Λέω ποιός;
Ποτέ δεν θα γινόμουν μια Σταχτοπούτα
Το δωμάτιο μου ήταν τόσο μεγάλο
που χώραγε ένα κόσμο
Περπατούσα ξυπόλητη για να μη τύχει
να βρει το σανδάλι μου κάποιος
Λασπωμένα τα πόδια μου μέχρι το γόνατο
ποιός να τα κλέψει;
Άκουγα πάντα τους τοίχους
να σωπαίνουν το βράδυ
φιλιά στα παράθυρα κρεμασμένα
σε φλεγόμενα τσιγκέλια
Φεγγαροκρουσμένοι πόνοι
περνούσαν το στατικό σύμπαν μου
Έτσι ακριβώς είναι το πείραμα του χρόνου!
Θάνατος χωρίς αρχή το τέλος αυτό,
μόνο που δεν έχει τέλος.
Το πεντάλεπτο φως δεν φτάνει
στις καρδιές των γκρεμισμένων ψυχών.
Μαριαλένα Δισακιά
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.