Η ΦΥΛΑΚΗ
Ευτυχώς τώρα έχω χρόνο να κάθομαι μόνος στο δωμάτιο. Μόνος; Όντα παράξενα κάθονται μαζί μου. Άλλους γνωρίζω από παιδί, άλλοι μου είναι άγνωστοι. Καθόμαστε λέει στο τραπέζι να παίξουμε μονόπολη. Και ρίχνω τα ζάρια και είμαι μόνιμα στη φυλακή. Κι από τη φυλακή κάνω όνειρα να βγω να παίξω λίγο. Κι ο χρόνος περνάει και εγώ είμαι ακόμα φυλακή. Τρέχουν τα ζάρια οι άλλοι αγοράζουν παίζουν τη ζωή μου, κοροϊδεύουν, λένε κρύα ανέκδοτα, ερωτεύονται και παντρεύονται, χωρίζουν και ξαναπαντρεύονται, αγοράζουν αυτοκίνητα, κάνουν πολέμους. Αλλά εγώ όποτε ρίχνω τα ζάρια βρίσκομαι ξανά στη φυλακή. Στο τέλος με ξεχνάνε. Τους ξεχνώ και εγώ. Έχω φυτέψει ωραία αρμυρίκια δίπλα στην φανταστική μου θάλασσα. Στην ακτή παίζουν πολλά παιδάκια που με καλούνε και μένα μέσα στη βροχή. Πηγαίνω συνεσταλμένος «γέρασα πια» τους λέω και αυτά γελάνε γιατί ο άνεμος αυτός που έρχεται από τις πύλες της μνήμης εκείνη την ώρα παίρνει τα μαλλιά μου και τα μυαλά μου και το κεφάλι μου μένει ανοικτό. Κι έρχεται πάντα λέει εκεί ένα μελίσσι και τα παιδιά το χαίρονται που βρίσκουν το γλυκό τους σε αφθονία. Και ‘γω γελάω και με τα παιδιά και με τον άνεμο γιατί χωρίς να το θέλω κάτι καλό πρόσφερα στον κόσμο. Κι ύστερα με παίρνουν τα παιδιά και αρχίζουμε να γράφουμε μεγάλα ποιήματα στην άμμο. Και χαιρόμαστε όλοι μαζί που έρχεται το κύμα και τα σβήνει. Μια μέρα θα βγω από την φυλακή το ξέρω, δεν ξέρω όμως τι θα κάνω με τα αρμυρίκια μου; Τα παιδιά πάντα βρίσκουνε το δρόμο τους…
Nίκος Βαραλής
Ο Νίκος Βαραλής γεννήθηκε και ζει στο Βόλο. Έργα του του: “Φύλακας και οι τρεις δοκιμές”, (Ενδυμίων 1990), “Τρις επί τύμβου”, (Καστανίωτης 1995), “Μάξιμος ή ουδέποτε εσπίπτει”, (2013).