Το κοντάρι της σκούπας κινείται αργά ανάμεσα στις παλάμες της . Συνήθως χρησιμοποιεί την ηλεκτρική , σήμερα όμως δεν είχε και πολύ όρεξη να τη μοντάρει (είναι και λίγο μπελαλίδικη) κι έτσι πήρε την άλλη , σε μια απέλπιδα προσπάθεια να ξυπνήσει την οικοκυρική της συνείδηση .
Εδώ και καιρό ασχολείται με άλλα πράγματα και οι δουλειές του σπιτιού έμειναν πίσω . Άλλες φορές θα είχε αγχωθεί . Τώρα , όχι . Οι προτεραιότητες άλλαξαν .
Ο τρόπος ζωής της άλλαξε . Το παρόν την κρατά σφιχτά από το χέρι και την περπατά με σταθερά βήματα στο μέλλον .
Τύλιξε το παρελθόν της προσεχτικά σε σακούλες , έβαλε την απαραίτητη ναφθαλίνη (βλέπε δάκρυα) και το φύλαξε στην αποθήκη . Το ευχαρίστησε για την παρουσία του στη ζωή της , του υποσχέθηκε να μην το ξεχάσει και να το επισκέπεται κάπου – κάπου , ίσα-ίσα να μην σκονίζεται και κλείδωσε την πόρτα . Φύλαξε το κλειδί . «Ελπίζω να μη ξεχάσω πού» , σκέφτηκε .
Αφησε τη σκούπα ακουμπισμένη στον τοίχο και κάθισε στο τραπέζι .
Οι σκέψεις δεν περιμένουν . Το μολύβι ανυπομονεί . Το τετράδιο ανοιγοκλείνει τα φύλλα του . Ο καφές έχει τελειώσει , προ πολλού . «Περιμένετε λίγο , να φτιάξω φρέσκο και έρχομαι» .
Ωραία , όλα έτοιμα και τακτοποιημένα. Εκτός από τη ζωή της . Που ανακατεύτηκε .
Για καλό ! Κάποιος πήρε την κουτάλα (πετυχημένη η ατάκα της φίλης της) και χάλασε τη λαπαδιασμένη σούπα της καθημερινότητάς της .
Πρώτα ήρθε η ποίηση – ή μάλλον επέστρεψε – από τα ανεξερεύνητα βάθη του μυαλού της και τα παγωμένα μονοπάτια της καρδιάς και την αγκάλιασε . Μέσα στην αγκαλιά της θρήνησε , γονάτισε , θύμωσε , ούρλιαξε , ηρέμησε , χαλάρωσε …. ερωτεύτηκε . Κι εκεί , «η κουτάλα» , συντάραξε το βυθό της ανυπαρξίας της . Μικρές μπουρμπουλήθρες , οι αναμνήσεις του έρωτα , ανέβηκαν στην επιφάνεια θυμίζοντας της εκείνες τις χαριτωμένες σαπουνόφουσκες της παιδικής ηλικίας . Κι έτσι , σαν παιδί ξανά , ερωτεύτηκε και ω , του θαύματος ! Η καρδιά χτυπούσε ακόμη ! Αισθήματα , αισθήσεις , ανάγκες , επιθυμίες , όλα στήσαν γαϊτανάκι γύρω της και άρχισαν ξέφρενο χορό . Αφέθηκε . Πόσο της είχε λείψει να χορεύει .
Και μετά ήρθαν οι άνθρωποι . Καινούριοι . Χαρισματικοί . Με αποθέματα αγάπης και ομορφιάς . Με χαμόγελα και αγκαλιές . Είχε ξεχάσει πως λάμπει ο ήλιος σε χαμογελαστά πρόσωπα . Ετσι , ξαναβρήκε εκείνη την πρόσχαρη γυναίκα που υπήρξε, τη δημιουργική , τη δοτική , τη γελαστή , την ερωτική . Ακουγε τα ξεκαρδιστικά της γέλια και στην αρχή δυσκολευόταν να τα αναγνωρίσει . Μετά , το διασκέδαζε .
Η «κουτάλα» συνεχίζει να ανακατεύει τη ζωή της . Κι εκείνη σ’ αυτό το ανακάτεμα βρίσκει καινούρια πατήματα . Δεν ζαλίζεται . Τώρα ισορροπεί καλύτερα . Τώρα απολαμβάνει τη σταθερότητα μιας αναπάντεχης πραγματικότητας . Που κάθε μέρα της επιφυλάσσει εκπλήξεις , χαρούμενες , ευπρόσδεκτες , που δεν τις φοβάται . Κι αφήνει τον έρωτα να την ταξιδεύει . Θα τον ακολουθήσει σε όλες τις θάλασσες . Θα πνιγεί σε όλα του τα κύματα . Θα καεί σε όλους τους ήλιους του . Θα ξαπλώσει σε όλες τις ακροθαλασσιές του . Θα βυθιστεί στην αγκαλιά του . Και θα μείνει εκεί , χαμένη στην ανακάλυψή του . Παραδομένη στον εαυτό της , φυλακισμένη στα χέρια του .
Σε λίγες ημέρες θα κλείσει οριστικά ο κύκλος της προηγούμενης ζωής της . Το βιβλίο θα σφαλιστεί και η κλειδαριά του θα περιμένει το κλειδί . Το στριφογυρνά για λίγο ακόμα ανάμεσα στα δάχτυλά της . Για λίγο ακόμα …..
Όχι , δεν νοιώθει θλίψη . Πένθησε αρκετά . Ευγνωμοσύνη νοιώθει . Ευχαριστώ λέει . Δεν θα ξεχάσω ποτέ , λέει . Όμως ήρθε η στιγμή ο καθένας να πάρει το δρόμο του . Και ο δικός της είναι ορθάνοιχτος μπροστά της και προσμένει τα καινούρια της παπούτσια . Κι εκείνα στέκουν γυαλισμένα και ανυπόμονα στην πόρτα .
Χαμογελάει . Τώρα πιά , το κάνει πολύ συχνά . Ομορφη αίσθηση , ομορφαίνει το πρόσωπο .
Ο θόρυβος της σκούπας που χτυπάει το κοντάρι της στον τοίχο , την αποσπά από τις σκέψεις , ξαφνιάζοντάς την . Ξεκαρδίζεται στα γέλια .
Καλά ντε , έρχομαι !
1-5-2018
Σοφία Μπόρχες Κοντογεώργου
Είμαι η Σ….Κ….
Η ποίηση υπήρξε το καταφύγιό μου . Ώσπου ξεμάκρυνα και χάθηκα .
Για χρόνια περιπλανήθηκα στους δρόμους .
Με βρήκε με περιμάζεψε και μου πρόσφερε στέγη . Ξαναβρήκα το καταφύγιό μου .