“Κόκκινη αυλαία”
Λέγαμε για το άπιαστο
Θυμάσαι;
Και είχε μια σπείρα ατέλειωτα σκαλιά μπροστά
Στο πρώτο σκαλοπάτι έπεσα
Θυμάσαι;
Κι όμως εσύ γελάς από τα ματωμένα χείλη μου
Ήταν παλιό το αίμα μου λες
Έπρεπε να βγει
Το μάζεψα και γέλασα κι εγώ
Θυμάσαι;
Ανέβαινε λες….ανέβαινε
Μη σε νοιάζει αν σου στάξει αίμα στις σκάλες
Να μη σου πέσει το χαμόγελο έχε το νου σου
Ανεβαίνω από τότε…Θυμάσαι;
Κι όλο γνωρίζω πιο πολύ το πρόσωπο που στέκεται στο πέρασμα της σκάλας
Άλλοτε φάρος
Άλλοτε σπείρα
Τώρα προκάλεσα όσο ποτέ μια άδικη μοίρα
Σταμάτης Μπουρίκος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.