Η Κατερίνα Γώγου, γεννήθηκε 1 Ιουνίου το 1940. Ξεκίνησε πολύ μικρή ως παιδί – θαύμα, στο θέατρο. Τα παιδικά της χρόνια τα πέρασε μέσα στην κατοχή και τον εμφύλιο πόλεμο. Με χωρισμένους γονείς τα πρώτα χρόνια της τα έζησε με τον πατέρα της και κάπου στην επαναστατική της εφηβεία πήγε με την μητέρα της , για να έχει λιγότερους περιορισμούς. Παρ΄ όλα αυτά ο πατέρας αν και πολύ αυστηρός, ήταν εκείνος που την στήριξε στις θεατρικές της σπουδές αλλά και στις σπουδές που έκανε στο χορό. Αντισυμβατική και γνωστή για τις αναρχικές της ιδέες, προχωρά στον κινηματογράφο σε πολλές ταινίες όπου γίνεται γνωστή στο κοινό. Πρωταγωνιστεί στο «Βαρύ πεπόνι, όπου πήρε και το βραβείο Α! γυναικείου ρόλου, στην «Παραγγελιά» και στο «Όστρια, το τέλος του κόσμου» το 1984 όπου έλαβε το βραβείο β’ γυναικείου ρόλου . Στην ταινία «Παραγγελιά», με υπόθεση την αληθινή ιστορία του Κοεμτζή, ακούγονται τα ποιήματα της με μουσική του Κυριάκου Σφέτσα σε σκηνοθεσία του συζύγου της Παύλου Τάσιου. Τον Ιανουάριο του 1980, η «17 Νοέμβρη» σκότωσε στο Παγκράτι δύο αστυνομικούς και η Κατερίνα Γώγου συνελήφθη σαν ύποπτη, μετά από καταγγελία ενός μάρτυρα ο οποίος είδε μια γυναίκα που της μοιάζει να απομακρύνεται από το σημείο της δολοφονίας. Αυτό δεν αποδείχτηκε ποτέ και έτσι αφέθηκε ελεύθερη. Στα χρόνια της μεταπολίτευσης απαρνήθηκε την καριέρα της στον εμπορικό κινηματογράφο για να ενταχθεί σε ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς. Συνελήφθη πολλές φορές, ανακρίθηκε και εξευτελίστηκε. Στις 18/03/1991 έστειλε ενυπόγραφη επιστολή στην εφημερίδα Ελευθεροτυπία, μέσω της οποίας εξέφραζε τη στήριξή της προς τον αναρχικό Κυριάκο Μαζοκόπο και τον Γιάννη Πετρόπουλο που ήταν φυλακισμένοι. Σαν ποιήτρια όμως βγάζει τον εαυτό της, το σκοτάδι που βασανίζει την ψυχή της . Επαναστατικότητα και θυμός είναι αυτό που διακρίνεις εύκολα στους στίχους της. Η ψυχική της κλονισμένη υγεία όμως την οδηγεί τον Οκτώβριο του 1993 στην αυτοχειρία στα Εξάρχεια. Αγαπημένος της τόπος. Οι αγαπημένοι της άνθρωποι την φώναζαν «Μπέμπα». Την γνωρίσαμε πολλοί από εμάς από τις απαγορευμένες της κασέτες με απαγγελίες των ποιημάτων της. Βιβλία της : Τρία κλίκ αριστερά 1978, Ιδιώνυμο 1980, Το ξύλινο παλτό 1982, Απόντες 186, Ο μήνας των παγωμένων σταφυλιών 1988, Νόστος 1990, μετά τον θάνατό της κυκλοφορούν : Με λένε Οδύσσεια 2002 και το Νόστος το 2004.
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
πού κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μέτς.
Κάνουν ότι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ τής Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τούς στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
‘Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια από καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τούς αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
“Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τούς ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί ή δική σας μόνο για γλείψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Η ζωή μας είναι σουγιάδες
Σε βρώμικά αδιέξοδα
Σάπια δόντια, ξεθωριασμένα συνθήματα…
Πάνω – κάτω. Πάνω – κάτω, η Πατησίων.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή
Ξεφτίλα – μοναξιά – απελπισία
Κι ανάποδα
Εντάξει δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας
Και καπνίζουμε….
Η ζωή μας είναι άσκοπα λαχανητά…
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.