ΜΠΑΛΟΝΙ ΠΟΡΦΥΡΟ
Αν μου επιτρέπεις,
δεν είμαι ρομαντικό κορίτσι.
Μέσα στα σκοτάδια στροβιλίζομαι,
βρίσκω λουλούδια σπαρμένα,
σε σατέν μαύρα σεντόνια και
τα φυτεύω σε υγρά ρουθούνια.
Μη μου πεις αυτόν
τον αιώνα πως μ’αγαπάς
ούτε πως με θες.
Αυτός ο αιώνας με βρίσκει αδιάφορη.
Μια γαμημένη ευτυχία,
που και που μου χτυπά
τον ώμο και μέχρι να γυρίσω να δώ,
μπαλόνι πορφυρό φεύγει
ψηλά στον ουρανό.
Κι αν μου μιλήσεις
για αγάπη νομίζω πως θα δεις
την ίδια εικόνα.
Ένα πορφυρό μπαλόνι
να απομακρύνεται.
Στον επόμενο αιώνα κάτι
με κάνει να σκέφτομαι πως όλα
θα είναι διαφορετικά.
Ένα κι ένα όλα.
Στα όλα μας διάφανοι προσιτοί
αμέριμνοι με καθαρά χέρια γυαλί.
Και μια διπλή βελόνα από
ανοξείδωτο ατσάλι,
να τρυπάμε τα μπαλόνια του τώρα.
Αναστασία Πελεκάνου
Γεννήθηκα στην Αθήνα και από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου γράφω, όπως οι περισσότεροι από εμάς. Αγαπώ την γραφή. Εκφράζω όλα μου τα συναισθήματα. Γράφω παντού εκτός από το σπίτι μου. Συνήθως στα Μ.Μ.Μ , σε καφετέριες, πάρκα ακόμα και καταμεσής του δρόμου. Περισσότερο γράφω στην θάλασσα με την ελευθερία που προσδίδει.