Μήνυμα με κωδικό 4
Έχω θυμώσει! Θέλω να βγω και να πάω να την βουτήξω από το μαλλί. Να την σύρω ένα γύρω στην Αθήνα. Στην πόλη που αιμορραγεί! Δεν με ενδιαφέρει ποια είναι, έτσι σκέφτηκα στην αρχή, μετά όμως είπα όχι γιατί να μην ξέρω ποια είναι; Να πάω να την βρω. Ναι ρε φίλε αυτήν και κάποιους ακόμα που κυκλοφορούν στους δρόμους αυτής της πόλης και κρατάν τόσο ψηλά το κεφάλι που δεν ρίχνουν ούτε ματιά, δεν θα μιλήσω για τον ανύπαρκτο κρυφό όβολό τους γιατί τον φανερό τον κραυγάζουν!
Μάλιστα με τζιπάρα η παραλίγο “κυρία”! Ναι βέβαια στον μικρόκοσμό της δεν υπάρχουν άνθρωποι που πεινάνε… δεν υπάρχουν άνθρωποι που αυτό το πιάτο ζεστό φαΐ έχει πολλαπλά οφέλη για εκείνους. Δεν είναι μόνο το φαΐ, είναι η επαφή με την δοτικότητα, ξέρεις αυτή που λάμβανες όταν σε χειροκροτούσαν, είναι το άγγιγμα ψυχής σαν αυτό που έκανες ίσως με τα τραγούδια σου. Κρίμα που δεν ξέρω το όνομά σου αλλά έτσι και αλλιώς αυτό σου ταιριάζει καλύτερα!
Αυτοί οι άνθρωποι που σου χάλασαν την αισθητική στο οπτικό πεδίο, είναι άνθρωποι που νοιάζονται. Είναι από εκείνους τους καθαρούς να ξέρεις! Χρόνια τώρα προσπαθούν να ζεστάνουν ψυχές και να γεμίσουν κοιλιές. Η δική σου κοιλιά φυσικά είναι γεμάτη μόνο που η ψυχή σου είναι σκατοταϊσμένη. Ψάχνοντας στο αύριο τί;
Ούτε που σκέφτηκες πως οι δομές έχουν κλείσει. Εκείνες που πρόσφεραν σε αυτούς τους ανθρώπους. Εκείνες ήταν που έδωσαν άδεια να μοιράσουν αγάπη. Η ανθρωπιά υπέγραψε και σφράγισε την άδεια!
Ακούς;
Κωδικός 4 Η ΑΝΘΡΩΠΙΑ!
Βλέπεις δεν έκατσαν σπίτι τους να κλαίνε από το πληκτρολόγιο!
Δεν βάλαν τα τραγούδια σου για να περάσουν τις ατέλειωτες ώρες εγκλεισμού!
Δεν βάλαν φώτο προφίλ να στηρίξουν τον όποιο έχει ανάγκη!
Βγήκαν στο κρύο, μαγείρεψαν με υλικά τους την αγάπη, τη συμπόνια και το χαμόγελο!
Δεν το έκαναν χθες, σήμερα… το κάνουν χρόνια τώρα και ακόμα και οι αστυνομικοί που έστειλες τους ξέρουν καλά, τους γνωρίζουν καλά και ευτυχώς τους βοηθούν (προς μεγάλη προφανώς απογοήτευση σου) αναγνωρίζοντας αυτό που για σένα είναι αδιανόητο!
Τα κορίτσια και όχι μόνο αυτά μοίρασαν τελικά και την αγάπη τους και το χαμόγελο μέσα από τα μάτια τους αλλά και το ζεστό φαΐ.
Άλλαξε δρόμο αύριο και πέρνα από το επόμενο σημείο που θα είναι στημένη η «κουζίνα» και άσε σπίτι την σκατοψυχιά σου και εσύ και οι όμοιοι σου!
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.