Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Καλοκαιρινη εσπερα – Αθανάσιος Βύνιας

 

 

Καλοκαιρινή εσπέρα

Τι νυχτα κι αυτη! Ζεστη εξω μα μεσα κρυο…..νυχτα σαν αυτες που δεν ξερω ποιος ειμαι, μα μονο ποιος ημουν. Τις λατρευω ξερεις…
Κι αν μπορουσα εστω για λιγο καπου να ταξιδεψω με την καρδια! Οχι με το νου, ουτε με τα ποδια. Με το νου νοημα δεν εχει. 
 
Σε μια δυο ωρες θα ειμαι παλι πισω. Με τα ποδια θα λειπει η καρδια…. θα κουραστω… και ισως πονεσω. Ενας πονος που δεν ειναι καθολου ρηχος…θολος και βαθυς… μου την ψυχη στα δυο κοβει…
 
Τι σου λεω νυχτιατικα…εχεις δικιο…ας ανοιξω το παραθυρο…μη σε ενοχλω….και με την καρδια θα παω, απο εκει σαν ταξιδεψεις δε φευγεις ποτε! 
 
Λεω να ανοιξω το παραθυρο…..
 
Το ανοιξα! Οπως το περιμενα. Σιωπη, γαληνη απεραντη. Παντα μου αρεσε της σιωπης η μουσικη.
 
Χρωματα αρωματα και αναμνησεις απο αλλες εποχες…. απο πνευματα που φυγαν μα αν κατι αφησαν πισω αυτο ειναι οσα ταξιδια εκαναν με την καρδια….
Και αν εισαι τυχερος μπορει κανα στοιχο να ακουσεις να σου λεν, μπας και γραψεις και συ κανα τραγουδι και βγεις απο τη ληθη που σε καταδικασες
 
Τι σου λεω παλι…
Τα αστερια κοιταζω και στοχαζομαι. Αν οι φωνες των ποιητων μπορουν να μιλησουν, λες ταχα και εκεινα να μπορουν; Τι ιστοριες εχουν απο ταξιδιωτες σαν εσενα και μενα….
 
Μοναξια, και θανατο κρυβει τουτος ο κοσμος μα αν κατι αγαπησα, αν κατι ποθησα, αν για κατι ελπιζω, ειναι μια νυχτα σαν τη σημερινη. Νυχτα ανεσπερη. Θαυματων νυχτα. Με χρωματα, μουσικες ευωδιες, ταξιδια με την καρδια σε μνημες ομορφες ζεστες! 
 
Μα σαν να ζεσταθει λιγο το μεσα θαρρω! Λεω να ξαπλωσω να παραδοθω στον υπνο. Οχι αυτον της ληθης…αυτον του ονειρεματος συντροφε της ζωης μου! Συνοδοιπορε μου! 
 
Ανοιχτο το παραθυρο θα αφησω, μηπως τσακωσω παλι καποιο τραγουδι. Απο αυτα που παντα ηθελα να γραψω, μα ποτε δεν τολμησα. Γιατι ποτε το καταραμενο το παραθυρο δεν αφησα ανοιχτο. 
 
Φοβομουν βλεπεις…μη μου πουν την αληθεια μου! Ναι μη γελας! Τη φοβαμαι αυτη την αληθεια. Γιατι αν τη πεις μετα δε μπορεις να γυρισεις. Πρεπει πανοπλια και σπαθι να παρεις και να πολεμησεις! Και γεμιζεις ελπιδα για να την μοιρασεις. Γιατι ειναι βαρια η ελπιδα συντροφε! 
 
Αληθεια….ελπιδα….μηπως αυτα φοβουμαστε οι ανθρωποι και δεν ανοιγουμε το παραθυρο; 
 
Μηπως φοβομαστε να ειμαστε ανθρωποι…. 
Καληνυχτα συντροφε! Το παραθυρο δεν ξανακλεινω ζησε μονος σου αν θες. Ή αφησε το ανοιχτο και ισως ελθουν και σενα οι ποιητες!
 
 
Αθανάσιος Βύνιας

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής