Κραυγή
Το ένα λεπτό κυνηγά το άλλο μανιασμένο.
Βρίσκομαι πίσω από το τείχος της σιωπής μου .
Μια σιωπή ατέλειωτη… ανυπόφορη .
Πίσω από αυτήν βλέπω πώς υπάρχει
ένας κομματιασμένος καθρέπτης.
ΝΑΙ!
Είναι ο κομματιασμένος
θολός καθρέπτης της ελπίδας μου.
Γύρω μου σκορπισμένα
τα κομμάτια του μυαλού μου
μπερδεμένα με τα θρύψαλα
των γυάλινων ματιών μου.
Το χέρι μου κρεμασμένο
στο τοίχο απλωμένο σε ζητά!!!!
Ζητά εσένα που
φεύγεις και έρχεσαι – φεύγεις και έρχεσαι
πάντα με το ίδιο παγωμένο σώμα
και κιτρινισμένο πρόσωπο,
φεύγεις και αφήνεις πίσω σου
κάθε φορά την κραυγή του θανάτου.
Κρύβεσαι για να κρύψεις
την μορφή σου χωρίς φυσικά να ξέρεις
πως αυτή είναι σκορπισμένη παντού
σε μικρά, μικρά κομματάκια.
Ακούγεται ακόμα η
ξεθωριασμένη σου φωνή να
τραγουδά το τραγούδι του θανάτου
Το ακούω βουίζει στ’ αυτιά μου, και θα βουίζει, και θα
βουίζει… μέχρι να με βρεις και να με αναγνωρίσεις στο
χαμένο πλήθος που σε ψάχνω.
Tο ποίημα “Κραυγή” γράφτηκε το 1979 και
είναι στην πρώτη μου ποιητική συλλογή
“Σροβιλισμοί της Ασταρτης”
Δισακιά Μαριαλένα
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.