Πέθανε σε ένα λιβάδι κάποιο καλοκαιρινό πρωινό. Έξι εβδομάδες μετά, ένα ηλιοτρόπιο φύτρωσε εκεί όπου βρισκόταν το κεφάλι του.
Μου είχε φανεί όμορφο μέσα στο λυρισμό του αυτό όταν κάπου το διάβασα κι ήθελα να σ’το πω, το ‘χα σκοπό εκείνο το βράδυ, τόσο πολύ μ’ άρεσε που ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου, αλλά μετά ξεχάστηκα, μας παρέσυρε εκείνη η προβολή, πετύχαμε κάτι γνωστούς έξω από την αίθουσα κι ύστερα πιάσαμε το ντιμπέιτ για το πού θα πιούμε την μπύρα μας και μετά κάτι άλλο θα είπαμε, δεν θυμάμαι τι, και δεν σ’ το μοιράστηκα ποτέ.
Έμεινε παρ’ όλα αυτά σφηνωμένο σε κάποια γωνιά του κεφαλιού μου και το σκέφτομαι, όποτε θέλω να τεστάρω αν ακόμα η ψυχή εντός μου βρίσκεται σε λειτουργία κι εξακολουθεί να συγκινείται ή όποτε συναντώ ηλιοτρόπια -προφανές το δεύτερο. Και σαν άμεσο αποτέλεσμα της σκέψης αυτού, είναι να σκεφτώ κι εσένα και εκείνη τη βραδιά, όταν το πρωτοδιάβασα. Κι αν έχω το θεό μου, από τα τόσα πράγματα για τα οποία τελικά δε μιλήσαμε ποτέ, αυτό βρίσκεται στα επικρατέστερα για τα οποία με μουντζώνω και μετανιώνω που δεν το ‘πα.
Το συνειδητοποίησα ένα βράδυ του φετινού καλοκαιριού, ανάμεσα στις λιγοστές διακοπές που κατάφερα να πάω. Σ’ ένα πανηγύρι βρισκόμουν, κάποιος φορούσε μια μπλούζα με στάμπα ένα ηλιοτρόπιο, θυμήθηκα τη φράση, θυμήθηκα που δεν πρόλαβα να σου την πω, θυμήθηκα και πόσο βλάκας είμαι. Και πήγα παραπέρα μόνη μου και με πήρε το παράπονο ρε, με έπιασαν τα κλάματα, σα μικρό παιδί έκλαιγα που δε σου είπα ποτέ για το ηλιοτρόπιό μου, έκλαιγα, έκλαιγα και δεν έλεγε το ρημάδι το δάκρυ να σταματήσει, έκλαιγα κι από πίσω μουσικό χαλί ακουγόταν από την ορχήστρα “Μια ζωή μέσα στους δρόμους και στις νύχτες/ μια ζωή με παρανόμους και ξενύχτες” κι όλοι χτυπούσαν παλαμάκια και μεράκλωναν, ενώ εγώ από τη γωνιά μου έχυσα λίγα δάκρυα ακόμα γιατί ούτε αυτή την τραγελαφική στιγμή θα μπορούσα να σου μοιραστώ.
Πολύ ήθελα να σου πω για εκείνο το ηλιοτρόπιο που φύτρωσε από το κεφάλι του τύπου. Για τη σκέψη πως όλοι μας θα γίνουμε ηλιοτρόπια μια μέρα, τι ωραία προοπτική που είναι αυτή.
Ύστερα θα σου έλεγα και το άλλο, πως σε ό,τι χωράφι κι αν μας σπείρουν εκεί θα ανθίσουμε. Κι αν μας πάρει ο άνεμος και μας πάει αλλού, θα ανθίσουμε κι εκεί, κι εκεί θα ομορφαίνουμε τον κόσμο, κι εκεί θα είμαστε μια ευλογία. Κι αν πέσουμε σε κακοτράχαλο έδαφος, ακόμα κι εκεί θα βγει το άνθος. Βλέπεις, μάλλον σιγά -σιγά με τέτοιο τρόπο θα άνοιγε τα πέταλά της η συζήτηση και μέσα τους θα πίναμε ξέγνοιαστοι τις μπύρες εκείνης της βραδιάς. Βέβαια κάτι άλλο βρήκαμε και είπαμε και πανέμορφα περάσαμε, αλλά να, αν σου ξεκινούσα την κουβέντα γι’ αυτό, ίσως να ανοίγαμε κι εμείς λίγο περισσότερο τα πέταλά μας ο ένας στον άλλο.
Αυτά σκεφτόμουν – ακόμα τα σκέφτομαι καμιά φορά.
Και δάκρυζα – ακόμα δακρύζω καμιά φορά. Και κάπως έτσι ποτίζονται τα εντός μας ηλιοτρόπια.
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.