Η δική μου Βεζυροπούλα έμενε στην απάνω γειτονιά και πήγαινε όπως κι εγώ φροντιστήριο, αρχές του 80.
Την έβλεπα στο Λύκειο στην αλλαγή της βάρδιας – πρωί αγόρια και απόγευμα κορίτσια κι ανάποδα, τα μικτά ήρθαν λίγο αργότερα.
Καθυστερούσα σκοπίμως να γυρίσω σπίτι μπας και την δω, παίζοντας λίγο μπάσκετ στο προαύλιο ή κουβεντιάζοντας με άλλους επίδοξους “γαμπρούς” που δεν έφευγαν αμέσως με το σχόλασμα, ακριβώς για τους ίδιους λόγους.
Στο φροντιστήριο, η γκαντεμιά με κυνηγούσε, τα τμήματα μας χώριζαν στο Κ.., πριν το κάπα αυτή, κάπα εγώ.
Στα διαλείμματα αυτή, ψηλόλιγνη με μακριά καστανά μαλλιά, είχε τις δικές της παρέες και εγώ τα δικά μου ρεμάλια.
Ήταν ντροπαλή, εγώ ήμουν περισσότερο.
Κλεφτές ματιές, ανήσυχος ύπνος, μα το στόμα μου σφραγισμένο, αδύνατον να αρθρώσω ακόμα κι ένα “γεια σου”.
Σε κάποιο πάρτι χορέψαμε, ένα και μοναδικό μπλουζ, το “Sebastian”.
Ήθελα να τη σφίξω στην αγκαλιά μου, μα την κρατούσα σε απόσταση, με τα χέρια τεντωμένα, να μην την αγγίξω και καταλάβει τον πόθο μου.
Λίγο πριν το απολυτήριο της έγραψα ένα δακρύβρεχτο γράμμα.
Το έδωσα στον ξάδελφο μου να της το πάει.
Αυτός το διάβασε και μου το πέταξε έγκαιρα στα μούτρα.
Έπειτα καθένας μας πήρε το δρόμο του σε πανεπιστήμιο, ΚΑΤΕΕ, στρατό, γάμο.
Δεν την ξαναείδα, ξέχασα πια και τ’ όνομα της. Δεν έμαθε ποτέ…
Μα σαν ακούω τη “Βεζυροπούλα” του Χάρη και του Πάνου, τη βλέπω απέναντι στο μπαλκόνι, να διαβάζει κι εγώ από κάτω να λιώνω, ηττημένος από τη ντροπή μου, ο καραγκιόζης.
Θα βγω τελάλης στον κόσμο ένα πρωί
και θα φωνάξω
-Βεζυροπούλα, μη…
Μην το προδώσεις ποτέ το “μυστικό”
Αχ, ήταν η αγάπη μας μαχαίρι δίκοπο.
Κι αν χαμηλώνω τα μάτια όταν περνά
είναι γιατί τη ντρέπομαι…
γιατί ειμ’ απ’ άλλη γειτονιά.
Θανάσης Κρεμασμένος
(Πατήστε την φωτογραφία για να ακούσετε το τραγούδι που αναφέρετε το κείμενο.)
- Γεννήθηκα στο Περιστέρι και πλέον μένω στο Βραχάτι. Πολυεθνικάριος για 30+ χρόνια, έβρισκα διέξοδο στη μουσική, τα ταξίδια και το διάβασμα. Δυστυχώς διαβάζω λιγότερο από όσο θέλω και θυμάμαι ακόμα λιγότερο. Αν εντοπίσετε στις μικρές μου ιστορίες κάτι γνώριμο, δύο τινά συμβαίνουν : α) το ασυνείδητο υποσυνείδητο μου ( που συχνά-πυκνά με εκπλήσσει συνήθως αρνητικά) έκανε λογοκλοπή ή β) έχετε ζήσει παρόμοιες ιστορίες σε κάποια φάση της ζωής σας. Πήρα το θάρρος να εκτεθώ γιατί οι φίλοι μου λένε πως γράφω συμπαθητικά και γιατί όσο μεγαλώνω θυμάμαι παλιές ιστορίες. Την κατανόηση σας παρακαλώ!