Η ΡΥΤΙΔΑ
Ένα αλισβερίσι είναι η ζωή. Μια κληρονομημένη ρυτίδα στο μέτωπο που καρφώθηκε μετά από καιρό (λίγο ή πολύ δεν έχει σημασία ). Ξαπόμεινε μέχρι το τέλος ως υπενθύμιση : όλα γυρνάνε γύρω από την επιθυμία για κάτι, και αυτό το κάτι έχει να κάνει κυρίως με τον έρωτα. Και να τα μασκαρέματα, οι επαναλήψεις (αλίμονο ), τα λογύδρια και οι συνηθισμένες ατάκες προς το άλλο πρόσωπο, κανονικές επιθέσεις γοητείας κι όπου βγει. Υπάρχει μπόλικο και αξόδευτο αίσθημα.
Πέφτεις κυριολεκτικά πάνω στον άλλον, αραδιάζοντας τα ίδια και τα ίδια , φτάνει να ξεφορτωθείς αυτό που έχεις μέσα σου, τον αυτοτιτλοφορούμενο πόθο ή καημό. Στην ουσία, ο άλλος δεν σ’ ενδιαφέρει. Ξεκινάς από τα νύχια των ποδιών κι ανεβαίνεις (όσο περνάνε τα χρόνια), έτσι καταφέρνεις και τη φτιάχνεις τη ρυτίδα (βαθιά ή αχνή , ανάλογα τα πρόσωπα).
Μα και παλιά, όσο κι αν κόπιαζες να διώχνεις τη θλίψη και την απελπισία, γρήγορα ερχόσουν ξανά στα ίδια και στα ίδια. Άτιμο παιχνίδι, για να το πω καλύτερα, κουρασμένο δρομολόγιο από γεννησιμιού της η ζωή , ιδιαίτερα άμα βρίσκεσαι στην πλευρά των φτωχών και των μεροκαματιάρηδων. Στο τέλος, αφού ξεμπερδεύεις με τον εαυτό σου (τον αποδέχεσαι και τον σιχαίνεσαι ), ζεις με τις σβησμένες επιθυμίες. Ψηλαφίζεις τη ρυτίδα και την κοιτάς στον καθρέφτη. Το κάτοπτρο τονίζει το ηρωικό κομμάτι των αποτυχιών. Κι ο απολογισμός: ένα συνεχές άνοιγμα για αντάμωμα που απευθύνεται στον άλλον, αλλά μένει ανεκπλήρωτο και σκοτεινό. Αν διαθέτεις και φαντασία, γίνεται ανυπόφορο, σχεδόν πεισιθάνατο.
Τις νύχτες ξεσπάς στον καθρέφτη. Πονεμένες υλακές σαν αντικρίζεις τον θάνατο να περιφέρεται κι από τις δυο πλευρές του. Λες τότε να κάνεις τις τελευταίες προσπάθειες να ξεπεράσεις το αναπόφευκτο, με μια νέα επίθεση έρωτα, απομεινάρι της θέλησης που ονειρεύεται συνευρέσεις στα μπιστρό της πόλης. Περιμένεις τη λύπηση ή το φαρμάκι της απόρριψης. Και ακολουθούν μαθηματικά : η φτώχεια και η ασθένεια. Καημοί στις λιμνοθάλασσες, αφανέρωτοι και αδάκρυτοι. Δεν υπάρχει εκπλήρωση παρά αιώνια επιστροφή στο μοιραίο. Σαν να κρέμεσαι από σιδερένια πλέγματα σε λερές ακρογιαλιές, δίχως φως και την κληρονομημένη ρυτίδα ως αγκάθινο στεφάνι.
Χριστόφορος Τριάντης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.