Καμία συννεφιασμένη κοινοτυπία
Υπάρχει θέρος χωρίς πυγολαμπίδες;
Την νύχτα, θερμαίνεις τον πόθο
την ημέρα, σπέρνεις την προσδοκία –
χωρίς την παρουσία σου,
το στερέωμα ανάστερο θα ήταν,
τυλιγμένο σε φθινοπωρινές ομίχλες.
Έχω κυκλωθεί από αρώματα τρυφερότητας –
αναδύονται το δειλινό
καθώς πέφτει στο φράχτη με το ροζ γιασεμί.
Νιώθω ότι η φράση “ανήκω”
δεν έχει κοινότυπη ομοιότητα με καμία άλλη,
επειδή γνωρίζω ότι εσύ αποτελείς
τη λάμψη του καλοκαιριού.
Λίνα Βαταντζή
Λίνα Βαταντζή
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.