τώρα να τα μαζεύουμε γιατί τελείωσαν τα λεφτά και οι μπύρες.
Ίσως το τραγούδι είναι γρουσούζικο. Ίσως αυτές οι μούφα ιστορίες γκομενίσματος να συνέβησαν για να δείξουν ότι όλα περνάνε. ‘Η πως η ζωή συνεχίζεται. Αρκεί να τραγουδάμε και να ερωτευόμαστε.
Τον έρωτα των συγκεκριμένων δύο ανθρώπων δεν τον κέρδισα ποτέ. Πάντως δεν πρόκειται ξεχάσω το βλέμμα απόλυτης αγαπουλίασης των Φίλων όταν κέρδισα το πρώτο βραβείο σ’εκεινο τον διαγωνισμό καραόκε κι έτσι δικαιούμασταν τζάμπα σφηνάκια όλο το βράδυ.
Α ρε Ορφέα, εμείς να σου πούμε πόσες φορές κοιτάξαμε πίσω από έρωτα κι είχε φύγει.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.