Κάποιος είχε ξεχάσει πάνω στο έδρανο ένα μωβ λεπτό μαρκαδόρο.
Έχουν περάσει κοντά δέκα χρόνια κι όμως, να, που αυτή η ανάμνηση κυκλοφορεί ακόμα στον εγκέφαλο και δεν έχει καταλήξει στο νοητικό μου κάλαθο των αχρήστων. Αν κλείσω τα μάτια, μπορώ να δω μπροστά μου το φυλλάδιο με το σκίτσο. Λογικό. Δε σκοτώνω κάποιον κάθε μέρα.
Μια λευκή κόλλα ήταν, Α4, που απεικόνιζε το ανθρώπινο σώμα, σε ένα κακοφωτοτυπημένο σκίτσο, ασπρόμαυρο, ενώ με βελάκια έδειχνε πού ακριβώς βρίσκεται κάθε τι από όσα αποτελείται ο ανθρώπινος οργανισμός, ποιες είναι οι φλέβες και οι αρτηρίες, οι μύες, το κάθε όργανο. Με το μωβ μαρκαδοράκι έγραψα τ’ όνομά μου στην κόλλα -κυματιστά γράμματα- κι ύστερα το έπαιζα στα δάχτυλά μου όσο με ανία άκουγα να μας αναθέτουν να μάθουμε απ’ έξω τα αναγραφόμενα, σάμπως το τυπωμένο σώμα ενώπιόν μας, είναι κάτι αποκομμένο από εμάς που χρήζει αποστήθισης. “Να μάθετε αναλυτικά και τις πληροφορίες που συνοδεύουν το κάθε όργανο, να βάψετε κόκκινες τις αρτηρίες και μπλε τις φλέβες, να απομνημονεύσετε τις πληροφορίες”, να…να…να…
Αδιαφορούσα. Μηχανικά ξεκίνησα να χρωματίζω μωβ την ανθρώπινη φιγούρα. Χωρίς να σταματήσω τη δουλειά του μαρκαδόρου, παρατηρούσα το χάρτινο άνθρωπο μπροστά μου, τον απογυμνωμένο από το σάρκινο κουκούλι του, κι όπως κείτονταν έτσι κακοτυπωμένος στο φύλλο, εκτεθειμένος, ξεγυμνωμένος, χωρίς καν το καταφύγιο του δέρματός του, ένιωσα βαθιά λύπη.
Σκεφτόμουν στο επόμενο μάθημα θα εξεταστούμε με βάση αυτόν τον χάρτινο ανθρωπο, θα έχουμε μάθει πού είναι η σπλήνα του, πού η υπόφησή του, θα έχουμε χρωματίσει κόκκινες τις αρτηρίες και μπλε τις φλέβες του, θα έχουμε απομνημονεύσει τα μέρη των κυττάρων του, αλλά κανείς μας δεν θα έχει ρωτήσει αν κάποιος έχει φιλήσει ποτέ τρυφερά το εσωτερικό μέρος των μηρών του, αν έγλειψε το αυτί του ψιθυρίζοντας ή αν χάιδεψε το πάνω μέρος του αντίχειρά του. Η σωστή απάντηση θα είναι ξερά η στείρα απαραίτητη πληροφορία: gracilis, auricular lobule, opponens pollicis .
Ο μωβ μαρκαδόρος συνέχιζε το έργο του, έχοντας πια γεμίσει τον εσωτερικό κόσμο του χάρτινου ανθρώπου, που είχε γίνει πλέον ολοκληρωτικά μωβ. Και το μελάνι πέρναγε πάνω από την ήδη χρωματισμένη επιφάνεια, το χαρτί ήταν λεπτό, ξεκίνησε να ξεφλουδίζει, ο μαρκαδόρος συνέχιζε να χύνει μωβ μελάνι, ώσπου στο αριστερό μέρος του στέρνου, το χαρτί σκίστηκε.
Μια τόση δα τρυπίτσα, ακριβώς στο ύψος της καρδιάς.
Τυχαία, λόγω ανίας, με έναν μωβ μαρκαδόρο που κάποιος ξέχασε φεύγοντας. Ετσι, τόσο απλά, τη μέρα εκείνη, σκότωσα τον χάρτινο άνθρωπό μου. Χωρίς να έχει ποτέ την ευκαιρία να μου πει τίποτα άλλο για το μηρό, το αυτί ή την παλάμη του, παρά gracilis, auricular lobule, opponens pollicis.
- Gracilis: Ο μακρύς και λεπτός μυς που βρίσκεται στο έσω (προσαγωγό) τμήμα του μηρού.
- Αuricular lobule: Ο λοβός του αυτιού
- Οpponens pollicis: Ο μικρός, τριγωνικός μυς στο χέρι, ο οποίος βρίσκεται πάνω από τον αντίχειρα και λειτουργεί ως αντίβαρό του
Η τρυφεράδα θα σώσει τον κόσμο.
Γράφω γιατί αλλιώς θα σκάσω.