Τα παρόντα ποιήματα, προέρχονται από την νέα κυκλοφορία του Provocateur (Εκδόσεις Ποίησης-Εκδοτικό Κίνημα), Θ.Δ.Τυπάλδος-Η Ατέρμονη Πύλη (Ποιήματα και Δύο Όνειρα):
Τα παρόντα ποιήματα, προέρχονται από το βιβλίο του Θ.Δ.Τυπάλδου, Η Ατέρμονη Πύλη, (Provocateur, Εκδόσεις Ποίησης-Εκδοτικό Κίνημα, Δεκέμβριος 20180) το οποίο διανέμεται δωρεάν στους ενδιαφερόμενους, στέλνοντας ένα μήνυμα με τα στοιχεία τους (ονοματεπώνυμο, διεύθυνση, πόλη, ΤΚ) στο messenger του Basilis Vasiliadis:
ΘΑΝΑΣΙΜΟΣ ΚΙΝΔΥΝΟΣ
Υπάρχουν ανάσες μέσα σε μια κόκκινη μποτίλια
Ο Προμηθέας χωρίς τη φωτιά
Πίσω απ’ τις τρίλιες βλέπω ένα διάφανο αγκάθι
Μου θυμίζει τη νύχτα που έχασα το πάθος μου
Συμφόρεση
Καρδιακή ανεπάρκεια
Μια δόση εγκεφαλικό
Ευμάρεια σ’ ένα αταλάντευτο σκουπιδαριό
Υπάρχουν όμορες μέρες
Πυροτεχνήματα και σφαίρες
Στην Ουτοπία της τραγελαφικής ζωής μας
Υπάρχουν διακλαδώσεις εφαπτόμενων χελιδονιών
Ας μην κλάψουμε απόψε
Κανείς δεν πρόκειται να μας ακούσει
Παρά μόνο η κουρτίνα που στο χάος οδηγεί
Κι όντως η σελήνη είναι ένα μεγάλο κομμάτι
Από κεφαλοτύρι
*
H σκέψη είναι ο καθετήρας της αρρωστημένης ύπαρξης. Η υπερδιέγερση των θετικών συν-αισθημάτων δεν μπορεί να συμβεί μέσα από κολώνες ηλεκτρισμού ή δίχως την παρέκκλιση απ’ το αρχέτυπο του ερωτικού στοιχείου. Χρειαζόμαστε έναν ερωτικό ανατρεπτικό αφορισμό, που να λειτουργεί σαν την πιο ριζοσπαστική, αναγεννησιακή, καθαρή πρακτική, ενάντια στ’ αρχέγονα βασανιστήρια των ψυχών και των σωμάτων μας που ονομάζεται με απροκάλυπτο τρόπο και τόνο, ΗΘΙΚΗ!
Δεν χρειαζόμαστε άλλες αφηγήσεις ερωτικών αυτοκτονιών. Χρειαζόμαστε τον απόλυτο έρωτα, τον έρωτα τον εκτός ορίων, τον έρωτα των βρώμικων σεντονιών και των πρόστυχων εραστών, χωρίς ηλιοβασιλέματα, μα με πολλή βροχή, βροχή διεγερτική, αναζωογονητική βροχή. Αυτό αποζητούμε κι αναζητούμε.
Η αδιαπραγμάτευτη φιλαυτία, η ματαιοδοξία, είναι προ των πυλών, (εγώ, υμνώ τη λαγνεία).
Οι πεταλούδες βγαίνουν μέσα από κουκούλια. Πετούν γύρω απ’ το αιδοίο της νύχτας και ξεψυχούν καθώς φτάνει η μέρα κι έχοντας αφήσει τα νέα τους αβγά να επωάσουν στο υπέρτατο αυτό αιδοίο. Αγαπώ τις πεταλούδες, με μαθαίνουν να πετώ. Αγαπώ τη νύχτα, με μαθαίνει πώς ν’ αντέξω στο φως.
