Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Η ανατομία μιας κόρης – Κατερίνα Δήμτσα

Πριν κάμποσο καιρό είχε ταξιδέψει διαδικτυακώς ως τα μάτια μου ένα σκίτσο, αναπαριστούσε έναν άντρα και στο μέρος της καρδιάς, κουλουριασμένο να κοιμάται βρισκόταν ένα κοριτσάκι, ενώ υπήρχε ο υπότιτλος “Η ανατομία ενός πατέρα”. Το είχα στείλει τότε στον μπαμπά μου σημειώνοντάς του πως αυτό θα είναι ένας τρόπος να σου πω σ’ αγαπώ, όταν για κάποιο λόγο οι φθόγγοι μου μοιάζουν είτε πολύ φθηνοί, είτε αγαθό πολυτελείας.

Προσπαθώ, ένεκα της γιορτής του πατέρα βλέπετε, να χρησιμοποιήσω σήμερα αυτούς τους φθόγγους για να μετουσιώσω κάπως σε κείμενο όλα τα συναισθήματα που περικλείονται στη σχέση πατέρα- παιδιού, μα δε ξέρω πως ακριβώς σε ένα συμπαγές κείμενο με ροή να τα πω. Θα προσπαθήσω όμως κι αυτό όχι για κάποιο άλλο λόγο, αλλά επειδή είναι ο δικός μου τρόπος να σκιτσάρω εγγράφως την ανατομία μιας κόρης.

Οπότε ας μιλήσουμε για αυτούς τους μπαμπάδες που δεν φοβούνται να παίξουν με τα λούτρινα ζωάκια των παιδιών τους ή να επωμιστούν ευθύνες μαγειρέματος ενός λεγόμενου μαμαδίστικου φαγητού, που δεν φοβούνται να δακρύσουν από συγκίνηση και που η χούφτα τους είναι μια ξεκούραστη κινητή κούνια. Για αυτούς τους μπαμπάδες που ο τίτλος του καλού πατέρα δεν εξαντλείται  στο επαρκές χαρτζιλίκωμα για την έξοδο του Σαββάτου, αλλά μας έχουν χαϊδέψει τα μαλλιά τις μέρες που κλαίμε κι έχουν γεμίσει με το μπάσο γέλιο τους τις χαρές μας. Για ‘κείνους που περήφανα μας μαθαίνουν πως η ευαισθησία δεν είναι αδυναμία, που δεν φυλακίζονται στη σοβαροφάνεια του νέου τους τίτλου και δεν σκαρφαλώνουν σε βάθρα για την συντήρησή του.

Για αυτούς τους μπαμπάδες που γραπώνουν την ευκαιρία και με μάτια φωτεινά ξαναβουτάνε στην παιδικότητα και τη νεότητα όπως μας κρατάνε το χέρι, όχι για να μας υποδείξουν το δρόμο, ούτε από ανασφάλεια να τους τραβολογάμε μαζί, αλλά για να μας θυμίζουν πως είμαστε δυνατοί. Για τους μπαμπάδες που κάνουν λάθη και σαν παιδιά μετά μας ζητούν συγγνώμη.

Και δεν θέλω άλλο να μιλήσω γενικά για τους μπαμπάδες, για κανέναν άλλο μπαμπά δεν είμαι απόλυτα σε θέση να μιλήσω, οπότε θα κλείσω μ’ ένα ευχαριστώ πολύ προσωπικό, στον δικό μου άνθρωπο, ένα ευχαριστώ που του το χαρίζω ολόψυχα, να είναι ολόδικό του: Σ’ ευχαριστώ που μου αφήνεις ενθαρρυντικά ραβασάκια και με σέρνεις έξω όταν είμαι στα κάτω μου, που είσαι ο ψυχολόγος και το ζαναξ μου, που έχεις φάει εργατοώρες να αναλύεις τα γκομενικά μου, που με νανούριζες με το “Ελα μαζί μου” του Λάκη Παπά και που πάμε ταξίδια μαζί.
Σ’ ευχαριστώ που μες στη θάλασσα χορεύαμε το “Πάμε σαν άλλοτε”, που κατεβαίνεις πάντοτε στην δική μου ηλικία, που ξενυχτάμε μαζί και φιλοσοφούμε μαζί και πίνουμε τσιπουράκια στο μπαλκόνι.
Και που ακόμα με λες “Κουρπουνίτσα” καμιά φορά.
Σ’ ευχαριστώ που με χορεύεις στα μπαράκια και μου αφήνεις σε εμφανή σημεία αξιόλογα βιβλία, για να τα διαβάσω κάποτε, αν θέλω και συμπύκνωνες για χάρη μου στα παραμύθια σου τη δικαιοσύνη, την ισότητα και την ελευθερία.
Και δεν ήθελες ποτέ να γίνω αυτή που επιθυμείς, αλλά αυτή που επιθυμώ εγώ ( και ελπίζω τούτα τα δυο να είναι κάπως κοντά).

Κι όποτε για κάποιο λόγο να σου μιλήσω δεν μπορώ, Μπαμπά, μην ξεχνάς: θα υπάρχει πάντα το σκιτσάκι με την ανατομία ενός πατέρα.

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής