Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Η ΡΟΥΤΙΝΑ ΤΟΥ ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΥ – Πέτρος Βελούδας



Η ρουτίνα του εφησυχασμού

Γύρω σου ο κόσμος δεν ομορφαίνει
αφού μέσα σου βρίσκεται
μια καλά κλειδωμένη
μυστική ειρκτή
που ποντίκια
συνεργάζονται
το υπερφίαλο
σχέδιο του αντικομφορμισμού.
Το στόμα σου
παράθυρα τσακισμένα
στους αέρηδες
του θλιβερού
και αδιέξοδου
βερμπαλισμού σου
οι συνομιλητές
σου σκύβουν
το κεφάλι
γιατί κωφεύουν
κάθε που το Εγώ
σου πλανάται
σε υπερηφάνειας
αστρικούς πλανήτες…
Στις πόλεις που φιλοξενείς
την μοναξιά σου αναπνέεις
λάθος αέρα και εισπνέεις
καυσαέρια από της ψυχής
σου τα ειρωνικά τροχοφόρα…
Τρακάρεις σε πινακίδες
γκρίζων πολυκατοικιών
έτοιμων να εκτοξεύσουν
την ρουκέτα του πόσο
αφιλόξενες είναι.
Βλέπεις σε ένα πεζούλι
να αλληλοδαγκώνονται
δυο σκυλιά
και συνειρμικά
σκέφτεσαι
τις δικές σου
διαφορές με ποιά
ταχτική θα διαπραγματευτείς;…
Αισθάνεσαι ένα απλό νούμερο
στο πλήθος που η ρουτίνα
της καθημερινότητας σαν
γερανός συνθλίβει την
υπαρξιακή σου υπόσταση.
Κυκλοφορώντας σε πολυσύχναστους
δρόμους..
στα καφενεία…
στις πλατείες…
σε αναγνωρίζουν
αφού κρατάς ερωτευμένος
χεράκι χεράκι την ξανθιά μοναξιά σου…
Απαντάς σε όσους σε ρωτούν οτι
περνάς καλά
μα τα σωθικά
σου έτοιμα ωσάν
ηφαίστειο να εκραγούν
από τους αγώνες που δίνεις
στο ρίνγκ που λέγεται βιοτή…
Κοιμάσαι και ξυπνάς ,με τον
ίδιο εφιάλτη
η δαμόκλειος σπάθη
κρέμεται στο φωτιστικό
του γραφείου σου
και αφού τυραννήσεις
τις λέξεις
αποκληρώσεις
το ποίημα που
μόλις σκάρωσες
το φωτιστικό
σαν μηχανή
από μηχανής
Θεού γερανός
θεατρικού εναγκαλισμού
ανοίγει τις κοφτερές
λεπίδες έτοιμες
να αποκεφαλίσουν
τα κεφαλαία
διστακτικά γράμματα
που στριμώχνονται
μες τις σελίδες
και αφήνουν να
κυλήσει όντας
δίχως κεφάλι
ποτάμι αίματος
μελανιού..πάνω
στο τετράδιο του ποιήματος…
Βγάζεις θρηνητική κραυγή
ποιός θα σε ακούσει,
μπροστά σου συντελέστηκε
ειδεχθές λογοτεχνικό
έγκλημα χωρίς σύ να φταίς
αλλού είν’ οι πληγές…
Δεν μεταβάλλονται
εύκολα τα πνιγηρά σου
αδιέξοδα επιβεβαίωσης
της μάταιης ανανέωσής σου
ίσως οι λέξεις δυστυχώς
ούτε αντέδρασαν ,ούτε
επαναστάτησαν στο κλουβί
χαρτί που τις φυλάκισες
Μόνο μουντζούρωσαν
ακόμη περισσότερο
τις ανέφικτες…πεποιθήσεις σου!.


Πέτρος Βελούδας

 

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής