Λουλούδι της ερήμου που μαράθηκες
Σάρα, λουλούδι μου, λουλούδι της ερήμου που μαράθηκες. Φωτιά αντί νερό σε πότισαν. Ξύδι αντί νερό σου έδωσαν.
Αντίχριστοι άθλιοι ηγέτες με πιόνια στρατιώτες του ολέθρου.
Αθώες ψυχές συλλέγουν, κατακρεουργούν τα παιδικά τα όνειρα και σε αντάλλαγμα μοιράζουν πόνο και δάκρυα.
Μακριά σε μια χώρα που υπήρξε αιώνες πριν τα δικά τους ίχνη φανούν σ΄ αυτή τη γη, σπέρνουν αγκάθια και αίμα.
Στεφάνι σου φόρεσαν Συρία, Σάρα , Αμπίντ, Μοχάμαντ, Αλί, δεν φτάνουν οι ώμοι σας να σηκώσουν τόσο μακρύ σταυρό.
Στο όνομα της Ειρήνης, μιας Ειρήνης με αιματοβαμμένο, κουρελιασμένο, ξεσκισμένο φόρεμα, μιας Ειρήνης βιασμένης, εκπορνευμένης, παραδομένης στη χλιδή, την τέρψη τρομολάγνων οφθαλμών και πορωμένων στρατηγών.
Οι άγγελοι θανάτου σάλπισαν ξανά.
Χάθηκε ο ήλιος, πίσω απ’ τη σκόνη, που πνίγει τα πνευμόνια με καυτή ανάσα και φλόγες παραλογισμού γεμίζουν τα τουφέκια. Άγγελοι θανάτου γέμισαν την άλλοτε ένδοξη γη, με ένα πανάρχαιο πολιτισμό να γονατίζει στα συντρίμμια.
Η καρδιά σταματά, οι παλμοί σίγησαν, το κλάμα ξεπλένει τις ανοιχτές πληγές κι ο θρήνος πια έγινε συνήθεια.
Αντέχει ο άνθρωπος, αντέχει άραγε μικρό μου ανυποψίαστο λουλούδι τόση ντροπή ;
Αντέχει τόσο οδύνη ; σαν τη γυναίκα που γεννά σφαδάζοντας το σπόρο του διαβόλου. Μα κι εκείνος αντιδρά ! ως κι εκείνος πια αγανακτεί !
” Φτάνει πια με το δικό σας θράσος ! Ω, άνθρωποι χυδαίοι, επονείδιστοι δεν θα ‘μαι πια ο αποδιοπομπαίος τράγος ! Χαθείτε ,γιατί ούτε εγώ ο άλλοτε μισητός και δόλιος όλων των Εποχών δεν σας αντέχω ! Ναι, σας μισώ γιατί οι ίδιοι είστε ερπετά με μάσκα προβάτου. Είστε οι λύκοι που φύλαγαν τα αρνιά. Ανάξια όντα του Πατέρα μου που πίστεψε σε σας.
Ο Γιος Του παραδόθηκε σε σας κι όχι σε μένα.
Άδικη Θυσία.
Η Υπέρτατη Τιμωρία για ένα ανάξιο γένος.
Έχιδνας γέννα κι όχι της Εύας και του Αδάμ είστε όλοι εσείς που κόβετε με κόκκινα δρεπάνια τα άνθη της ερήμου.
Όλοι εσείς κι όχι Εγώ ! με ξεπερνάτε στον Εγωισμό !
Δεν έχω ανάξιοι ανάγκη το Χρήμα εγώ.
Εγώ έχω το δικό μου το Θεό. Αυτόν υπηρετώ.
Τα λουλούδια της Ερήμου στρώθηκαν χαλί να περάσουν τα τανκς του Αίσχους,
Ο Διάβολος μας κυβερνάει λένε οι κυράδες…
Μάταια τυφλό, μωρό Γένος τίποτα μα τίποτα αιώνες τώρα που σφάζεστε στο Όνομα της δικής σας ανισόρροπης Ειρήνης δεν έχετε καταλάβει ;
Είμαι εδώ να σας θυμίσω τα αντίποινα των πράξεών σας. κι όχι των δικών μου.
Το φταίξιμο πια χρόνια τώρα πολλά δεν είναι δικό μου.
Σάρα, λουλούδι της Ερήμου μην κλαις το Τέλος για όλους πλησιάζει. “
Ίσως να λύγισε κι ο ίδιος ο Διάβολος για λίγο μόνο ποιος ξέρει;
Η κόλαση η επίγεια ξεπέρασε και τη δική του.
Ιωάννα Χρυσάκη
