Κάθε χαμένης μάχης ο μύστης
Τον είδα να βάζει τα μάτια μέσα στα χέρια και να κλαίει.
Προηγήθηκε ένα ανακοινωθέν: μια έφηβη ξεψύχησε τελικά τα χαράματα, όχι από την αρρώστια που την οδηγούσε αναντίρρητα στο τέλος, όχι· χάθηκε από επιπλοκή της θεραπείας που η παρούσα γνώση και εμπειρία επέβαλε ως μονόδρομο -ένα ακόμα τελεσίγραφο ΤΙΝΑ (There Is No Alternative). Η θεραπεία που δούλεψε δύο χρόνια, όταν το προσδόκιμο ήταν έξι μήνες· ας ανάβλυσε στο τέλος από τον φαρμακολέβητα ως δηλητήριο.
Πήγε να ρίξει νερό στο πρόσωπο -έπρεπε να περάσει από τον λόχο των κατάκοιτων απελπισμένων, δεν πρέπει κλαμένος να φαίνεται, είπε.
Τον κοίταξα κατάματα: βλέμμα θαμπό παρά τα δάκρυα.
Ρώτησα: γιατί;
Επειδή είμαι ένοχος, ψέλλισε.
Επέμεινα: δε γίνεται να είσαι ένοχος, έκανες ό,τι ήξερες και μπορούσες.
Κανένας δεν τα έχει κάνει όλα όσα μπορούσε, σφύριξε με στόμα σφιγμένο· δε θα υπάρξει ποτέ ούτε μία αστοχία χωρίς το χνάρι της αμέλειας ή της υπερεπιμέλειας του γιατρού· τη χαρακιά της άγνοιας έστω. Κάθε θάνατος είναι ήττα προσωπική του γιατρού επειδή εκείνη ακριβώς τη στιγμή, αυτός στον ενικό της μοναξιάς του εκπροσωπεί την παγκόσμια κοινότητα των Ιπποκρατιδών· τον πληθυντικό αυτών που συλλογικά αστοχούν να τραβήξουν από το βάραθρο μια ακόμα ψυχή.
Δε θέλω οίκτο, σφύριξε ξανά σαν οχιά ερεθισμένη και μου γύρισε την πλάτη. Τράβηξε γερτός στον διάδρομο και τον έχασα· μέχρι τώρα που τον συνάντησα ξανά στο πεισματωμένο απόβραδο να γράφουμε αντικριστά στον καθρέφτη.
Μάτια στεγνωμένα τώρα.
Δε βγαίνει εύκολα κι αυτή η νύχτα.
Αλέξανδρος Αρδαβάνης
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.