Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ
Την επαύριον ο Ιησούς ήταν θλιμμένος. Κοίταξε την γη πέρα ως πέρα κι αντίκρισε πολέμους και μάχες και φόνους και κραυγές. Οι άνθρωποι δεν μιλούσαν πια κραύγαζαν ο ένας στον άλλον. Μια ομίχλη από καθαρό τίποτα έμπαινε ανάμεσα στη φωνή και τα πνευμόνια τους. Ο Ιησούς περπάτησε μέσα στα χαλάσματα περνώντας πάνω από πτώματα παιδιών και από ανθρώπους που γόγγυζαν για μια ματιά χλωρού μέσα στο θέρος. Πήγε μέσα σπίτια των ανθρώπων και είδε την μοναξιά να κλαίει δίπλα από τις πολυθρόνες τους. Του χαμογέλασε η μοναξιά και του είπε «και γω μόνη είμαι». Πήγε στις εκκλησίες που έγιναν στο όνομα του και είδε τους ανθρώπους να έχουν τα βλέμματα χαμένα στο βάσανο της μέρας. Είδε αυτούς που λέγαν ότι είναι φίλοι του ο ένας να τρώει τον άλλον γιατί ο καθένας πίστευε ότι είναι πιο πιστός από τον άλλον. Και ο Ιησούς αισθάνθηκε μόνος. Κάθεται μόνος ακουμπώντας με τρυφερότητα την ερημιά αυτή του κόσμου.
Νίκος Βάραλης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.