*
ΑΝΘΡΩΠΙΝΟ ΜΕ ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΑΠΩΛΕΙΕΣ
Εμείς ολοένα φεύγουμε μα οι μήνες
ολοένα ξανάρχονται στο παράθυρο
Ν. Δ. Καρούζος
Σαν απαρέμφατο στοιχειό ή στοιχείο
Ακροβολίζονταν στη μάσκαρα μιας απροθυμίας
Κάτω από τη βροχή
Ή κάτω από στεγανοποιημένη παράταιρη παραίσθηση
Τ’ αυτοκίνητα στάζουν ομοϊδεάτες παραχωρήσεις
Κραταιές πυγολαμπίδες πάνω σε μαξιλάρια
Από ημίφως καρδιάς
Όλοι μαζί σε αγκυροβόλιο πωμάτων
Menschliches, Allzumenschliches
Ευχολόγιο πτωμάτων
Διαβλέπω τη χαρά σε περήφανους εικονοκλάστες
Η συνέχεια σε φιλμ μηδενικού προϋπολογισμού
Σε πρώτο επίπεδο: ο στρουκτουραλισμός είναι μία φάρσα
Κοσμική σύμπραξη αδιόρατων πεδίων
Στην Κοσμοθεωρία μας περιπλέκεται η ασύμπαντη συμπαντοποίηση
Η Κοσμογονία του αλλοτινού
Το μη χείρον βέλτιστον την ώρα του φιλιού
Μιας γαλάζιας ομίχλης
Πόσο περισσότερο άνθρωπος πρέπει να γίνω
Για να μπορέσω να δω
Μέσα από ατσάλινους τοίχους;
Πόσο περισσότερο άνθρωπος πρέπει να γίνω
Για να κατανοήσω το τραγούδι του ανέμου;
Πόσο περισσότερο άνθρωπος πρέπει να γίνω
Για να με αγαπήσω
Χωρίς να νιώσω τύψεις;
*
ΠΟΛΕΜΟΣ
Στην αδιασάλευτη βασκανία
μιας στοιχειοθετούμενης
πυρκαγιάς που κοχλάζει
δαιμόνια αφής
καθώς πεοθηλάζει η μήτρα
των χαμένων ωρών
τον κερδισμένο χρόνο
το σ’ αγαπώ
μιας χειροβομβίδας του ίμερου
η σχάση του ατόμου
καθώς
διασπάται
μέσα σε σελίδες
τρεμάμενου πόνου
ενώ οι στάχτες
του Κρονίου [αφ]ορισμού
στέκουν μπροστά στο τετράγωνο
μιας απέλπιδος
τιτανομαχίας
η ωραία κοιμωμένη
μετά από χρήση μορφίνης
*
Η ΑΜΜΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΕΡΩΤΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΛΑΤΟΔΕΝΔΡΟ
Έστρωσα το σεντόνι από άμμο της εύφλεκτης σονάτας σου
Γεύτηκα τα γλυκάδια του κορμιού σου καθώς εκείνο αιωρούταν
πάνω από τις αλυκές της οδύνης
Οι χυμοί που τα πόδια σου αφήνουν καθώς περπατάς στο αίθριο του σεληνόφωτος
Οι χυμοί που στάζουν στα βυζιά σου χυμοί άγριας φράουλας και σταριού
λεμονοφωτιάς
Ο έρωτας σταματά κάτωθεν της λάμπας των τριχών σου
Αναστενάζει βαθιά κι αναχωρεί με το τρένο της μνήμης σου
Και σε βρίσκει στον σταθμό της απόλυτης ηδονής σου
Το αλατόδενδρο είναι η στιγμή
Το αλατόδενδρο είναι η θύμηση
Το αλατόδενδρο είναι η ζωή
Το αλατόδενδρο είναι εσύ
Θ.Δ.Τυπάλδου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.