Λόγια...Άνεμοι της Ψυχής

ΜΑΡΙΑΛΕΝΑ ΔΙΣΑΚΙΑ

Μετοίκηση – Αντώνης θ. Παπαδόπουλος



Μετοίκηση

Δεν υπάρχει πια κήπος που να συγκινεί,
κύμα που να ψιθυρίζει,
αστέρι που να κλέβει τη ματιά,
άνεμος γεμάτος μυστικά και τραγούδια.
Δεν υπάρχει πια φως,
το ήπιαν τα πηγάδια και τα σύννεφα.
Το φεγγάρι δε λούζεται πια στη λίμνη.
Η πηγή βράχνιασε,
Δεν τραγουδά.
Μοιρολογάει.
Κι αγάπη μου χάθηκε,
σαν την πάχνη με την πρώτην αχτίδα.
Τίποτα γύρω μου…
όλος ο κόσμος μετοίκησε
στην καρδιά μου.

 

 

Αντώνης Θ. Παπαδόπουλος

 

 

Επόμενο Άρθρο

Προηγούμενο Άρθρο

Θα χαρώ πολύ να γράφετε σχόλια που θα βοηθήσουν στην δημιουργία εποικοδομητικού διαλόγου. Τών παθών κρίσει καί ασκήσει περιγιγνόμεθα, πρότερον δέ ή κρίσις εστί. (Με την κρίση και την άσκηση κυριαρχούμε πάνω στα πάθη μας, μα η κρίση είναι το πρώτο). - Πλούταρχος

© 2024 Λόγια…Άνεμοι της Ψυχής